Του Παναγιώτη-Ευστάθιου Παπαδόπουλου,
Στο παρόν άρθρο με αφορμή την συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος, θα αναφερθούμε και θα αναπτύξουμε ζητήματα πανεπιστημιακού ενδιαφέροντος. Πιο συγκεκριμένα θα αναφερθούμε σε αλλαγές που μπορούν να γίνουν και θα δώσουμε έμφαση στη διαμόρφωση και στο σχεδιασμό ενός νέου πανεπιστημιακού χάρτη για τη χώρα μας.
Σε ένα κράτος όπως η Ελλάδα με τον πληθυσμό του να μην ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια κρίνεται αναγκαία η ενεργοποίηση ενός σημαντικού αριθμού μεταρρυθμίσεων στον χώρο της Παιδείας. Η από ανέκαθεν τάση των πολιτικών της χώρας μας για δημιουργία ολοένα και περισσοτέρων πανεπιστημιακών τμημάτων έχει οδηγήσει πρώτον στην συγκέντρωση πολλών τμημάτων με το ίδιο γνωστικό αντικείμενο και δεύτερον στην δημιουργία τμημάτων τα οποία πολλές φορές δεν έχουν κάποιο σαφές γνωστικό αντικείμενο και τα δικαιώματα των αποφοίτων τους δεν είναι αναγνωρισμένα.
Η απόφαση για τη δημιουργία ή όχι ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος θα πρέπει να εξαρτάται από πολλούς και ποικίλους παράγοντες. Πρώτα από όλα σε καμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να κυριαρχούν τα τοπικά συμφέροντα μιας περιοχής. Βασικό γνώρισμα θα πρέπει να είναι η γρήγορη εύρεση εργασίας από τους αποφοίτους και σε αυτό θα συντελέσει πρώτον η ανταγωνιστικότητα που το τμήμα έχει σε σχέση με τις υπόλοιπες σχολές και δεύτερον ο αριθμός των αποφοίτων που κατέχουν δίπλωμα στο ίδιο γνωστικό αντικείμενο. Όσο περισσότεροι απόφοιτοι τόσο περισσότερο θα αυξάνεται και ο βαθμός της ανεργίας καθώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία ταύτιση των αναγκών του κράτους με τα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Ταυτόχρονα η ύπαρξη ή όχι εγκαταστάσεων σε μια περιοχή για την τοποθέτηση ενός τμήματος θα πρέπει να έχει βαρύνουσα σημασία όπως και το αντικείμενο της σχολής σε συνδυασμό με την υποψήφια περιοχή.
Σε συνέχεια όλων των παραπάνω στην Ελλάδα παρατηρούμαι το φαινόμενο της φυγής από τους νέους με σκοπό να σπουδάσουν σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού κυρίως σε μεγάλες σχολές όπως αυτή της Ιατρικής ή της Νομικής. Το ερώτημα λοιπόν, το οποίο γεννάται σε αυτή την περίπτωση είναι γιατί εκεί που στην Ελλάδα υπάρχουν τόσα πολλά δημόσια πανεπιστήμια να μην λειτουργήσουν και ένα-δύο ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Τα οφέλη που θα προέκυπταν από μία τέτοια απόφαση θα ήταν πολλαπλά. Πρώτα από όλα οι εν δυνάμει φοιτητές θα παρέμεναν στη χώρα τους και σταδιακά θα υπήρξε και προσέλκυση φοιτητών από τα ξένα κράτη. Δεύτερον, η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων θα βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό τα κρατικά ταμεία και τρίτον η παρουσία τους αμέσως θα ανέπτυσσε έναν υγιή ανταγωνισμό μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού πανεπιστημίου. Αυτή τη στιγμή αναλύοντας κάποιος το κομμάτι των ελλείψεων που έχουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα στη χώρας μας εύκολα θα διαπίστωνε την ανάγκη μείωσης ή συγχώνευσης κάποιων τμημάτων. Δεν είναι δυνατή η λειτουργία έως και δέκα σχολών με το ίδιο γνωστικό αντικείμενο.
Συμπερασματικά λοιπόν, ο κορμός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας δεν είναι ένας υγιής κορμός. Θα πρέπει να υπάρξει ριζική αναμόρφωση του χάρτη των ιδρυμάτων με σκοπό τα νέα τμήματα που θα προκύψουν να είναι υγιή και πλήρως εξοπλισμένα ως προς τη λειτουργία τους. Θα πρέπει να έχουν ως κύριο στοιχείο τον ανταγωνισμό με μεγάλα πανεπιστημιακά ιδρύματα καθώς και τη γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων μετά την έξοδο τους από αυτά, κάτι που φυσικά θα συμβεί μόνο αν εξετάσουμε τις πραγματικές ανάγκες τόσο της κοινωνίας μας όσο και της οικονομίας μας.
Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα από το ίδιο τμήμα σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Νεάπολις-Πάφου στην Παγκόσμια Πολιτική Οικονομία με ειδίκευση στη Διεθνή Επιχειρηματικότητα. Ανάμεσα στα ενδιαφέροντα του για μελέτη συγκαταλέγονται θέματα αμερικανικής πολιτικής, περιφερειακής ανάπτυξης καθώς και ζητήματα πολιτικής οικονομίας και κοινωνίας. Έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις και έχει παρακολουθήσει πολλά επιστημονικά συνέδρια. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στον τουριστικό κλάδο.
