Του Θάνου Ι. Κουλουβάκη
Αφορμώμενος από τη δημοσίευση της Μαίρης Συνατσάκη στο προσωπικό της προφίλ στο Instagram, με την οποία, πριν από λίγο καιρό, απάντησε στην πληθώρα αρνητικών σχολίων που δέχθηκε, αποφάσισα να γράψω κάτι σχετικά με τα σχόλια μίσους που καθημερινά εκτοξεύονται σε αμέτρητους ανθρώπους και στόχο έχουν να τους πληγώσουν και να τους υποτιμήσουν.
Αρχικά, είναι εύλογο να εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη και ανάγκασε τη Μαίρη Συνατσάκη να αναρτήσει την εν λόγω δημοσίευση: Έπειτα από την παρουσία της στην εκπομπή «Στην Υγειά μας ρε Παιδιά» του Σπύρου Παπαδόπουλου και την προβολή του επεισοδίου στην ελληνική τηλεόραση, αρκετοί έσπευσαν να προβούν σε κακοπροαίρετα, αρνητικά σχόλια για το πρόσωπο της Μαίρης.
Συγκεκριμένα, σχολίαζαν ότι ο τρόπος που έγραφε το πρόσωπο της στο φακό δεν ήταν καλός και αρκετοί επικεντρώθηκαν στα σπυράκια – σαν ακμή – που υπήρχαν στο πρόσωπό της, καθώς και στο make up της, που προφανώς δεν ενέκριναν.
Δε θα παραθέσω τα λόγια της αγαπημένης Μαίρης. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρω ότι βρήκα το κείμενο που έγραψε άκρως συγκινητικό και εμπνευστικό. Βεβαίως, δε θα σταθώ στις θέσεις και άποψης της Μαίρης, οι οποίες είναι γνωστές σε όλες και όλους μας εδώ και χρόνια – τόσο μέσω του youtube channel της όσο και μέσω δηλώσεών της.
Θα ήθελα να σταθώ, εν τούτοις, στα σχόλια που ακούστηκαν για εκείνη. Πρέπει να σταθώ σε αυτά τα απαράδεκτα λόγια, που ορισμένοι απερίσκεπτα εκτόξευσαν, εκδηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο το κόμπλεξ και το μίσος τους. Φίλοι και φίλες που αποφασίσατε να προβείτε σε αυτούς τους σχολιασμούς, δε θα σας κρίνω προσωπικά – μην ανησυχείτε. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να αναλύσω τα αναρίθμητα θέματα που ενδεχομένως έχετε και σας κάνουν να γίνεστε τόσο αγενείς και ανόητοι.
Θα ήθελα, όμως, να σας εξηγήσω ότι το να χλευάζεις, στοχοποιείς και κοροϊδεύεις κάποιον ή κάποια για την εμφάνισή του/της, δε σε κάνει ανώτερο. Το να προβαίνεις σε ρατσιστικά παραληρήματα, που αφορούν την εμφάνιση του κάθε ανθρώπου, μονάχα με αυτοπεποίθηση δε σε γεμίζει. Αντιθέτως, σε γεμίζει με μίσος και κακιά. Μάλιστα, υποδεικνύει έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλεια και εσωτερικευμένη καταπίεση.
Όμως, όλα τα παραπάνω φαντάζουν ψιλά γράμματα μπροστά στην οργή και το μίσος που εκτοξεύουν διαρκώς οι άνθρωποι. Διότι, το εν λόγω περιστατικό αποτελεί ακόμη μία έκφραση του μίσους – έναν διαφορετικό τρόπο εκδήλωσής του. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μεμονωμένο περιστατικό και δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο.
Η παραδοξότητα που παρατηρούμε σε όλα αυτά έγκειται στο γεγονός ότι, ενώ ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που τα τελευταία χρόνια κάνει διαρκώς λόγο για τον εκφοβισμό και τον κατακρίνει, φαίνεται ότι αυτός δεν παύει να υφίσταται – σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα θεριεύει.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι το γεγονός πως συζητάμε – γενικά και αόριστα – για ένα φαινόμενο δε σημαίνει ότι αυτό θα σταματήσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία και τάση ορισμένων ανθρώπων είναι ανάγκη να προβούμε σε διαφορετικές δράσεις, οι οποίες δεν περιορίζονται απλώς στις αναφορές του φαινομένου. Θεωρώ πως πρέπει να διδαχτούμε το σεβασμό και την αγάπη από την αρχή. Να διδαχτούμε τη δύναμη που κρύβουν αυτά τα δύο στοιχεία της ζωής. Κι ίσως, έτσι, μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον με λιγότερο μίσος και περισσότερη αποδοχή.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
