Του Ναπολέων-Σάββα Γρίβα,
Δεν έχουν περάσει δα και αιώνες από τη μακροχρόνια – είναι η αλήθεια – περίοδο, όπου η εθνική μας ομάδα σημείωνε τη μία αποτυχία μετά την άλλη! Οι ντροπιαστικές ήττες, εντός (0-1) κι εκτός (2-1), από τα Νησιά Φερόε και την Αρμενία (2-3), οι αλλεπάλληλες ήττες από τη Φινλανδία, αλλά και η εξευτελιστική εντός έδρας ισοπαλία με το πολύ αδύναμο Λιχτενστάιν, οριοθέτησαν μία περίοδο παρακμής για την εθνική ομάδα, η οποία διήρκεσε περίπου 8 χρόνια. Στη διάρκεια των δύσκολων αυτών χρόνων – των χρόνων που αναγκαστήκαμε να αναθεωρήσουμε όσα, μέχρι πρότινος, θεωρούσαμε δεδομένα – δεν ήταν λίγοι όσοι νοστάλγησαν την παλιά, καλή εθνική ομάδα.
Την εποχή του Otto Rehhagel, με την κατάκτηση του EURO το 2004, οι παλαιότεροι, με τα χρόνια του Fernando Santos και την πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ το 2014, οι νεότεροι. Τέτοιες σκέψεις, ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια δεν είναι υπερβολή να πούμε πως ανήκουν στο παρελθόν. Πλέον, η εθνική ομάδα έχει δυναμική και μοιάζει ικανή να διακριθεί ξανά στις μεγάλες διοργανώσεις. Πού οφείλεται, όμως, εν έτει 2025, αυτή η αγωνιστική μεταμόρφωση και ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές της;
Η αλήθεια είναι πως, από το 2014 και έπειτα, η αγωνιστική καθίζηση που υπέστη η εθνική ομάδα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η – μάλλον ακατανόητη – απόφαση της ΕΠΟ να μη ανανεώσει το συμβόλαιο του απολύτως επιτυχημένου και αγαπητού στο φίλαθλο κοινό Fernando Santos, αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία των δεινών που ακολούθησαν. Έκτοτε, στον πάγκο κάθισαν αρκετοί προπονητές. Κάποιοι απέτυχαν παταγωδώς (Claudio Ranieri, Άγγελος Αναστασιάδης), ενώ άλλοι παρουσίασαν θετικά δείγματα γραφής (Michael Skibbe, John van ’t Schip). Κανείς τους, ωστόσο, δεν κατάφερε να αντικαταστήσει επάξια τον Πορτογάλο τεχνικό. Πιο κοντά σε αυτό φαίνεται να έφτασε ο Gustavo Poyet, ο οποίος, από τη στιγμή που ανέλαβε το 2022, προχώρησε σε ριζικές αλλαγές, αναζωογονώντας το στυλ παιχνιδιού της εθνικής.
Επί των ημερών του, η Ελλάδα κατάφερε την άνοδο στη League B του Nations League, ενώ οι εξαιρετικές εμφανίσεις απέναντι στη Γαλλία (2-2 εντός, 0-1 εκτός) είναι ενδεικτικές του έργου του. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όμως, όλα κρίνονται από τα αποτελέσματα. Η ήττα στα πέναλτι από τη Γεωργία, που σήμανε τον αποκλεισμό από το EURO 2024, στάθηκε αφορμή για κάποιους να ισοπεδώσουν το έργο του.
Παρότι η μη πρόκριση στο EURO ήταν αναμφίβολα αποτυχία, ήταν σαφές πως ο Ουρουγουανός τεχνικός συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία ενός συμπαγούς και μαχητικού συνόλου, προετοιμάζοντας το έδαφος για τις καλύτερες μέρες που ήρθαν – και, πιθανώς, θα έρθουν.
Του πιστώνεται πως καθιέρωσε τον Μπακασέτα ως αρχηγό και ηγέτη, ενώ πίστεψε στον – τότε άγνωστο στο ευρύ κοινό – Παυλίδη και δικαιώθηκε. Κι αν κάποιος διαφωνεί… ας ρωτήσει τους Άγγλους! Κατά τη διάρκεια της διετίας του Poyet, αναδείχθηκε και ο Χατζηδιάκος, ο οποίος συνέθεσε με τον καταξιωμένο Μαυροπάνο ένα εξαιρετικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο, λύνοντας ένα χρόνιο πρόβλημα στα στόπερ. Η θητεία του Poyet, παρότι θετική, δεν συνεχίστηκε, καθώς η ΕΠΟ αποφάσισε να εμπιστευτεί τα «κλειδιά» της ομάδας στον Ivan Jovanovic.
Παρά τη σύνδεσή του με τον Παναθηναϊκό, η επιλογή του υπήρξε κοινώς αποδεκτή και έφερε μαζική στήριξη από το φίλαθλο κοινό. Μόλις οκτώ μήνες μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας, ο Jovanovic έχει καταφέρει να επαναφέρει τον κόσμο στο γήπεδο. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, εμπιστεύεται το ταλέντο των νέων παικτών, τους δίνει ευκαιρίες και, μέχρι στιγμής, δικαιώνεται πανηγυρικά. Ο 18χρονος Μουζακίτης αποδεικνύεται ένας ακούραστος μέσος, με ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, ενώ ο Βαγιαννίδης διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου, ταχυδυναμικού δεξιού μπακ. Ο Jovanovic ανέδειξε και τον 17χρονο Κωνσταντίνο Καρέτσα, έναν «δαιμόνιο» εξτρέμ που θυμίζει έντονα τον Arjen Robben!
Ο παίκτης της Genk αποθεώθηκε ακόμη και από την έγκριτη ισπανική Marca, η οποία ισχυρίστηκε πως μόνο ο Kevin De Bruyne ήταν καλύτερος στα 17 του. Άλλοι παίκτες που ξεχώρισαν είναι οι Τζόλης, Κωνσταντέλιας, Κουλιεράκης και Τζολάκης. Οι δύο πρώτοι, μαζί με τον Καρέτσα, σκόραραν στη μεγάλη νίκη επί της Σκωτίας με 0-3, ενώ οι άλλοι δύο απέδειξαν πως αξίζουν θέση στη βασική ενδεκάδα, παρά τον έντονο ανταγωνισμό. Φαίνεται πως ο Jovanovic κατάφερε να αντιμετωπίσει και τη χρόνια «λειψανδρία» της εθνικής σε αρκετές θέσεις. Οι νέοι, με την εξαιρετική παρουσία τους, δημιουργούν έναν ευχάριστο «πονοκέφαλο» στον Σέρβο τεχνικό. Το πάθος των νεότερων μας δείχνει τον δρόμο, η εμπειρία των παλαιότερων τον τρόπο!
Ο Jovanovic έχει πετύχει σημαντικές νίκες – με αποκορύφωμα το 1-2 επί της Αγγλίας στο Wembley – αλλά ίσως σημαντικότερη επιτυχία του είναι η αποκατάσταση της ηρεμίας και του καλού κλίματος, τόσο εντός αποδυτηρίων όσο και στις τάξεις των φιλάθλων. Η γκρίνια και η δυσφορία μοιάζουν πια παρελθόν. Πλέον, κόσμος και ομάδα είναι ενωμένοι στην προσπάθεια για την επίτευξη των στόχων. Η πρόκριση στο Μουντιάλ του 2026 δεν είναι όνειρο απατηλό, αλλά ρεαλιστικός στόχος. Μπορούμε να προκριθούμε και θα τα καταφέρουμε! Τα ακόμη καλύτερα δεν θα αργήσουν να έρθουν!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Καρέτσας: Η “Marca” τον αποθέωσε! “Στα 17 του μόνο ο Ντε Μπρόινε ήταν καλύτερος”, msn.com, διαθέσιμο εδώ
