Της Μιμής Πασχαλοπούλου,
Πριν λίγες μέρες, την Τρίτη 1η Απριλίου, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη γυναικοκτονία που διεπράχθη έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Τη γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα, μιας κοπέλας που παρακάλεσε τις αρχές να την προστατεύσουν από τον κίνδυνο που παραμόνευε. Όμως η απάντηση που έλαβε ήταν πως «Το περιπολικό δεν είναι ταξί», αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την απουσία επαρκών κρατικών μηχανισμών παρέμβασης και την έλλειψη ενσυναίσθησης από πλευράς των αρχών. Η Κυριακή αντί να καταλήξει σπίτι της, κατέληξε στον θάνατο. Αντί να βοηθηθεί εγκαίρως, αγνοήθηκε, όπως αγνοήθηκαν πολλές άλλες αδικοχαμένες γυναίκες.
Το μόνο που έχει μείνει τώρα για να μας θυμίζει την Κυριακή είναι το μνημείο που ανεγέρθηκε έξω από το Αστυνομικό Τμήμα με την επιγραφή: «Με λένε Κυριακή Γρίβα και με δολοφόνησε ο πρώην σύντροφός μου. Με σκότωσες πισώπλατα με πέντε μαχαιριές». Μαζί με αυτό, υπάρχει ο θρήνος, η οργή, ο φόβος όλων των γυναικών πως το σύστημα δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί επαρκώς, εάν βρεθούν στη θέση της.
Η Κυριακή βρήκε το θάρρος να μιλήσει. Έτσι, τα λόγια πολλών που αποδίδουν μερίδιο ευθύνης στο θύμα, όπως: «Έπρεπε να φύγει. Γιατί έμενε; Γιατί δε μίλαγε;» καταρρίπτονται. Η Κυριακή μίλησε, αλλά η φωνή της δεν ακούστηκε. Γιατί πρέπει όμως να περιμένουμε να φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο;
Η πρόληψη είναι η καλύτερη παρέμβαση, κάτι που αγνοεί πλήρως το ανεπαρκές κράτος πρόνοιας. Όπως έχει επισημάνει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, η έλλειψη εκπαίδευσης των αστυνομικών δυνάμεων και η πλήρης ανεπάρκεια των σχετικών υποστηρικτικών υπηρεσιών και θεσμικών υποδομών, δε διορθώνονται απλώς με μια ενδεχόμενη αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου.
Η έμφυλη βία, ως αποτέλεσμα των βαθιά ριζωμένων (ακόμα και υποσυνείδητων) αντιλήψεων περί αδυναμίας και κατωτερότητας του γυναικείου φύλου, σε συνδυασμό με το αίσθημα ελευθερίας για άσκηση ελέγχου και εξουσίας απέναντί του, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τη σωστή κοινωνική εκπαίδευση και την εγρήγορση των κρατικών αρχών. Απαραίτητος είναι και ο σχεδιασμός της ταχείας και αποτελεσματικής επικοινωνίας του εν δυνάμει θύματος, όταν χρειάζεται να ζητήσει βοήθεια, καθώς και των ολοκληρωμένων μηχανισμών παρέμβασης.
Παράλληλα, η παροχή οικονομικών πηγών από το κράτος, για τη δημιουργία πλήρως στελεχωμένων, καταρτισμένων, εξειδικευμένων συμβουλευτικών κέντρων και ξενώνων φιλοξενίας των θυμάτων και των παιδιών τους, είναι ένα χρόνια αναπάντητο αίτημα που πρέπει να σταματήσει να αγνοείται. Φυσικά, το κράτος πρέπει να μεριμνήσει και για την πραγματοποίηση σωστής έρευνας και ταχύτερης απόδοση δικαιοσύνης.
Και όταν οι θεσμοί δε μπορούν να σταθούν στο πλάι μας, πρέπει να θυμόμαστε πως η σιωπή είναι συνενοχή. Ο τρόπος αντιμετώπισης της έμφυλης βίας, αποτελεί έναν καθρέφτη της κοινωνίας και των αντιλήψεων μας. Η καταπολέμησή της θα πρέπει να είναι υποχρέωση όλων μας.
Ας πορευόμαστε, έχοντας στο μυαλό μας το σύνθημα του Μουσικού Σχολείου Ιλίου, που παραβρέθηκε στην ανέγερση του μνημείου:
«Δεν είναι αγάπη η βία, όλοι απαντάμε όταν αγγίξεις μια»
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
-
Ψήφισμα του ΔΣΑ με αφορμή τη στυγερή δολοφονία της Κυριακής Γρίβα και την αύξηση των κρουσμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, dsa.gr, διαθέσιμο εδώ
-
«Με λένε Κυριακή Γρίβα και με δολοφόνησε ο πρώην σύντροφός μου», kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
