Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Με το πολιτικό τοπίο να ρευστοποιείται και τη Νέα Δημοκρατία να παραμένει πρώτη δημοσκοπικά, αλλά με σημαντικές απώλειες, αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στη λεγομένη Δεξιά πολυκατοικία. Από το υπόγειο μέχρι το ρετιρέ, αναμένονται ανακατατάξεις…
Το κυβερνών κόμμα ετοιμάζεται να εισέλθει στο έβδομο συνεχόμενο χρόνο της κυβερνητικής του θητείας. Βάσει των ευρημάτων των σχετικών ερευνών, αλλά και στο πλαίσιο της περιρρέουσας πολιτικής ατμόσφαιρας, φαίνεται πως βρίσκεται στη δυσκολότερη φάση της τελευταίας εξαετίας. Καταρχάς, υφίσταται την αναμενόμενη φθορά που επιφυλάσσεται σε κάθε φορέα που ασκεί κυβερνητική εξουσία. Όσο περισσότερο ασκεί εξουσία, τόσα περισσότερα λάθη θα κάνει και τόσο περισσότερο θα «κουράσει» με την παρουσία του. Σε αυτή τη γενική διαπίστωση, υπάγονται τα επιμέρους χαρακτηριστικά του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, όπως η οικογενειοκρατία, η ευνοιοκρατία, η λαφυραγώγηση του κράτους και των ευρύτερων δημοσίων δομών, η διαπλοκή, πατριδοκαπηλία —ανάμεικτη με τυφλή υποταγή στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά κελεύσματα— εργαλειοποίηση της θρησκείας κ.α.
Σε όλα τούτα, πρέπει να συνυπολογιστεί και η προσωπική ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη, με το περίφημο δήθεν «άνοιγμα στο Κέντρο», που αποξένωσε παραδοσιακά ακροατήρια της ΝΔ, καθώς και με την εκδήλωση αλαζονικών συμπεριφορών, απόρροια της ελλείψεως αντιπάλου δέους στην αντιπολίτευση. Έτσι, κύριος αντίπαλος της κυβέρνησης ήταν και παραμένει η λεγομένη «κοινωνική αντιπολίτευση», κάτι που αποτελεί κατάρα και ευχή καθότι από τη μία η απειλή της είναι ασύμμετρη, αλλά από τη άλλη η έλλειψη οργανωμένης έκφρασής της καθιστά αδύνατο για κάποιο αντίπαλο κόμμα να ευνοηθεί αποφασιστικά από αυτήν. Από εκεί και πέρα, η πύρρειος νίκη των ευρωεκλογών του 2024 έδωσε τη ευκαιρία και στην εσωκομματική αντιπολίτευση να αναπτυχθεί, με την ηγεσία του κόμματος να χρησιμοποιεί την τακτική «μαστίγιο και καρότο» για να κατευνάσει τα πνεύματα, όχι πάντα μ’ επιτυχία.
Σήμερα, η ΝΔ παραμένει καθαρά πρώτη στις δημοσκοπήσεις και μεγάλο φαβορί για την πρωτιά στις επόμενες εκλογές. Παρόλα αυτά, η προοπτική της αυτοδυναμίας φαίνεται πολύ μακρινή ενώ ήδη τίθεται το ζήτημα σχετικά με τη διαδοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μέσα στην αναμπουμπούλα αυτή, βρίσκουν ευκαιρία να κινηθούν και οι υπόλοιποι ένοικοι της Πολυκατοικίας….
Η εν Ελλάδι Δεξιά φημίζεται για το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχει, ειδικά όταν διαφαίνεται προοπτική εξουσίας. Κάπως έτσι, στελέχη και ψηφοφόροι της ΝΔ δεν είχαν πρόβλημα να εκλέξουν τον «μουσαφίρη» Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος όταν αναζητούσαν «αντι-Ανδρέα», ούτε φυσικά να δώσουν συγχωροχάρτι στον «αλήτη, προδότη, Σαμαρά», κατά το γνωστό σύνθημα που δονούσε το στάδιο στο πρώτο συνέδριο μετά την πτώση της κυβέρνησης του πατρός Μητσοτάκη από τον μεσσήνιο. Έτσι, κατόρθωσαν να μη διαλυθεί το κόμμα τους μετά τη μνημοναική κωλοτούμπα του τελευταίου κι έτσι εξέλεξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αναγνωρίζοντας ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να κερδίσει τον Αλέξη Τσίπρα. Η φθορά της ΝΔ λοιπόν, μπορεί να είναι μεγάλη αλλά δεν θα την οδηγήσει σε διασπάσεις και κατακρημνίσεις, όπως αυτές που βίωσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τα χαρακτηριστικά αυτής είναι ικανά να πριμοδοτήσουν άλλα κόμματα που μπορούν να της κάνουν καίρια ζημιά ως προς τον στόχο της αυτοδυναμίας.
Οι εκ δεξιών υποδοχείς της «γαλάζιας» οργής, μέχρι στιγμής, είναι κυρίως η Ελληνική Λύση, η Νίκη και η Φωνή Λογικής με τους Σπαρτιάτες να κινούνται στα όρια της διάλυσης. Όλα τ’ ανωτέρω κόμματα είναι κατάλληλα προς εκτόνωση, αλλά ουδέν εξ αυτών δύνανται να δώσει προοπτική εξουσίας. Και ως προανεφέρθη, η ελληνική Δεξιά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την προοπτική αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις η ατζέντα της αντιπαράθεσης πέρασε σε ζητήματα που αποτελούν προνομιακό πεδίο της ευρύτερης Αριστεράς, παρατηρήθηκε συμπίεση στα ποσοστά και των λοιπών ενοίκων της Πολυκατοικίας. Το κρίσιμο λοιπόν γι’ αυτούς είναι να καταφέρουν να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους. Πρακτικά, αν υπερψηφιστούν μπορούν να δώσουν κυβέρνηση; Μόνα τους είναι απίθανο. Αν συνεργαστούν; Πλην των αριθμών, οι σχέσεις των δεξιών κομμάτων μεταξύ τους είναι χειρότερες από αυτές με την Αριστερά. Επομένως, αν στερήσουν την αυτοδυναμία από τη ΝΔ, είναι ικανά να μπουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με αυτήν, εξασφαλίζοντας ότι η κυβέρνηση αυτή θα απομακρυνθεί από το περιεχόμενο της κοινωνικής κι εθνικής ατζέντας Μητσοτάκη που έχει αποξενώσει σημαντικά τμήματα της Δεξιάς παράταξης;
Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα που δεν περιορίζονται στους μύδρους που έχουν εξαπολύσει έναντι του Μητσοτάκη, κατά καιρούς. Ο Βελόπουλος είναι καλός στο να ικανοποιεί το βραχυπρόθεσμο συναίσθημα της οργής του μέσου δεξιού ψηφοφόρου, αλλά δύσκολα μπορεί να τον φανταστεί ως κυβερνητικό εταίρο μια κρίσιμη εκλογική μάζα. Η εμπειρία, άλλωστε, από τη διακυβέρνηση «ψεκασμένων» δεξιών είναι πρόσφατη… Ο Νάσσιος έχει το κοινό του, αλλά ρητορική κι ενέργειες όπως οι τραμπουκισμοί στην Εθνική Βιβλιοθήκη είναι καλοί για να μαζεύει ψήφους θρησκόληπτων, παρεκκλησιαστικών, αντιεμβολιαστών και λοιπών περιθωριακών, όχι για να δημιουργούν ένα διακριτό πολιτικό ρόλο. Η Λατινοπούλου, μπορεί να ικανοποίησε αρχικά κάποιους αγανακτισμένους με τη woke πολιτική Μητσοτάκη, να «δικαίωσε» κάποιους βασιλόφρονες με τις γραφικότητες υπέρ των νυν Ντε Γκρες και να προσεταιρίστηκε κάποιους καραμανλικούς με τη χυδαία επίθεση στον Κώστα Σημίτη ανήμερα του θανάτου του. Ο τρόπος, όμως, που λειτούργησε στο ζήτημα της τραγωδίας των Τεμπών και σε άλλα κομβικά ζητήματα —π.χ. ψηφοφορίες στο ευρωκοινοβούλιο σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία— μάλλον επιβεβαίωσε την αίσθηση που υπάρχει σε πολλούς, ότι πρόκειται για ένα κόμμα– πρόθυμο δεκανίκι του Μητσοτάκη.
Οι κομματικοί φορείς έχουν λόγο ύπαρξης, μόνο εφόσον ικανοποιούν κοινωνικές ανάγκες πολιτικής έκφρασης. Η διαμαρτυρία είναι μια τέτοια ανάγκη, πλην όμως έχει βραχύ βίο ως πολιτικό φαινόμενο. Αμέσως μετά την εκτόνωση, αναζητείται η εναλλακτική. Όσο δεν παρουσιάζεται κάτι τέτοιο από τα υπόλοιπα πατώματα, τόσο ο ένοικος του ρετιρέ θα έχει τον πρώτο λόγο…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Πολιτικοί κραδασμοί διαρκείας στη δεξιά πολυκατοικία, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
