Της Νικόλ Καστόρα,
Το κλασικό και μεγαλεπήβολο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, το οποίο έχει καταγράψει τη δική του επιβλητική πορεία τόσο στο θέατρο, όσο και στη μεγάλη οθόνη, σκηνοθετήθηκε φέτος από τον Δημήτρη Καρατζά και εξέπληξε το κοινό, καθώς το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό! Ένα έργο αντικειμενικά δύσκολο, καθώς πραγματεύεται θέματα που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη, το θυμικό της ψυχής, τις ανθρώπινες σχέσεις στην σκοτεινή τους πλευρά, κυρίως, αλλά και τις κοινωνικές ανισότητες. Πόθος λοιπόν… Τι μπορεί να πει κάποιος άλλωστε, για το πανίσχυρο αυτό δαιμόνιο, που άπαξ και ριζώσει στην καρδιά, δεν λέει να την αφήσει σε ησυχία! Το θέμα είναι όμως, πού θα σε οδηγήσει ο πόθος και πώς θα βγεις από αυτόν; Γιατί μπορεί να τερματίσεις σε κάποιο παραδεισένιο κήπο ή χωρίς να το καταλάβεις…να οδηγηθείς στα Τάρταρα!
Η Μπλανς Ντιμπουά (Αλεξία Καλτσίκη), μια μεγαλοαστή, η οποία βιώνει την απόλυτη εξαθλίωση, καθώς έχασε όλη της την περιουσία και αντιμετωπίζει προβλήματα στη δουλειά της, τα οποία την οδήγησαν στο να βγει σε άδεια, αποφασίζει να επιβιβαστεί σε ένα λεωφορείο που ονομάζεται «πόθος», προκειμένου να μείνει με την αδελφή της (με την οποία έχουν να ανταμώσουν πάρα πολύ καιρό) και τον σύζυγό της στην Νέα Ορλεάνη. Μια συμβίωση, η οποία δεν θα φέρει απλώς τα πάνω κάτω, αλλά θα οδηγήσει τους πρωταγωνιστές σε τρομακτικά μονοπάτια, τα οποία θα φέρουν στο φως σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος και θα φανερώσουν το σκληρό πρόσωπο του κόσμου, εκείνο της βιαιότητας, της απληστίας, της αποξένωσης και της απαισιοδοξίας. Η Μπλανς υπνοβατεί μεταξύ της πραγματικότητας, των ψευδαισθήσεων και του παρελθόντος. Ο εθισμός της στο αλκοόλ φαίνεται να είναι ο μόνος τρόπος, για να ξεχάσει το παρελθόν της, που ανελλιπώς την στοιχειώνει. Η σχέση της με ένα αγόρι, το οποίο αποδείχτηκε πως της έκρυβε την πραγματική του ταυτότητα και στη συνέχεια ακολούθησε ο θάνατος του, την ισοπέδωσαν. Από τότε έχασε την αισιοδοξία και την λάμψη της και αναλώνονταν σε περιστασιακές σχέσεις.
Καταρρακωμένη λοιπόν, και μεσήλικας πια, κάτι που την λυπεί πολύ, καθώς βλέπει τα σημάδια του χρόνου να καταγράφονται πάνω της, αποφασίζει να επισκεφτεί την αδελφή της την Στέλλα (Δήμητρα Βλαγκοπούλου), μια ήπιων τόνων γυναίκα, η οποία υποτάσσεται στις επιθυμίες των άλλων, ακόμα και αν αυτές φθείρουν τον ίδιο της τον εαυτό και πάνε κόντρα στον ψυχισμό της. Ο πόθος είναι αυτός που λανθασμένα της κλείνει τα μάτια και δεν την αφήνει να δει καθαρά τον άνδρα που έχει διαλέξει για σύζυγό της και που σε λίγους μήνες θα φέρει στον κόσμο το παιδί του. Ο Στάνλεϊ είναι ένας αυταρχικός, κτηνώδης και ωμός άνθρωπος, ο οποίος πολύ συχνά χρησιμοποιεί την βία, για να λύσει τα προβλήματά του. Η σχέση που έχει αναπτύξει με την Στέλλα βασίζεται στην σαρκική απόλαυση, τον μαζοχισμό, την τοξικότητα και την αυτοκαταστροφή. Η Μπλανς φυσικά δεν μπορεί να μείνει σταυρωμένα σε αυτή την αρρωστημένη και τότε είναι που αρχίζουν τα προβλήματα.
Ο Στάνλεϊ βάζει να ψάξουν τη ζωή της Μπλανς όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν πιστεύει πως έχασε έτσι απλά την περιουσία της και την δουλειά της. Και τότε…αρχίζει η κατάρριψη όλων! Όλοι οι συντελεστές της παράστασης ερμηνεύουν με συγκλονιστικό τρόπο, ενώ η Καλτσίκη αν και υπερβολικά έντονη πολλές φορές, σε ανατριχιάζει. Η άκρως ρεαλιστική σκηνοθεσία γεμάτη με ωμές σκηνές πόθου και καθημερινής τριβής (εντυπωσιακές οι σκηνές στο μπάνιο), αγγίζουν το μεδούλι κάθε θεατή, καθώς παρουσιάζει τελείως γυμνά της ασχήμια και την παραμόρφωση της κοινωνίας. Όσο για τα σκηνικά, το επίθετο αριστουργηματικά τα χαρακτηρίζει επακριβώς καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, αλλά με αποκορύφωμα στο τέλος του έργου! Μια παράσταση που, αν και ταρακουνάει τον θεατή με τρόπο αρκετά ψυχοφθόρο, αποτελεί αστείρευτη πηγή σκέψης και στοχασμού.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
