Της Άννας Γκέλια,
Η νύχτα έχει τη δική της μουσική. Ένα ψίθυρο που ταξιδεύει ανάμεσα στα φώτα της πόλης, γλιστρά πάνω στις σκιές των δρόμων, σιγοτραγουδά με τη φωνή του ανέμου. Κάτω από το βελούδινο σκοτάδι, τα βήματά σας γίνονται μελωδία, ένας ρυθμός που μόνο εσείς γνωρίζετε.
Δίπλα σου, εκείνος. Ο μεγάλος σου αδερφός. Ο πρώτος σου φίλος, ο μοναδικός σου συνοδοιπόρος σε μια παιδική ηλικία που κάποτε απλωνόταν σαν απέραντη πολιτεία από όνειρα και παιχνίδια.
Βαδίζετε πλάι—πλάι, μα δεν χρειάζεται να μιλάτε. Η σιωπή σας είναι γεμάτη. Γεμάτη από γέλια που αντηχούν ακόμα και στις αυλές που τρέχατε ξυπόλητοι, από ψιθυριστές εξομολογήσεις κάτω από σεντόνια γεμάτα ιστορίες, από μυστικά που μόνο εσείς γνωρίζετε. Γεμάτη από τα βράδια που ξαπλώνατε με τα μάτια ανοιχτά, κοιτώντας το ταβάνι και αφήνατε τα όνειρα να σας νανουρίσουν.
Κάποτε οι νύχτες ήταν ατελείωτες περιπέτειες. Κρυφά γέλια κάτω από τα σκεπάσματα, σχέδια για κόσμους που θα κατακτούσατε, φόβοι που γίνονταν μικρότεροι επειδή ήσασταν μαζί. Εκείνος ήταν πάντα εκεί, λίγο πιο μπροστά, λίγο πιο άφοβος, έτοιμος να σε τραβήξει μαζί του σε κάθε καινούργιο παιχνίδι, σε κάθε νέα σκανταλιά.
Ο αέρας μυρίζει όπως τότε. Όπως τα καλοκαίρια που η άμμος έκαιγε κάτω από τα γυμνά σας πόδια, που ο μπαμπάς σας κυνηγούσε μέσα στο νερό και η μαμά γελούσε, πανέμορφη σαν ηλιαχτίδα. Όπως οι Κυριακές που το σπίτι γέμιζε ανθρώπους, το τραπέζι γέμιζε φαγητά, και η ζωή ήταν απλή, ζεστή, ολόκληρη.
Η γιαγιά καθόταν στη γωνία κι εσύ της έβαφες τα νύχια, της χάριζες μικρά πράγματα, λες και ήθελες να της δώσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ο παππούς σε κοιτούσε και χαμογελούσε, σου έφερνε αυτοκόλλητα, μικρούς πολύτιμους θησαυρούς, προσπαθώντας να σου μάθει ότι η χαρά βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα.
Οι γονείς σας: οι πρώτοι σας ήρωες. Εκείνοι που σας έμαθαν τι σημαίνει να αγαπάς δίχως όρια, να δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Ο πατέρας σου, πάντα δυνατός, ένας βράχος που φαινόταν να κρατάει ολόκληρο τον κόσμο στις πλάτες του. Σου έμαθε πώς να στέκεσαι όρθιος, πώς να μην φοβάσαι, πώς να προχωράς ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα. Οι ιστορίες του, τα λόγια του, ακόμα και οι σιωπές του, είναι χαραγμένες μέσα σου.
Και η μητέρα σου. Η πιο τρυφερή, η πιο δοτική. Εκείνη που μπορούσε να καταλάβει τι ένιωθες πριν καν το πεις. Που σε αγκάλιαζε και ξαφνικά όλα έμοιαζαν πιο ελαφριά. Το χάδι της, η φωνή της, η μυρωδιά της είναι το πρώτο σου καταφύγιο. Και τώρα, μεγαλώνοντας, καταλαβαίνεις πως η αγάπη της δεν ήταν ποτέ δεδομένη.
Ο μεγάλος σου αδερφός ήταν πάντα εκεί. Ο ατίθασος, ο ατρόμητος. Ή μάλλον έτσι νόμιζες. Γιατί τώρα, περπατώντας πλάι του, καταλαβαίνεις πως δεν ήταν η απουσία του φόβου που τον έκανε να μοιάζει πως δεν φοβάται τίποτα, αλλά η βεβαιότητα πως, ό,τι κι αν γινόταν, θα ήσασταν πάντα μαζί.
Μα η αδερφική αγάπη δεν χωράει μόνο σε ένα πρόσωπο. Στο μονοπάτι που διασχίζετε, πίσω σας ακούγονται μικρά βήματα. Είναι εκείνος. Ο μικρός αδερφός. Το αβοήθητο παιδάκι που κάποτε κοίταζες από ψηλά και δεν ήξερες τι να κάνεις μαζί του. Ήταν τόσο μικρός, τόσο εύθραυστος. Κι όμως, τόσο δυνατός με τον δικό του τρόπο.
Τον έβλεπες να σε ακολουθεί, να προσπαθεί να μιμηθεί κάθε σου κίνηση, να γίνει κομμάτι του κόσμου σου. Ίσως κάποιες φορές να σε εκνεύριζε, να ήθελες τον χώρο σου, μα βαθιά μέσα σου ήξερες πως τον αγαπούσες. Τον προστάτευες. Ήταν ο μικρός σου ήλιος, το παιδί που ήθελες να δεις να μεγαλώνει με αγάπη, με φροντίδα, με την ασφάλεια πως θα είσαι πάντα εκεί.
Και τώρα, μεγαλώσατε. Δεν είναι πια το μικρό αδύναμο πλασματάκι. Είναι ένας άνθρωπος που στέκεται δίπλα σας, που μεγαλώνει μέσα από τη δική σας αγάπη. Και σε κοιτάζει όπως κάποτε κοιτούσες εσύ τον μεγάλο σου αδερφό. Με θαυμασμό, με σιγουριά πως, όσο υπάρχεις, δεν έχει να φοβάται τίποτα.
Οι δρόμοι που περπατάτε είναι οι ίδιοι, κι όμως όλα μοιάζουν διαφορετικά. Μεγαλώσατε. Η παιδική αθωότητα ξεθώριασε, τα χρόνια έτρεξαν μπροστά, κι όμως, κάτι μέσα σας έμεινε άφθαρτο. Ο δεσμός σας. Η σιωπηρή υπόσχεση πως, όσα και αν αλλάξουν, όποιοι κι αν γίνετε, θα υπάρχει πάντα αυτό το μονοπάτι που σας ενώνει.
Η νύχτα είναι ήσυχη, σχεδόν ιερή. Τα βήματά σας συνεχίζουν, οι σκιές των δέντρων απλώνονται γύρω σας, τα φώτα τρεμοπαίζουν σαν να ακούνε τη σκέψη σας. Και ξέρετε πως, ακόμα κι όταν οι δρόμοι σας βγάλουν σε διαφορετικά μέρη, αυτή η στιγμή, αυτή η αίσθηση, θα μείνει χαραγμένη μέσα σας.
Γιατί η αδερφική αγάπη δεν μετριέται με λέξεις. Μετριέται με βλέμματα που λένε περισσότερα απ’ όσα μπορούν οι φράσεις, με σιωπές που είναι γεμάτες ιστορίες, με έναν νυχτερινό περίπατο που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Νυχτερινός Περίπατος – Μάνος Χατζιδάκις – Δεκαπέντε εσπερινοί , youtube.com, διαθέσιμο εδώ
