Της Αντωνίας Αποστόλου,
Η κλειτοριδεκτομή είναι μία παράδοση η οποία προκαλεί αποστροφή όχι μόνο στην διεθνή σκηνή αλλά και στο εσωτερικό των ίδιων των χωρών που εφαρμόζεται. Η πρακτική αυτή είναι βαθιά ριζωμένη στην κουλούρα και στο κοινωνικό γίγνεσθαι των λαών αυτών κι είναι άρρητα συνδεδεμένη με την διαδικασία της ενηλικίωσης.
Μέσα στις κοινωνίες αυτές, ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων αποτελεί μύηση, ένταξη στον κόσμο των ενηλίκων, της τεκνοποίησης αλλά και της προετοιμασίας για να βρουν οι νεαρές κοπέλες τον σύζυγο, με τον οποίο θα δεσμευτούν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια, έχουν δημιουργηθεί ουκ ολίγα κινήματα για την πάταξη αυτού του φαινομένου, η κλειτοριδεκτομή αποτελεί γεγονός ακόμα και στις μέρες μας.
Όπως αναφέρει η Γουόρις Ντίρι στην αυτοβιογραφία της με το όνομα «Λουλούδι της ερήμου», σε μερικές χώρες της Αφρικής, όπως για παράδειγμα στη Σομαλία, μερικές περιοχές στο σώμα τις γυναίκας θεωρούνται ακάθαρτες κι έπρεπε να αφαιρεθούν προκειμένου να μπορέσει να παντρευτεί και να αποκατασταθεί στην κοινωνία. Η πρακτική αυτή πρεριγραφόταν στις νεαρές κοπέλες σαν κάτι το καλό, κάτι το οποίο θα τις «κάνει γυναίκες». Έτσι εκείνες περίμεναν με ανυπομονησία να έρθει η ώρα να περάσουν κι εκείνες από την «μύηση» και να μπουν στον κόσμο των ενηλίκων.
Ωστόσο, πολύς λόγος γίνεται ακόμα και στις μέρες μας σχετικά με την φύση της ίδιας της πρακτικής —είναι μέρος της παράδοσης των κοινωνιών αυτών ή είναι καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Καταρχάς, το φαινόμενο αυτό συνδέεται με την θρησκεία, όντας μία τελετουργία για την ενηλικίωση των κοριτσιών και την προετοιμασία τους για γάμο. Ακόμα, οι γυναίκες που υποβάλλονται σε αυτόν τον βάναυσο ακρωτηριασμό χαίρουν μεγαλύτερη τιμή κι απολαμβάνουν περισσότερο σεβασμό από κάποιες που δεν το κάνουν.
Κρίνονται από το σώμα τους και κατά πόσο αυτό είναι «καθαρό» σύμφωνα με τις υποδείξεις της θρησκείας. Η σεμνότητα και η αγνότητα πάνε χέρι-χέρι με τον ακρωτηριασμό και όποια δεν το κάνει θεωρείται ότι είναι άσεμνη και υποκύπτει στις σεξουαλικές επιθυμίες. Άλλωστε, μην ξεχνάμε, ότι η λογική πίσω από αυτή την αιματοβαμμένη τελετουργία είναι πως η γυναίκα πρέπει να συνευρίσκεται ερωτικά αποκλειστικά και μόνο για να επιτύχει την τεκνοποίηση και για να αποτελεί «κτήμα» του συζύγου της.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι φωνές που καταδικάζουν ασύστολα το φαινόμενο αυτό, φωνές που ολοένα και δυναμώνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το ψυχολογικό αλλά και σωματικό σοκ που προκαλεί ο πόνος αυτής της «επέμβασης» μένει για πάντα, με τα σωματικά προβλήματα που δημιουργούνται να μένουν για μία ζωή. Η γυναίκα δεν μπορεί να επανέλθει πλήρως και πάντα θα κυκλοφορεί με τσακισμένη την αυτοπεποίθηση της και με ένα μέρος του σώματός της να της έχει στερηθεί από στερεοτυπικές και κοινωνικές επιβολές. Η συναίνεση σε αυτό είναι ανύπαρκτη καθώς, όπως προαναφέρθηκε, από μικρές τις πείθουν τις κοπέλες ότι αυτή είναι η σωστή οδός για να παντρευτούν και να έχουν τιμή στην κοινωνία που διαμένουν.
Οι γυναίκες «επαναστάτριες», όπως χαρακτηρίζονται, εξοστρακίζονται από την κοινωνία τους. Όλες εκείνες που δεν έχουν υποβάλλει τον εαυτό τους σε αυτό το βασανιστήριο, θεωρούνται άτομα με άπειρες ερωτικές ορέξεις, με αποτέλεσμα κανένας άνδρας να μην μπορεί να τις ικανοποιήσει. Όποια αποφασίζει να γίνει η εξαίρεση σε αυτόν τον «απαράβατο» κανόνα, γεύεται την αποδοκιμασία της κοινωνίας και παρενοχλείται καθημερινά και διώχνεται. Δεν είναι λίγες και οι φορές που οικογένειες θέλουν να προστατεύσουν το παιδί τους από αυτό αλλά γνωρίζουν ότι η πράξη τους θα έχει και συνέπειες.
Πλέον, όλος ο Δυτικός κόσμος-και μη- αναγνωρίζει αυτή την πρακτική ως βάναυση και προσπαθεί με όλα τα δυνατά μέσα να την εξαλείψει. Η αυτοβιογραφία της Γουόρις Ντίρι αλλά και το ντοκικμαντέρ με τίτλο «Excision» αναφέρονται στην κλειτοριδεκτομή, γνωστοποιώντας σε όλο τον κόσμο τα δεινά που περνούν αυτές οι γυναίκες. Η αιματηρή πατριαρχία δεν πρέπει να συνεχίσει άλλο και όλες οι γυναίκες έχουν δικαίωμα να διατηρούν το σώμα τους αρτιμελές χωρίς να υποχρεώνονται να επωμίζονται το βάρος της γνώμης μία κοινωνίας που δεν αγαπά τις γυναίκες όπως είναι αλλά προσπαθεί να τις αλλάξει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Γ.Ντίρι &Κ.Μίλλερ(1999), Το λουλούδι της ερήμου, Αθήνα, Εκδόσεις: Ωκεανίδα
- Κλειτοριδεκτομή: Μηδενική ανοχή στη βάναυση πατριαρχία, ladylike.gr, διαθέσιμο εδώ
- Κλειτοριδεκτομή: Ο κύκλος ενός εγκλήματος στο όνομα της παράδοσης, tvxs.gr, διαθέσιμο εδώ
