Του Βαγγέλη Ζαμινού,
Τίποτα δε θα ήταν ίδιο σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε οποιαδήποτε χώρα, με οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, εάν οι πολίτες δεν επαναστατούσαν και δεν αποζητούσαν ριζοσπαστικές αλλαγές. Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν το «χάρισμα» της αντίληψης για το τι είναι δίκαιο και τι άδικο ή απλώς τι τους συμφέρει και τι όχι. Δεν είναι ακριβώς «χάρισμα», είναι το αίσθημα της πίστης για την κοινωνική αλλαγή και διεκδίκηση από τις εθνικές επαναστάσεις, μέχρι και τις κοινωνικές διεκδικήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι μόνο που ο πολίτης έχει ως όπλο για να πάρει την εξουσία.
Βασικές κοινωνικές διεκδικήσεις ήταν η αφετηρία και ο τρόπος που άλλαξε η σύγχρονη ζωή για τον άνθρωπο. Στη Βιομηχανική Επανάσταση (όπως και στον Φορτνισμό) τα εργατικά κινήματα στις δυτικές χώρες της Ευρώπης, αλλά και στις Η.Π.Α που είχαν αναπτύξει εργοστασιακές μονάδες παραγωγής, ήταν ο μοχλός πίεσης για να μπορούν μέχρι και σήμερα οι άνθρωποι να κατοχυρώσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας, μειωμένο ωράριο, ασφαλιστικά δικαιώματα, και υψηλότερους μισθούς. Τέτοιου είδους επαναστάσεις αποκτούν παγκόσμια εμβέλεια και αποτελούν τρόπο για εκ νέου χάραγμα των παγκόσμιων συνηθειών. Παρόμοια τύπου κινήματα είναι το φεμινιστικό κίνημα, που άλλαξε και αλλάζει τη θέση της γυναίκας στη κοινωνία, τα κινήματα των μειονοτήτων, όπως αυτά των ΛΟΑΤΚΙ+ ή τα περιβαλλοντικά κινήματα που είχαν ήδη αρχίσει από το 1960.
Τα κοινωνικά κινήματα είναι οι βασικότερες συσσωματώσεις ατόμων με σκοπό την πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Εκτός από αυτές τις οργανωμένες ομάδες ξεσπάσματα κινηματικών τακτικών μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά και σε άλλες περιπτώσεις. Στην Ελλάδα έχουμε δύο ισχυρά παραδείγματα που αποδεικνύουν την «καθαρή» οργή του λαού προς την εξουσία, από τη μία τα συμβάντα που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και από την άλλη το πρόσφατο δυστύχημα των Τεμπών.
Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις, όσο διαφορετικές και αν μοιάζουν, έγινε φανερό στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης η αδυναμία και η αναποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους να προφυλάξει τους πολίτες του. Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, άρα και στην Ελλάδα, οι πολίτες έχουν συγκροτήσει συνείδηση που δεν κάνει ανεκτή «δολοφονικές» συμπεριφορές από το κράτος. Αυτή η διαφορά των απαιτήσεων με το παραγόμενο κρατικό αποτέλεσμα φέρνει την οργή του λαού.
Φυσικά, οι διεκδικήσεις πάντα πηγάζουν απ’ τη δυσαρέσκεια του λαού και αφορούν την απαίτηση της αλλαγής, όμως οι τρόποι έκφρασης των απαιτήσεων είναι τόσο δυνατοί που δημιουργούν τεράστιες μάχες στη πολιτική σκηνή. Οι διαδηλώσεις, οι φωνές, τα συνθήματα, οι απεργίες αποτελούν τα όπλα των πολιτών που «ταράζουν τα νερά» της πολιτικής σκηνής και τη μεταλλάσσουν σε αρένα μάχης, όπως συμβαίνει και σήμερα με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών.
Το αποτέλεσμα των τελευταίων διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα έφεραν ξανά στο προσκήνιο τους προβληματισμούς για τα Τέμπη, όπου έγιναν βασικό θέμα συζήτησης στη βουλή. Εάν δούμε τα πρόσφατα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που επήλθαν στη δημοσιότητα, οι ευθύνες που καταλογίζει η κοινωνία στη κυβέρνηση την κάνει να χάνει τα υψηλά ποσοστά που της έδιναν μια σιγουριά για την επανεκλογή της, αλλά από την άλλη τα αντίθετα αποτελέσματα στα ποσοστά της δέχεται η «Πλεύση Ελευθερίας» λόγω των καλών χειρισμών της προέδρου, Ζωής Κωνσταντοπούλου, σχετικά με το δυστύχημα των Τεμπών. Επομένως, η οργή του λαού έχει τόσο μεγάλη ένταση που γίνεται η «φωνή του Θεού» ή και κάτι παραπάνω.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τα Κοινωνικά Κινήματα και ως μέσο για την κοινωνική αλλαγή: Το παράδειγμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, socialpolicy.gr, διαθέσιμο εδώ
- Δημοσκόπηση Metron Analysis: Τι οδήγησε τον κόσμο στις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, new247.gr, διαθέσιμο εδώ
- Δημοσκόπηση: Η εκτίναξη της Κωνσταντοπούλου από το 8 στο 30%, aftodioikisi.gr, διαθέσιμο εδώ
