Του Ραφαήλ Παπαδόπουλου,
Ένα εκ των πιο στοχαστικών άρθρων τα οποία έχω γράψει προς το παρόν, το θέμα του πιο μείζων από ποτέ, το ερώτημα που βασανίζει τον καθένα από εμάς, το άγνωστο αύριο που με προσμονή κάποιοι περιμένουν να αντικρίσουν, ενώ άλλοι φοβούνται ακόμα και να το οραματιστούν. Γιατί ο σύγχρονος πολίτης δεν διατίθεται να προσαρμοστεί στα πλαίσια του σύγχρονου ψηφιακού καπιταλισμού, τι κρατά τους νέους από το να ασπαστούν την μοντέρνα εποχή και να «γευτούν το γλυκόπικρο πιοτό» αυτής; Ίσως, γιατί καταβάθος γνωρίζουν ότι το αύριο, αυτή η εποχή που καταφθάνει ορμητικά και πολλά υποσχόμενη, ίσως να φέρει κάτι πίσω, μία σκιώδης σελίδα από το παρελθόν μας.
Αυτή η σκοτεινή πτυχή των ανθρώπων, ειδικά αυτών που επέλεξαν «ἵνα ἡμᾶς ἐξηπατήσωσι», δεν είναι καμία άλλη παρά η εποχή της φεουδαρχίας, το «πάντρεμα» της αριστοκρατίας με την ετεροκρατία, ένα θλιβερό και καταστρεπτικό αποτέλεσμα για όλους εμάς. Το «σύστημα» αυτό που πολλοί έρχονται εναντίον του, αυτό που ορίζει χωρίς να ορίζεται, ο νόμος του «διαίρει και βασίλευε», όλα αυτά αποτελούν αναπόσπαστη πτυχή της καθημερινότητας και οι πολίτες αντιδρούν. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο παράδειγμα παρά αυτό, το γεγονός που «κατέλυσε» την χώρα, η διαμαρτυρία της 28ης Φεβρουαρίου, μία ημέρα που ο λαός, απολιτικά, εξέφρασε την αγανάκτηση απέναντι στο προαναφερθέν σύστημα. Εικόνες πρωτόγνωρες, ἦν δὲ εικόνες του αύριο;
Η σύγχρονη οικονομία της Δύσης μέχρι πρότινος υπήρξε η καθοριστική και πραγματικά συντονιστική οδηγός των Ελλήνων, πως όμως έφθασε η χώρα μας και η Ευρώπη στα πρόθυρα της διαφθοράς, τι σημαίνει να βρίσκεσαι «μπλεγμένος» μέσα σε μία κλεπτοκρατία. Πρόκειται για την χειρότερη μορφή του σύγχρονα παραλλαγμένου και καταχρασμένου καπιταλισμού, όπου ο κυβερνήτης σε απόλυτη συνεννόηση με τους εταίρους του, αποφασίζει να περισώσει αυτόν και τους συνεργάτες με το να διαλύει το κράτος. Κάποιοι αποκάλεσαν τους τελευταίους κυβερνήτες της χώρας μας με αυτόν τον ηθικά άσεμνο τίτλο, ίσως οι διαρκείς ιδιωτικοποιήσεις και η ανεπάρκεια της χώρας στο να αυτοσυντηρηθεί να είναι ο άμεσος λόγος.
Παρόλα αυτά πιστεύω πως δεν οδηγήθηκε η ελληνική οικονομία τόσο απλά στην αυτοκαταστροφή της, τα αποτελέσματα αυτού βέβαια που συνεχώς παρατηρούμε ολόγυρά μας πηγάζουν από την πλουτοκρατία που μας κυβερνά εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Η οικονομική και κοινωνική ανισότητα, η περιθωριοποίηση του απλού πολίτη, η αποστασιοποίηση αυτού από «τα κοινά», η ανίσχυρη καταπολέμηση των ελίτ, όλα αυτά είναι λόγοι για μία ανανεωτική πορεία και ο «κύβος», πρόσφατα «ερρίφθη». Ο αμερικανικός λαός πήγε κόντρα στο σύστημα του φιλελεύθερου καπιταλισμού και των αξιοκρατών, ψήφισε τον λαϊκό καπιταλισμό του Τράμπ.
Η στροφή των ΗΠΑ και η αγανάκτηση των πολιτών, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αρχή, ο πλανητάρχης δεν μπορεί να επηρεάσει μόνος του την γνώμη «των πολλών». Στην χώρα μας η πλουτοκρατία, δυστυχώς, ανθεί και φέρει και άλλο, ενώ πολλοί υποστηρικτές του καπιταλισμού δεν είναι παρά υποστηρικτές των εταιρικών μονοπωλίων και σταδιακής εξύψωσης των επιχειρήσεων στην διακυβέρνηση μας. Ταυτόχρονα, το άλλοτε ιδανικό όραμα της αξιοκρατίας μεταλλάσσεται στη σύγχρονη μεριτοκρατία, όπου οι ανισότητες πληθαίνουν και δεν μένει παρά να παρακολουθήσουμε την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου και του εκπαιδευτικού συστήματος, αυτό που όπου υπάρχει επαρκής χρήμα ευνοεί τους λίγους, αυτούς που ούτως ή άλλως επρόκειτο να κατέχουν μία εξέχουσα θέση υπέρ όλων των άλλων.
Η εσφαλμένη και διαστρεβλωμένη αξιοκρατία λοιπόν, αυτή που δεν αφήνει περιθώρια και εναποθέτει όλους της τους φραγμούς ενάντια στο 99% των πολιτών που ταυτοχρόνως κατέχουν μόνο το 10% των χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων. Γιατί λοιπόν αντί η σύγχρονη πολιτεία να πρωτοπορεί αντ’ αυτού οδηγείται σε καθολική κατάπτωση; Αρκεί να διαβάσουμε λίγη ιστορία για να κατανοήσουμε πως η απόλυτη τυραννία του παρελθόντος, αναπτύχθηκε στη μορφή του μερκαντιλισμού και της μεσαιωνικής φεουδαρχίας. Το εισοδηματικό κριτήριο κατέστη η εν αρχή σπουδαία διαχωριστική γραμμή μεταξύ πλούσιων και φτωχών, αναπτύχθηκε ανά τους αιώνες, ευνοήθηκε από τα συστήματα του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας, που ακόμα και αν ακουστούν απαρχαιωμένα και μεσαιωνικά, δεν είναι παρά πρόγονοι της σύγχρονης ελληνικής ρουσφετολογίας.
Έτσι, ακόμα και στο σήμερα η πλουτοκρατική και φεουδαρχική πτυχή του παρελθόντος επιστρέφει, δριμύτερη και φέροντας μόνο τις σκοτεινές μορφές τους. Οι σύγχρονοι προσπαθούν να απομυθοποιήσουν τον καπιταλισμό, ακόμα και να αποστασιοποιηθούν από την τρομακτική σκέψη του ότι κυβερνούμαστε από εξωγενείς πολιτικούς και σύγχρονους «φεουδάρχες». Η φορολογική αποσυμφόρηση απομακρύνεται καθημερινά, το κάλεσμα των επενδυτών αποκρύπτει εντός του, τον «αδηφάγο» εταιρικό κόσμο, το «ξεπούλημα» όλων των κρατικών οργανισμών αποσυνθέτει το κρατικό σύστημα και εδραιώνει την απόλυτη ετεροκρατία.
Ο λαός, ο οικονομικά και εισοδηματικά καταχρεωμένος κρατείται δέσμιος και η άλλοτε γλυκύτατη έννοια του «πολίτη» επινοημένη από τους πατέρες της αρχαίας Αθηναικής δημοκρατίας και το όνειρο για μία ιδανική πολιτεία ατιμάζονται. Ο κατά κράτος ηττημένος σύγχρονος εργαζόμενος Έλληνας χρειάζεται να επαναστατήσει; Να επιφέρει χάος στο οικονομικό γίγνεσθαι, για να θέσει τέλος στον μοντέρνο καπιταλισμό; Σίγουρα η άδικη πλευρά των «σύγχρονων φέουδων» ορισμένα από τους ολιγάρχες δεν θα υποσκάψει το κράτος και την οικονομία μας, παρά μόνο άμα επαναπαυτούμε, ξανά. Τελικά ποια είναι μίας ελεύθερης δημοκρατίας, η έννοια ενός σύγχρονου δυτικού κράτους · όπου αποφάσεις παίρνουν οι πλουτοκράτες, ένα σαφώς ρητορικό ερώτημα…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Economics Observatory,,Is the UK a meritocracy? Juliette Brown, διαθέσιμο εδώ
- Athens Voice, Τι είναι η πλουτοκρατία; διαθέσιμο εδώ
- DW, Η πλουτοκρατία υποσκάπτει τη δημοκρατία, διαθέσιμο εδώ
