Την άνοιξη αν δεν την βρεις…τη φτιάχνεις

Κάθε χρόνο, με την ανατολή του Μαρτίου και την απαρχή της άνοιξης, χρησιμοποιείται η φράση του Οδυσσέα Ελύτη που έμεινε ανεξίτηλη στο μυαλό και την καρδιά μας, πως «την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις». Και κάθε φορά που τη διαβάζω μαγεύομαι με έναν τόσο πρωτόγνωρο τρόπο κυρίως με το πώς οχτώ μόνο λέξεις μπορούν να σου γκρεμίσουν τη μιζέρια, τη μελαγχολία και τη ματαιότητα και να σου χτίσουν τόσο εύκολα και απλά έναν ολοκαίνουριο κόσμο, βασισμένο στην ελπίδα και το φως, ίδιο με αυτό της άνοιξης. Συνειδητοποιείς πως τίποτα σχεδόν δε σου δίνεται απλόχερα, χωρίς να κοπιάσεις, και ακόμα και αν σου δοθεί , δε θα είναι το ίδιο όμορφο. Αν όχι όλα, τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας, χρειάζονται και παίρνουν τροφή απ’ τον μόχθο μας και την προσπάθειά μας να τα κατακτήσουμε.

Τους δίνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία και κατ’ επέκταση είναι κάτι που δίνει και σε εμάς τους ίδιους αξία ως ανθρώπους. Στην εποχή αυτή που πολλοί άνθρωποι, κυρίως νέα παιδιά έχουν τη νοοτροπία πως πολλά πράγματα μπορούν να τους χαριστούν και πως δε χρειάζεται να κουραστούν για τίποτα, αυτή είναι μία φράση που μπορεί να θυμίζει σε όλους μας ποιο είναι το νόημα και η ουσία της κούρασης για έναν σκοπό. Ας το πάμε και λίγο πιο συγκεκριμένα. Βαριόμαστε να αποκτήσουμε έναν υγιή τρόπο ζωής, να απαλλαχτούμε από συνήθειες βλαβερές για την υγεία και τη ζωή μας, είτε αυτό έχει να κάνει με ουσίες που βάζουμε στον οργανισμό μας, είτε με τη διατροφή που κάνουμε είτε με τα χόμπι που (δεν) έχουμε, είτε ακόμα και με ανθρώπους που επιλέγουμε ή έχουμε συνηθίσει να έχουμε στη ζωή μας, οι οποίοι δε μας ωθούν προς κάτι καλύτερο.

Δε μπορούμε όμως να περιμένουμε έναν καλύτερο εαυτό, μια οποιαδήποτε εξέλιξη, ένα καλύτερο πτυχίο, μια καλύτερη δουλειά, έναν καλύτερο άνθρωπο δίπλα μας να μας στηρίζει και να μας εμπνέει, χωρίς να μοχθούμε γι’ αυτό καθημερινά. Φυσικά πολλά πράγματα από αυτά μπορούμε να τα έχουμε σαν ευλογία στη ζωή μας, χωρίς να κουραστούμε ιδιαίτερα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα όσα επιθυμούμε μπορούν να μας χαριστούν τόσο εύκολα. Τη φτιάχνεις λοιπόν την άνοιξη. Τη φτιάχνεις τη ζωή σου, με τα όνειρα και τους ανθρώπους σου, αυτούς που βλέπουν πέρα από το τι λες και τι κάνεις, αυτούς που όταν σε βλέπουν πεσμένο, σε σηκώνουν και σε ακούν χωρίς να σε κρίνουν αρνητικά, αλλά σε αγκαλιάζουν.

Σε εκείνα τα σκοτάδια που φοβάσαι πως είναι η αλήθεια και η ζωή σου, μπορείς να ξαναβρείς το φως, αρκεί να πιστέψεις σε αυτό και να το θέλεις πολύ. Άλλωστε πολλοί μπορούν να μείνουν σε έναν χειμώνα, μόνο επειδή τον συνήθισαν και νιώθουν «ασφαλείς» σε αυτό, χωρίς πραγματικά να τους πληροί. Κι όμως, η άνοιξη δε θα σου έρθει πολλές φορές όπως την περιμένεις. Θα περιμένει να την ψάξεις, ακόμα και να τη φτιάξεις. Και να θυμάσαι, πως ακόμα και αν τη φτιάξεις και τη χάσεις, μπορείς να ξεκινάς πάντα από την αρχή. Να τη φτιάχνεις, ξανά και ξανά.