Του Φωκίωνα Δανιηλίδη,
Στις 17 Οκτωβρίου του 1448, ο σταυροφορικός στρατός των Ούγγρων συνάντησε τον Οθωμανό Σουλτάνο, τον Μουράτ Β’, στο Κόσοβο. Χωρίς να είχαν με κανέναν τρόπο την δυνατότητα να προβλέψουν αυτή την κατάληξη, οι Χριστιανοί του συνασπισμού πρόκειται να βαδίσουν στα βήματα των προγόνων τους, οι οποίοι ηττήθηκαν από τους Τούρκους στην ίδια περιοχή, σχεδόν, 60 χρόνια πριν αυτοί αναγκαστούν να τους πολεμήσουν.
Ο Ιωάννης Ουνυάδης, ο αρχηγός της Σταυροφορίας, όπως αναφέρεται και στο προηγούμενο μέρος του κειμένου, δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον Μουράτ. Ο κύριος σκοπός του εκείνη την εποχή, ήταν να εξασφαλίσει την υποστήριξη των Χριστιανών των Βαλκανίων, και να συγχωνεύσει τον στρατό του με τον Αλβανικό, τον οποίο, ο Γεώργιος Καστριώτης, αδυνατούσε να μεταφέρει εκτός του κράτους του, καθώς τον εμπόδιζε ο Δούκας της Σερβίας. Επομένως, οι σταυροφόροι ήταν αναγκασμένοι να συγκρουστούν με τους Τούρκους, παρά το γεγονός πως ο στρατός τους ήταν ασθενέστερος από τους αντιπάλους τους.
Την πρώτη μέρα της μάχης, ο Ουνυάδης κατάφερε να εξασφαλίσει ένα ανύψωμα που βρισκόταν στην περιοχή και το οποίο του προσέφερε ένα σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα, ενώ οι Τούρκοι τοποθέτησαν τα στρατεύματά τους ακριβώς απέναντι από τα δικά του. Στο κέντρο της παράταξής τους, ωστόσο, βρισκόταν η μεγαλύτερη απειλή για τους Ούγγρους, καθώς σε αυτό βρισκόταν από τις πρώτες καταγεγραμμένες περιπτώσεις ενός στρατιωτικού τάγματος, τo οποίο χρησιμοποιούσε κανόνια στην ξηρά. Ως εκ τούτου, αναγνωρίζοντας το γεγονός πως, προκειμένου οι Ούγγροι να καταλήξουν νικηφόροι, ήταν απαραίτητο να συντρίψουν το κεντρικό τμήμα του αντίπαλου στρατού, συγκέντρωσε τους περισσότερους στρατιώτες του απέναντι του και διέταξε μία γενική έφοδο.
Η συγκεκριμένη επίθεση, ωστόσο, αν και οι σταυροφόροι γνώριζαν πως αποτελούσε η μοναδική τους ελπίδα για να νικήσουν την μάχη, δεν στέφθηκε με επιτυχία. Αρχικά, όσο το ιππικό ήταν εμποδισμένο από τους υπόλοιπους σταυροφόρους και ο Ουνυάδης προωθούταν στο κεντρικό μέτωπο της μάχης, ο Μουράτ είχε καταφέρει να τον ξεγελάσει για μία ακόμα φορά. Στην πραγματικότητα, είχε απλώς επιτρέψει στον Ούγγρο βασιλιά να διασπάσει την διάταξη των γενίτσαρων, προκειμένου να μπορέσει να τον περικυκλώσει, όσο αυτός ήταν απασχολημένος, προσπαθώντας να διαπεράσει την τελευταία γραμμή των στρατιωτών του.
Μέχρι το τέλος της σύρραξης, ο Ουνυάδης είχε καταλάβει πως ο στρατός του ήταν καταδικασμένος και διέταξε υποχώρηση. Οι σταυροφόροι, παρατηρώντας πως είχαν χάσει ένα σημαντικό μέρος του στρατού του από την πρώτη κιόλας σύγκρουση με τον Μουράτ, τελικά, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την μάχη και αποχώρησαν από το Κόσοβο το ίδιο βράδυ, αφήνοντας μονάχα μερικούς Τσέχους μισθοφόρους στην περιοχή, ως έναν απλό αντιπερισπασμό. Ο Σουλτάνος ενημερώθηκε για την προσπάθειά τους να ξεφύγουν και διέταξε μία τελευταία επίθεση. Οι βασιλείς της Σταυροφορίας κατάφεραν να αποφύγουν τον θάνατο, ωστόσο, οι Τσέχοι και οι τοξότες του συνασπισμού, δεν ήταν το ίδιο τυχεροί και μέχρι και ο τελευταίος τους, κατέληξε νεκρός.
Τελικά, η δεύτερη μάχη του Κοσόβου, έληξε και αυτή με νίκη για τους Οθωμανούς, όμως οι συνέπειες της πρώτης, ήταν πιο ευνοϊκές για τον Χριστιανισμό. Ο Μουράτ Α’, ο τότε Σουλτάνος, κατέληξε και αυτός νεκρός, παράλληλα με το μεγαλύτερο μέρος της χριστιανικής αντίδρασης, ενώ οι απώλειες των Οθωμανών, δεν ήταν αμελητέες. Στην δεύτερη, ωστόσο, δεν προέκυψε κανένα θετικό αποτέλεσμα. Ο νέος Σουλτάνος κατάφερε να αιχμαλωτίσει πολλούς από τους σταυροφόρους άρχοντες, όσο αυτοί προσπαθούσαν να ξεφύγουν και ύστερα, αν και δεν κατάφερε να την κατακτήσει, διεξήγαγε έναν καταστροφικό πόλεμο κατά της Αλβανίας, ως αντίποινα για την απόπειρα του Καστριώτη να ενισχύσει τον Ουνυάδη. Ο δε Ούγγρος βασιλιάς, κατέληξε να αιχμαλωτιστεί και αυτός από τον Δούκα της Σερβίας και απελευθερώθηκε μονάχα όταν η Ουγγαρία αποζημίωσε τον Μπράνκοβιτς για τις λεηλασίες του βασιλιά της. Με αυτόν τον τρόπο, το τελευταίο μεγάλο δείγμα ευρωπαϊκής αντίστασης πριν οι Τούρκοι φτάσουν στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, έληξε με αποτυχία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Finkel C. (2007), Οθωμανική Ιστορία (1300-1923), Αθήνα: εκδ. Διόπτρα
- Antoche E.C (2017), Hunyadi’s Campaign of 1448 and the Second Battle of Kosovo Polje (October 17-20), in N. Housley (ed.), Reconfiguring the Fifteenth-Century Crusade, Palgrave Macmilan, London
- Anon (1991), Hunyadi Janos, Oxford Dictionary of Byzantium, vol. 2. New York: Oxford University Press
- Anon (1991), Skanderberg, Oxford Dictionary of Byzantium vol. 3. New York: Oxford University Press
- Setton K.M. (1984), The Papacy and the Levant, Philadelphia: The American Philosophical Society
- Whelan M. (2016), Pasquale de Sorgo and the Second Battle of Kosovo (1448): A Translation, Slavonic and East European Review, vol. 94, no. 1
