Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Η 28η Φεβρουαρίου 2023 αποτελεί μία ημερομηνία που έχει αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στη μνήμη όλων μας, με ένα γεγονός που συγκλόνισε τη ζωή μας, την κοινωνία και ακόμα περισσότερο, τη συνείδησή μας. Πριν από δύο χρόνια, λοιπόν, κοντά στον οικισμό του Ευαγγελισμού Τεμπών Λάρισας, στις 23:22 το βράδυ, η επιβατική αμαξοστοιχία της Hellenic Train συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας, με αποτέλεσμα τον θάνατο και τον τραυματισμό πολλών ανθρώπων.
Σήμερα, η χώρα πενθεί με έναν κραυγαλέο τρόπο. Δραστηριοποιείται για τους ανθρώπους που έχασε, για τους ανθρώπους που «σακατεύτηκαν» σωματικά και ψυχολογικά, αλλά κυρίως… παλεύει για την πολυπόθητη δικαιοσύνη που επιθυμεί να αποδοθεί. Ακόμα, όμως, κι αν δεν επιτευχθεί αυτό άμεσα, μπορούμε τουλάχιστον με τη φωνή και τις δράσεις μας να επηρεάσουμε, και πάνω απ’ όλα να γνωστοποιήσουμε με σκοπό να ευαισθητοποιήσουμε.
Είναι γνωστό πως σήμερα, αυτή τη στιγμή, πραγματοποιείται ένας υπέρμετρος αριθμός διαδηλώσεων με πορείες να λαμβάνουν χώρα σε όλα τα σημεία της Ελλάδας. Πιο συγκεκριμένα, περισσότερες από 200 πορείες πραγματοποιούνται μόνο στο εσωτερικό της χώρας. Το αξιοθαύμαστο, παρόλα αυτά, είναι ότι αυτή η οργή, η αγανάκτηση και η ανάγκη να εισακουστούν τα αιτήματα έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας, έχει εξαπλωθεί και στο εξωτερικό, με 99 πορείες να πραγματοποιούνται διεθνώς: Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία και πολλές ακόμα χώρες στέκονται στο πλευρό όχι απλά της Ελλάδας, αλλά στο πλευρό του δικαίου, του ηθικού και της ανθρωπιάς. Μάλιστα, και εγώ η ίδια παρευρίσκομαι σε σχετική πορεία στην πόλη της Μαδρίτης, έχοντας ήδη επικοινωνήσει με ανθρώπους από όλον το κόσμο για να τους γνωστοποιήσω τι συνέβη, ποια είναι η έκταση του προβλήματος και για ποιο πράγμα παλεύουμε, καθώς το φλέγον ζήτημα ξεπερνάει κατά πολύ ένα απλό «δυστύχημα» και οφείλει να λάβει την αναγνώριση και την αξία που του αρμόζει.
Τίθεται, αναμφισβήτητα, ζήτημα προσωπικού και κοινωνικού καθήκοντος, καθώς αυτή τη φορά, είναι σημαντικό να επιλέξουμε τη μάζα για να κάνουμε ένα κύμα και να σηκώσουμε ένα «τσουνάμι» που θα παρακινείται από την αστείρευτη ανάγκη για υπεράσπιση και αλληλεγγύη. Πρόκειται, αναντίρρητα, για μία κίνηση που απαιτεί συλλογικότητα και πίστη. Πάντα πίστευα ότι ο επιμένων νικά —πιο πολύ απ’ ό,τι πιστεύω πολλές φορές στις δυνατότητες της χώρας μου— γι’ αυτό και μόνο με την ουσιαστική προσπάθεια θα έρθει ως απόρροια και η ουσιαστική αλλαγή.
Το ότι το θέμα αυτό έχει φτάσει στα αυτιά των Ελλήνων —και όχι μόνο— του εξωτερικού και οργανώνονται παντού πορείες και συλλαλητήρια είναι τόσο θετικό για μία πληθώρα λόγων. Για εμένα, προσωπικά, είναι μία ένδειξη ότι το άδικο δε μπορεί να αποσιωπηθεί τόσο απλά και εύκολα αλλά μετουσιώνεται σε Λερναία Ύδρα που εξαπλώνεται και ξαναφυτρώνει παντού. Ας μάθουν, λοιπόν, και αλλού το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη χώρα του ήλιου, της θάλασσας και του καλού φαγητού. Στη χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη που τόσο εκτενώς ανέπτυξαν τις έννοιες της αιδούς και της δικαιοσύνης. Κάθε μικρή πράξη δε συνεπάγεται αυτομάτως και την αλλαγή, ωστόσο, όταν αυτή η πράξη αποκτά σάρκα και οστά από την κοινωνία στο σύνολό της και έτσι μετατρέπεται σε μαζική κινητοποίηση είναι ικανή να (ταρα)κουνήσει συθέμελα τα κακώς κείμενα. Το γεγονός ότι πολίτες παγκοσμίως θα έρθουν σε επαφή, θα ακούσουν και μπορεί ακόμα και να συμμετάσχουν σε μία από αυτές τις διαδηλώσεις θα είναι το λιγότερο συγκινητικό. Γιατί με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσουν να αντιληφθούν τη σημασία και την έκταση της κατάστασης, για ποιον λόγο η μικρή —κατά τ’ άλλα— Ελλάδα ενσαρκώνει και δρα με ένα σθένος που είχε αρκετό καιρό να παρατηρηθεί.
Σήμερα, λοιπόν, στη μαύρη επέτειο και δύο χρόνια μετά τη φοβερή τραγωδία, δεν είναι σημαντικό απλά να αποτελέσουμε μία ακόμα εφήμερη και παροδική φωνή διαμαρτυρίας που θα σβήσει όταν το ξεχάσει ο χρόνος ή η αδιαφορία, αλλά να δώσουμε μία στιβαρή δήλωση, μία δήλωση που θα αντηχεί για πάντα. Διότι, δεν κρίνεται μόνο μία περίπτωση και ένα παρόν, αλλά το μέλλον όλων. Αυτή η διαμαρτυρία δεν αποτελεί μόνο ένδειξη λύπης και πένθους για τα θύματα αλλά και ένα σύμβολο θάρρους και για εμάς τους ίδιους, οι οποίοι δεν πρέπει να διαιωνίζουμε την αδικία αλλά να την αποτάσσουμε με κάθε δυνατό τρόπο.
