Της Νικόλ Καστόρα,
Για σένα τι σημαίνει η λέξη «ταξίδι»; Για μένα μπορεί να σημαίνει μέρη που ονειρεύομαι να γνωρίσω, κρατώντας από το χέρι εκείνον που αγαπώ… για κάποιον άλλον, «ταξίδι» σημαίνει: αναμνήσεις, νέες εικόνες και νέες γνωριμίες. Για άλλον, το «ταξίδι» έχει την έννοια του χάνομαι, αφήνομαι, αναγεννιέμαι! Ίσως, «ταξίδι» να είναι πολιτισμός, κουλτούρα, μουσική, γεύσεις ή για τους λίγους ένα… «εσύ»! Σίγουρα, από το 2024 που κυκλοφόρησε το «ταξίδι» της Μαρίνας Σπανού, το οποίο και την καθιέρωσε ως μουσικό, όλοι μας, όταν ακούμε το «ταξίδι», το σιγοτραγουδάμε και ταξιδεύουμε… με προορισμό; Εκεί που μας οδηγεί η καρδιά μας…
Η Μαρίνα Σπανού είναι μια καινούρια καλλιτεχνική μορφή, η οποία δικαίως έχει ξεχωρίσει στο χώρο της μουσικής, αφού, αφενός, παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας της, η ίδια γράφει και τραγουδά τους στίχους της, με τη μοναδική της φωνή και αφετέρου, γιατί τα τραγούδια της κρύβουν αλήθειες και μιλούν για τη ζωή! Γεγονός το οποίο συγκινεί ιδιαίτερα, κυρίως τις νέες γενιές, οι οποίες ταυτίζονται με τη μουσική της, καθώς αναφέρεται στη νεότητα και ιδίως στους νεανικούς έρωτες και τις νεανικές απογοητεύσεις, ανησυχίες, επιθυμίες. Κάθε τραγούδι της Σπανού κρύβει κάτι ιδιαίτερο, μια ξεχωριστή ταυτότητα, μια γλυκιά μελαγχολία και την ελπίδα για πολλά καινούρια όνειρα. Παρόλα αυτά, επέλεξα τα τρία τραγούδια της, από τα οποία το καθένα για το δικό του μοναδικό λόγο είναι χάδι στην καρδιά μου.
- Ταξίδι
Σε ένα αδιάφορο πάρτι
Στεκόσουν στην άκρη
Μ’ ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη
Σαν να έψαχνες κάτι
Να σου μοιάζει με χάδι
Στον κόσμο που δεν μπορεί να σε κρατήσει
Νομίζω πως κάπου σε έχω ξαναδεί
Το Παγκράτι μαζί σου θυμίζει μια εποχή
Που δεν έχω ζήσει
Είπα μια μέρα θα μας κάνω μουσική
Και έτσι θα μείνουμε για πάντα ζωντανοί
Στην πόλη μπλεγμένοι
Μα εσύ είσαι ταξίδι χωρίς προορισμό
Χωρίς προορισμό
Και εγώ θα σε περιμένω
Μου αρκεί να περιμένω σε κα-
Σε κάποιο σταθμό
Στην κίτρινη Αθήνα
Περπατούσες σαν ποίημα
Χαζεύοντας γάτες που ‘μαθαν πως μεθάμε
Μα τώρα που ξημερώνει
Η μυρωδιά σε πληγώνει
Και στέκομαι εδώ σε κοιτάζω, να τρέχεις
Για μέρη που δεν διαλέξανε εμάς
Στα μπαλκόνια της εφηβικής σου γειτονιάς
Τους φόβους να καπνίζεις
Το ξέρω πως κοντά μου θα πονάς
Και η διαδρομή της μοναξιάς δε σε λερώνει.
Το τραγούδι είναι σήμα κατατεθέν της και δικαίως, καθώς έχει τελείως πρωτότυπη αισθητική και δυνατούς στίχους. Είναι φανερό πως το ταξίδι μιλάει για έναν ανεκπλήρωτο… ένα νοσταλγικό εφηβικό έρωτα, ο οποίος ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Κάπου στο Παγκράτι, σε κάποιο εφηβικό μπαλκόνι, που κάπνιζαν, προκειμένου να ξεπεράσουν τους φόβους τους, δημιουργήθηκε κάτι δυνατό. Και τί να απέγινε άραγε; Γιατί δεν άνθισε ποτέ, ενώ έμοιαζε με ποίημα; Πάντως απ’ ότι φαίνεται οι μεγάλοι έρωτες πάντα περιμένουν σε κάποιο σταθμό, γιατί, όταν αγαπάς πραγματικά, περιμένεις. Αν αγαπάτε κάποιον / κάποια πολύ και νιώθετε πως αξίζει να τον περιμένετε και να προσπεράσετε μαζί κάθε δυσκολία, αφιερώστε το του / της!
- Παγωτό Φιστίκι
Θέλω να ξυπνάω μαζί σου
Και να πίνουμε τον πρώτο καφέ στο μπαλκόνι σου
Σε αυτές τις μικρές κούπες που τόσο λατρεύεις
Να χαζεύουμε τ’ άλλα μπαλκόνια που ξύπνησαν πιο νωρίς από εμάς
Και να μιλάμε για την τρίτη φορά που γνωριστήκαμε
Σάββατο μεσημέρι στο πιο αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο
Ναι, σε ξέρω έχουμε συστηθεί ξανά
Χθες βράδυ στη ντίσκο είχε πολύ κόσμο και δεν πρόλαβα να
Μήπως να περάσεις για ένα παγωτό;
Μήπως να σε πάω ένα θερινό;
Όταν γυρίσεις;
Όταν γυρίσω
Θέλω να σε βρίσκω στην άδεια Κυψέλη
Να λιώνει ο Αύγουστος κι εμείς να μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό
Και να μου λες πως μπορούμε να δούμε την πανσέληνο ανάμεσα στις πολυκατοικίες
Και να σκέφτομαι πως τελικά καθόλου δε με ένοιαζε το φεγγάρι
Θέλω να γνωρίσω ξανά την Αθήνα μαζί σου
Και να ψάχνουμε πορτοκαλί φώτα από μικρά παράθυρα
Να πηγαίνουμε βόλτες με το αμάξι
Και να περνάμε πάντα από εκείνο το φανάρι της 3ης Σεπτεμβρίου
Τρίτος όροφος, τρίτο σκαλί
Για τα τρία αστέρια που ζωγράφισες στον καρπό μου
Θέλω, να σχεδιάζουμε ταξίδια
Και να γράφω κασέτες για να ακούμε στον δρόμο
Αθήνα – Επίδαυρος
Επίδαυρος – Τήνος
Τήνος – Κάρυστος
Και πίσω πάλι
Να σου γράφω γράμματα
Ένα για κάθε μέρα που θα λείπεις
Να σου λέω για τα αδιάφορα παράθυρα που είδα
Στις αδιάφορες διαδρομές που έκανα στην 3ης Σεπτεμβρίου
Και να θυμάμαι τις θάλασσες που κοιτάζαμε μαζί
Και να θυμάμαι το τραγούδι μας που άκουγα στο καράβι
Και να θυμάμαι πως δεν πήγαμε ποτέ σινεμά
Και τις κασέτες μας ακόμη δεν τις ακούσαμε
Και να σκέφτομαι πως τελικά εσύ ήσουν το μόνο ταξίδι που ήθελα να κάνω
Ίσως το πιο ειλικρινές της τραγούδι ή καλύτερα, η πιο ειλικρινή της απαγγελία, γιατί μάλλον για αυτό πρόκειται… για μια εξομολόγηση μετά μουσικής! Και μην μου πείτε πως όλοι, όταν ερωτευόμαστε, δε θέλουμε όλα αυτά που γράφει η Μαρίνα στο Παγωτό Φιστίκι… Ποιος δεν θέλει να ξυπνά με τον άνθρωπό του και να πίνει τον πρώτο καφέ στο μπαλκόνι του ή να συζητά για όλες τις αναμνήσεις που δημιούργησαν μαζί… για κάποιο θερινό, για ένα γλυκό παγωτό φιστίκι που κάποτε μοιράστηκαν, για ένα θα σε περιμένω! Το Παγωτό Φιστίκι μιλά για την ώριμη συνειδητοποίηση του έρωτα, όταν νιώθεις πως καμία θέα δεν είναι ομορφότερη από εκείνον /εκείνη που αγαπάς, ούτε καν η πανσέληνος! Και φυσικά… για την ανάγκη σας, να κάνετε πολλά ταξίδια μαζί, γιατί πλέον θέλετε να γνωρίσετε τον κόσμο μόνο με εκείνον / εκείνη στον οποίο έχετε χαρίσει την καρδιά σας! Και οι αναμνήσεις… αυτές που ποτέ δεν σβήνουν και πάντοτε θα θυμάστε… να ζουν για πάντα!
- Καρτ Ποστάλ
Λιώσαμε μαζί
Σε μια στροφή που είχανε μονοπωλήσει κάτι περιστέρια
Σα να ήθελες
Να μου δείξεις πως μοιάζουν τα μάτια σου όταν γεμίζουν αστέρια
Λες να μας είδε ο ουρανός;
Όταν νομίζαμε πως είμαστε μόνοι πάνω σ’ όλη
Τη γη
Εκείνο το βράδυ
Που απ’την μια άκρη φτάσαμε ως την άλλη πεζοί
Κάποια μέρα θα βρω τις κατάλληλες λέξεις
Ίσως τότε να σου πω πόσο μ’αρέσεις
Σε πέτρινα σοκάκια, σε πουκάμισα φλοράλ
Έμεινε η γεύση σου σε μια καρτποστάλ
Βρήκα ένα στυλό
Και σου έγραψα πως μας περιμένουνε τα περιστέρια
Κι αν έχεις κουραστεί
να ανεβαίνεις σκαλιά προτίθενται να μας πάνε τ’αστέρια
Τελικά ο ουρανός
Τα μαλλιά μου χάζευε όπως έτρεχαν την πλάτη να φτάσουν
Δεν ήξεραν πως
Τα χέρια σου είχαν προλάβει να τη σχεδιάσουν
Κάποια μέρα θα βρω τις κατάλληλες λέξεις
Να μπορώ να σου πω πόσο μ’αρέσεις
Σε πέτρινα σοκάκια, σε πουκάμισα φλοράλ
Έμεινε η γεύση σου σε μια καρτποστάλ
Ανέμελο, καλοκαιρινό και νοσταλγικό. Πόσες λέξεις χωράνε σε μια Καρτ Ποστάλ; Άραγε, θα μπορούσε να χωρέσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι; Αν όχι όλο το καλοκαίρι, τότε μονάχα μια στιγμή… την πιο δυνατή; Αλμύρα στο κορμί, η θάλασσα εγώ και εσύ, σε ένα ταχύπλοο και να μυρίζει καλοκαίρι… αυτό. Χωράνε, λοιπόν, οι αναμνήσεις σε μια Καρτ Ποστάλ; Και αν ναι, θα σταλεί αυτή η Καρτ Ποστάλ ή θα μείνει στο συρτάρι των αναμνήσεων;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ταξίδι-Μαρίνα Σπανού, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
- Παγωτό Φιστίκι-Μαρίνα Σπανού, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
- Καρτ Ποστάλ-Μαρίνα Σπανού, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
