Της Αντωνίας Αποστόλου,
Ο άνθρωπος, από τη στιγμή της σύλληψής του έχει την αίσθηση αλλά και την ανάγκη να ανήκει μέσα στον κόσμο. Το βρέφος «εισέρχεται» μέσω των προβολών των γονιών του, μιας κι εκείνοι μιλάνε, κάνουν σχέδια για το μέλλον, αποκτώντας, έτσι, φιλοδοξίες και προσδοκίες για το παιδί τους. Με αυτόν τον τρόπο, το παιδί αρχίζει να αποκτά το αίσθημα ότι ανήκει σε μία οικογένεια και σε ένα σύνολο ανθρώπων, οι οποίοι επιθυμούν και προσπαθούν να προσφέρουν σε αυτό το καλύτερο δυνατό. Γίνεται μέλος της οικογένειάς του «κατοχυρώνοντας» τη θέση του με την γέννησή του.
Η αίσθηση του «ανήκειν» αναφέρεται στην αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι μέρος μίας ή και περισσότερων ομάδων, ενός κοινωνικού συνόλου που τον αποδέχεται και τον εκτιμά. Με την αίσθηση αυτή, το άτομο μπορεί να συναναστραφεί με ανθρώπους που έχουν περίπου τα ίδια γούστα, επιθυμίες, απόψεις κ.α. Η ανάγκη αυτή μπορεί να σχετιστεί με τον ψυχολόγο Αβραάμ Μόσλοου, ο οποίος υποστήριξε στη θεωρία του για την ιεράρχηση των αναγκών ότι το «ανήκειν» βρίσκεται στην ιεραρχία αμέσως μετά τις φυσικές ανάγκες και την ανάγκη της ασφάλειας, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την ύψιστη σημασία που κατέχει στην ζωή μας.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό το αίσθημα αυτό; Με την ένταξή μας σε μία κοινωνική ομάδα ή μία ομάδα, νιώθουμε ότι βρήκαμε τη θέση μας, αυτό που μας εκφράζει. Τονώνεται η αυτοπεποίθησή μας και βελτιώνεται η ψυχική μας κατάσταση καθώς το άγχος και η κατάθλιψη ολοένα και απομακρύνονται και τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν περισσότερο εύκολα και αποτελεσματικά.
Επιπλέον, ανήκοντας σε μία ομάδα, αυξάνονται τα κίνητρα και ωθούμαστε πολύ περισσότερο να προσπαθούμε περισσότερο και βελτιωνόμαστε. Πάντα, η αίσθηση του «ανήκειν» δοκιμάζεται σε καιρούς κρίσης και έχουμε ακόμα περισσότερο την ανάγκη να ανήκουμε κάπου. Το τρομερό δυστύχημα των Τεμπών συγκλόνισε ολάκερη την ελληνική κοινωνία —και όχι μόνο— τονίζοντας την ανάγκη για περισσότερο αλληλεγγύη, περισσότερη ενότητα, περισσότερη συλλογικότητα. Σύλλογοι και οργανώσεις έχουν ήδη προβεί σε καλέσματα για τα μεγάλα συλλαλητήρια της 28ης Φεβρουαρίου υπογραμμίζοντας την ανάγκη να συμμετάσχει όλη η κοινωνία σε αυτά.
Παρόλα αυτά η αίσθηση του «ανήκειν» δεν περιορίζεται μόνο εδώ. Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε μετά τα Τέμπη αποδεικνύει ότι το «ανήκειν» δεν στηρίζεται αποκλειστικά στο θεσμικό πλαίσιο αλλά και στις σχέσεις των ανθρώπων. Η υποστήριξη που έλαβαν οι οικογένειες των θυμάτων, η αδήριτη ανάγκη για δικαιοσύνη και η συλλογική μνήμη είναι δείγματα μίας κοινωνίας που έχει πολύ έντονο το αίσθημα του «ανήκειν».
Η αίσθηση του ανήκειν δεν είναι απλώς μια συναισθηματική ανάγκη, αλλά μια θεμελιώδης αξία που διαμορφώνει τις κοινωνίες. Η τραγωδία των Τεμπών μας υπενθύμισε πόσο εύθραυστη μπορεί να γίνει αυτή η αίσθηση, όταν η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς διαρρηγνύεται. Ωστόσο, μέσα από τη συλλογική οδύνη και τη διεκδίκηση της δικαιοσύνης, η κοινωνία έδειξε πως η ανάγκη του ανήκειν παραμένει ισχυρή —όχι ως αποδοχή μιας κατάστασης, αλλά ως απαίτηση για αλλαγή.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η αίσθηση του “Ανήκειν”, icpa.gr.,διαθέσιμο εδώ
