Του Ανδρέα Βλάχου,
Φανταστείτε, αν θέλετε, μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα επιστημονικής φαντασίας, η οποία οραματίζεται ένα επεισόδιο του Black Mirror, αλλά για μια ολόκληρη ταινία; Μπορείτε να καταλάβετε πώς θα ήταν αυτό; Ίσως μπορείτε αν τα τελευταία χρόνια έχετε δει το Foe ή το Fingernails ή το Don’t Worry Darling ή το Swan Song ή το Love Me ή το The Pod Generation ή το The Substance ή το Possessor ή οποιαδήποτε από τις πολλές προσπάθειες να ανακαλέσουν τη μαγεία τουλάχιστον κάποιων από τα παλαιότερα επεισόδια της ανθολογίας επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι ότι η σειρά, που δημιούργησε ο Charlie Brooker, ήταν η πρώτη που γέννησε εφιάλτες του τύπου «τι θα γινόταν αν…» από τους κινδύνους της τεχνολογίας, αλλά η κολλητικότητά της είχε αξιοσημείωτη επίδραση σε νεότερους δημιουργούς, που είναι πρόθυμοι να πουν κάτι για την εποχή που ζούμε.
Το Companion, μια κωμωδία επιστημονικής φαντασίας με κλείσιμο του ματιού πριν από τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, δεν είναι απλώς μέρος αυτής της τάσης, αλλά ανήκει επίσης στο τέλος της μακράς σειράς των κοινωνικών θρίλερ μετά το Get Out, πίσω από το Fresh και το Blink Twice, χρησιμοποιώντας μια παράξενη ιδέα για να σχολιάσει κάτι που όλοι γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Η ταινία, από τον πρωτοεμφανιζόμενο σεναριογράφο-σκηνοθέτη Drew Hancock, είναι μια προσπάθεια να καρφώσει ένα συγκεκριμένο, οικείο χείριστο τύπο, του οποίου η εξωτερική περσόνα του καλού αδερφού προδίδει ένα διαβρωμένο και ελεγκτικό πυρήνα. Τον υποδύεται ο Τζακ Κουέιντ, γιος της Μεγκ Ράιαν και του Ντένις Κουέιντ, ο οποίος έχει μετατρέψει με έξυπνο τρόπο το όμορφο και γοητευτικό προνόμιο του nepo baby σε κάτι τελικά εριστικό και αξιολύπητο. Αυτό λειτούργησε καλά ως ένας από τους δολοφόνους με τα Reddit-pilled στο Scream 5 και λειτουργεί καλά και εδώ, ακόμα κι αν ο χαρακτήρας του μοιάζει λίγο υποβαθμισμένος.
Οι κάρτες αποκαλύπτονται σχετικά νωρίς, ωστόσο, μια ανακούφιση δεδομένου του πόσο αδέξια προσπαθεί ο Χάνκοκ να τις κρατήσει κρυμμένες μέχρι τότε. Ενώ, οι καλύτερες ταινίες που οδηγούν σε μια μεγάλη ανατροπή σε κρατούν σε περιέργεια και ίσως, ανησυχία πριν εκπλαγείς πραγματικά, οι χειρότερες σε απογοητεύουν με το πόσο λίγα πράγματα έχουν νόημα χωρίς μια αναπόφευκτη αποκάλυψη στην πορεία. Με κάθε χουχ ή τι ή γιατί που μπορεί να εκστομίσει κανείς στην πρώτη πράξη, μπορείς σχεδόν να ακούσεις τον Hancock να μας καθησυχάζει ότι δεν πειράζει, μια ανατροπή έρχεται για να σώσει την κατάσταση. Ξεκινάμε, καθώς ο παλικαράς καλός τύπος του Κουέιντ, ο Τζος, παίρνει την απελπιστικά αφοσιωμένη φίλη του Ίρις —η εξαιρετική Σοφί Θάτσερ του Heretic— για το Σαββατοκύριακο —πάντα κακό σημάδι σ’ ένα σύγχρονο θρίλερ— για να περάσει χρόνο με τους φίλους του σε μια κομψή, απομακρυσμένη έπαυλη. Εκείνη, όμως, είναι πεπεισμένη ότι δεν τη συμπαθούν και αισθάνεται για πάντα αποκλεισμένη στο περιθώριο, ένα συναίσθημα που επιδεινώνεται όταν σύντομα συμβαίνει κάτι τρομερό…
Αποδεικνύεται ότι η ακλόνητη εμμονή της Ίρις με τον Τζος —σεξ κατ’ απαίτηση, συνεχής ανάγκη να είναι κοντά του και να τον κολακεύει— δεν είναι στην πραγματικότητα μια φυσική τάση, αλλά μια τάση που προγραμματίστηκε από εκείνον. Έφτασε σε πακέτο —η συνάντησή τους στο σούπερ μάρκετ διαλέχτηκε από μια λίστα ρομαντικών κομεντί— και το smartphone του υπαγορεύει κάθε χαρακτηριστικό της, τόσο σωματικό όσο και ψυχικό. Σε αντίθεση, όμως, με την πρόσφατη επιτυχία Subservience, που απέκτησε το Netflix ή με το επερχόμενο spin-off του M3GAN του επόμενου έτους Soulm8te, δεν είναι το ρομπότ αυτό που πρέπει να φοβάται, αλλά εκείνοι που επέλεξαν να την αγοράσουν και στη συνέχεια, να παίξουν μαζί της. Τι λέει αυτό για το είδος του ανθρώπου, το οποίο θα προτιμούσε μια τέτοια δυναμική και πόσο θα έπρεπε να τιμωρείται για το ότι παίζει το θεό με την τεχνολογία;
Υπάρχει κάποια σύντομη διασκέδαση στο ξετύλιγμα του χάους ενός σχεδίου που πάει στραβά, όταν η ταινία θυμίζει τα σκοτεινά κωμικά νουάρ της δεκαετίας του ’90, όπως τα Best Laid Plans και Dead Man’s Curve, αλλά τελειώνει πολύ γρήγορα, οι μεγάλες ιδέες και οι αποκαλύψεις εξαντλούνται πολύ σύντομα. Ο Χάνκοκ επιλέγει ως επί το πλείστον την κωμωδία αντί για το θρίλερ, αλλά το σενάριό του δεν είναι πραγματικά αρκετά αιχμηρό ή αστείο γι’ αυτή τη λωρίδα, τα αυτάρεσκα αστεία του για τον προγραμματισμό και το απλό, πιασάρικο σχόλιο για το φύλο γίνονται επαναλαμβανόμενα. Ο Quaid είναι ένας πιστευτός χειριστικός άνδρας για άλλη μια φορά, αλλά ο κλαψιάρικος μονοσήμαντος διαδικτυακός σεξισμός του χαρακτήρα του είναι πολύ προφανής, η ταινία δεν καταφέρνει ποτέ να μας κάνει να επενδύσουμε πλήρως στην ενδυναμωμένη γυναίκα που κατατροπώνει τον άντρα της τελευταίας πράξης. Είναι τόσο επιφανειακό αλλά και τόσο σίγουρο όσο ήταν το Blink Twice πέρυσι, χωρίς να λέει και πολλά, αλλά με μια αδικαιολόγητη έπαρση.
Όπως πολλοί πρωτοεμφανιζόμενοι σεναριογράφοι-σκηνοθέτες, ο Hancock είναι πολύ καλύτερος σκηνοθέτης παρά σεναριογράφος και έτσι, η ταινία είναι περισσότερο φτιαγμένη παρά προσεγμένη, με βολικές ασυνέπειες, μια σύντομη, αλλά παρατεταμένη διάρκεια και ένα μάλλον επίπεδο φινάλε τύπου Terminator, το οποίο μοιάζει με μάχη μέχρι θανάτου, αφήνοντας τα πράγματα σ’ ένα αδιέξοδο. Για μια ταινία για την προηγμένη τεχνολογία, όλα είναι φοβερά απλοποιημένα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Companion, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
