Της Ειρήνης Λάττα,
Όσοι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την Ιωάννα Ασημακοπούλου στη σειρά «Το σόι σου» σίγουρα έχουμε μείνει ευχάριστα έκπληκτοι απ’ τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη σειρά «Είμαι η Τζο», η οποία ήταν δική της έμπνευση και τελικά έγινε πραγματικότητα το 2023 με τη βοήθεια του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Πιλάβιου και των σεναριογράφων, Άρτεμις Γρύμπλα και Παναγιώτη Χριστόπουλου. Η σειρά αυτή παρόλο που ήταν στους δέκτες του Ant1+, πλέον προβάλλεται και στο Netflix, όπου και έχει μεγάλη απήχηση.
Πρόκειται για μία αρκετά πρωτοποριακή σειρά για την ίδια, καθώς και για τα ελληνικά δεδομένα, αφού στη διάρκεια 8 επεισοδίων αναλύει με ενδιαφέρον, αλλά και με κωμικό τρόπο, τη ζωή μιας γυναίκας στην ελληνική κοινωνία, που διανύει τη δεκαετία των 30 και φτάνει προς τα 40. Ανύπαντρη και χωρίς παιδιά, συνηθισμένη να ακούει μόνο ερωτήσεις που αφορούν αυτό το κομμάτι από όλους γύρω της, η Τζο έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Θέλει να γνωρίσει τον εαυτό της και δεν ξέρει τον τρόπο. Πρόκειται για μια παγιδευμένη γυναίκα στο όριο του «αγάπα και αποδέξου τον εαυτό σου, δε χρειάζεσαι κανέναν άντρα για να είσαι πλήρης» και του «χρειάζομαι δίαιτα, έχω φτάσει 37. Πότε θα παντρευτώ;». Χωρίς να πληροί εντελώς τα στάνταρντς της πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά και χωρίς να υποστηρίζει την εμπορευματοποιημένη μορφή του φεμινισμού, η Τζο προσπαθεί να απελευθερωθεί από τις σκέψεις που την πνίγουν και να νιώσει ξανά σίγουρη για τον εαυτό της.
Στην πορεία των επεισοδίων, τη βλέπουμε να εμπλέκεται συναισθηματικά με δύο άνδρες, ενώ ταυτόχρονα μας διηγείται με μια πολύ όμορφη αναδρομή, την ιστορία που αφορά τον πατέρα της και τον τρόπο που μεγάλωσε χωρίς εκείνον και τη φροντίδα του. Η αναδρομή αυτή της προξενεί πλήθος από ανασφάλειες, αλλά και συντελεί στις τωρινές τις επιλογές και προτιμήσεις. Η πρωταγωνίστρια, μάλιστα, δε διστάζει να θίξει διάφορα ζητήματα τόσο σεξουαλικής φύσεως, όσο και μεταχείρισης απ’ την υπόλοιπη κοινωνία, λόγω λανθασμένων στερεοτυπικών αντιλήψεων που κυριαρχούν στο μυαλό των περισσότερων ανδρών. Κάτι, επίσης, πολύ σημαντικό που θίγεται κατά τη γνώμη μου, είναι η ύψιστη σημασία της γυναικείας φιλίας για την ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας. Η στήριξη και η κατανόηση που προκύπτει από μια τέτοια φιλιά, όπως και η αλληλεγγύη, μπορούν να βοηθήσουν πάρα πολύ κάθε γυναίκα που αναζητά τη δύναμή της και τη θέση της στην κοινωνία.
Πλέον διαφαίνεται το εξής παράδοξο της σημερινής κοινωνίας, το ότι δε δίνονται ευκαιρίες στις γυναίκες να μάθουν τι πραγματικά επιθυμούν, αλλά οι ίδιες έχουν την αίσθηση πως «πρέπει» να είναι ολοκληρωμένες επαγγελματικά και συναισθηματικά, ανεξάρτητες και χωρίς αβεβαιότητα για τον εαυτό τους, χωρίς να γκρινιάζουν και χωρίς να συγκρίνονται η μία με την άλλη. Πώς όμως αυτό θα μπορέσει να γίνει όταν θεοποιούμε και φέρνουμε σαν πρότυπα γυναίκες που προωθούν την υπερβολική έκθεση, η οποία πολλές φορές παραπέμπει και σε ανάγκη επιβεβαίωσης; Συγκρίνουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας με ένα τέλειο φαίνεσθαι και αδιαφορούμε για το μέσα μας. Το πως δηλαδή μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις ενοχές που έχουν δημιουργηθεί και χωρίς καμία σύγκριση με άλλη ύπαρξη, να βρούμε τα δικά μας χαρίσματα και απλόχερα να τα μοιράσουμε και στους υπόλοιπους, άνδρες και γυναίκες. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να νιώσουμε πραγματικά ελεύθερες, αδιαφορώντας για τις προκαταλήψεις και τις λανθασμένες εντυπώσεις του κοινωνικού φαίνεσθαι.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ι am Jo, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
- Το “Είμαι η Τζο” εξυμνεί το γυναικείο δικαίωμα στον χρόνο και την αταξία, athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ
