Της Αντιγόνης Λαπατά,
Εκείνη την ημέρα, σκαρφιστήκαμε τόσο αναπάντεχα ιστορίες, γιατί μια δυνατή βροχή μάς ανάγκασε να μείνουμε στο σπίτι. Κοιτάζοντας τις σταγόνες της βροχής, τις κάναμε κύμα και χτίσαμε σχεδία για να μπορεί η φαντασία μας να ταξιδέψει. Με τα χρόνια κάποιοι κουράζονται να τραβάνε κουπί. Ώσπου έρχεται κάποιος, κάποια και τους θυμίζει τις πρώτες τους απόπειρες να οδηγήσουν αυτήν τη βάρκα. Τους γράφει σε ένα χαρτάκι πως «αν πιστεύεις στη μαγεία, θα σου συμβεί»…
Το 2012, ο σκηνοθέτης Rob Reiner έβαλε τον Morgan Freeman, τον οποίο μετονόμασε σε Monte Wildhorn, σε μία τέτοια βάρκα. Τον ρόλο του οδηγού δεν ανέλαβαν ούτε ο ανιψιός ούτε ο σκύλος του διπλανού σπιτιού, ο οποίος φαίνεται να τον καταλάβαινε περισσότερο από τους ανθρώπους. Οδηγός σε αυτό το ταξίδι ήταν ένα κορίτσι, η Finnegan (Emma Fuhrmann). Μόνο που για να πείσει για την καταλληλότητά της παραλίγο να περάσει από σαράντα κύματα!
Μια ιστορία, όμως, θα πρέπει να έχει μία αρχή, μία αφετηρία. Αυτή έγινε, όταν ο ανιψιός του Monte (Kenan Thompson) απεφάνθη πως είναι κρίμα… οι παλιές αγάπες να ξεθωριάζουν με τον χρόνο. Ο Monte είχε πράγματι υπάρξει ένας καταξιωμένος συγγραφέας, πιστός στο έργο του και στο πάθος του. Ποτέ του δεν κυνήγησε σαν λυσσασμένο σκυλί μήτε την αναγνώριση μήτε τις απολαβές που θα έφταναν να στερεύουν τη φαντασία του. Η μόνη λύσσα ήταν αυτή για τη γραφομηχανή του, μα ήταν μια λύσσα τόσο γαλήνια, τόσο σιωπηλά κραυγαλέα.
Με τα χρόνια, ο Monte κουράστηκε. Και ίσως, τα κινητικά του προβλήματα να αποτελούσαν απλώς μια δικαιολογία για την απροθυμία του για συναναστροφή. «Απροθυμία», «αντικοινωνικός»…ορισμένες λέξεις τις χρησιμοποιούμε τόσο εύκολα, τόσο απερίσκεπτα. Το αλκοόλ είχε γίνει πιστός σύντροφος, η μιζέρια ερωμένη. Όσο για τη γραφομηχανή…παλιά αγαπημένη που έστεκε να τον κοιτάει, που λαχταρούσε να την ξαναπιάσει στα χέρια του. Ίσως να χρειαζόταν μια αλλαγή στο τοπίο, νέα πρόσωπα να αλλάξουν την κατάσταση. Το διπλανό σπίτι κατοικείται. Η Charlotte (Virginia Madsen) μένει με τις τρεις κόρες της, Willow (Madeline Carroll), Finnegan και Flora (Nicolette Pierini), προσπαθώντας να τις μεγαλώσει χωρίς πατέρα ενάντια στα αδιάκριτα βλέμματα και τις επιταγές μιας κοινωνίας που επιβάλλει την πατρική φιγούρα (όση αδιαφορία κι αν δείχνει).
Η Finnegan θέλει να κάνει πολλά ταξίδια, αλλά στο άγνωστο! Εκεί όπου νεράιδες σού ψιθυρίζουν στο αφτί μελωδίες προτού σε παρασύρουν στο σπίτι τους, το δάσος. Εκεί όπου οι ορίζοντες ανοίγονται πέρα απ’ τη θάλασσα και βρίσκεσαι να εξερευνάς μια άγνωστη γη μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη. Όμως…υπάρχει ένα εμπόδιο. Όλα αυτά δεν μπορεί να τα επιθυμεί, γιατί ακόμα δεν τα έχει φανταστεί! Υπάρχει κάποιος, όμως, που μπορεί να τη βοηθήσει. Και με τη σειρά της θα του το ανταποδώσει. Ο Monte γίνεται, για λίγο καιρό, ο μέντορας που έψαχνε και της προτείνει τρόπους για να διευρύνει τα όρια αυτού που αποκαλούμε «φαντασία», «δημιουργικότητα». Δεν το κάνει, ωστόσο, όπως οι δάσκαλοι στο σχολείο. Και αυτό είναι που το κάνει ενδιαφέρον! Ωθεί τη Finnegan να εξερευνήσει το νόημα των άγνωστων σε εκείνη λέξεων, όπως ακριβώς θα εξερευνούσε το βυθό ή ένα δάσος.
Μέρα με τη μέρα, ο Monte δένεται όλο και περισσότερο με την οικογένεια. Ναι, εκείνος ο απλησίαστος κατ’ επιλογήν, εκείνος που το μόνο που τον κρατά ξύπνιο είναι το ποτό. Πόσο στενή η ματιά μας για εκείνους που δεν ξέρουμε και δεν κάνουμε το βήμα να γνωρίσουμε…η Finnegan ανακαλύπτει το —όχι κρυφό— μυστικό του. Τόσο καιρό έχει απέναντί της ένα συγγραφέα! Διαβάζει τις ιστορίες του, δεν μπορεί να αφήσει από τα χέρια της το βιβλίο του. Μα για μία στιγμή…δεν υπάρχει τέλος! Δεν μπορεί να το βρει πουθενά. Γυρίζει στα βιβλιοπωλεία, ρωτάει μα κανένα αποτέλεσμα. Πρέπει να μάθει τι έγινε. Ναι, τώρα μπορεί να φανταστεί μέχρι και τα πιο απίθανα, οι εικόνες ζωντανεύουν στο μυαλό της. Δεν είναι, όμως, δική της δουλειά να τελειώσει την ιστορία κάποιου άλλου. Αυτού που τής έμαθε να γράφει τις δικές της.
Στο Belle Isle, η Finnegan ετοιμάζει τη σχεδία της πλάι στη λίμνη και αν κάνετε ησυχία θα ακούσετε τα πλάσματα του δάσους να της ψιθυρίζουν μυστικά. Τα νερά είναι ήμερα, το ηλιοβασίλεμα την προσκαλεί να ανοιχτεί. Είναι ταξίδι που δε θέλει να κάνει μόνη της. Θα δεχτεί ένας… πρώην ταξιδιώτης να θυμηθεί πώς είναι το γλυκό νερό της λίμνης; Όταν η δική του φαντασία, τα δικά του «ταξίδια» φαίνεται να ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, τα κύματα του φωνάζουν να τα δαμάσει και να ετοιμάσει τους χαρακτήρες του βιβλίου του για να κρατήσουν παρέα στη Finnegan. Αυτοί θα είναι στο εξής οι σύντροφοι στο ταξίδι της!
Ίσως το ταξίδι να είναι ατέρμονο, ίσως οι νεράιδες πέσουν, όπως οι αρκούδες, σε χειμερία νάρκη, διότι πρέπει να ξεκουραστούν. Ίσως η μαγεία να είναι μέσα στο μυαλό μας σαν ψέμα. Μα είναι ο μόνος αληθινός τρόπος να ταξιδεύεις, να ζεις.
«Γιατί μην ξεχνάτε… για να επιβιώσεις, πρέπει να λες ιστορίες!»
—Umberto Eco
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Magic of Belle Isle, program.ert.gr, διαθέσιμο εδώ
