Της Δήμητρας Ψύλλια,
Η φαρυγγίτιδα διακρίνεται σε οξεία και χρόνια. Ειδικότερα, η οξεία φαρυγγίτιδα αποτελεί μια από τις συχνότερες φαρυγγικές λοιμώξεις της εποχής μας και επικρατεί τους χειμερινούς μήνες. Στα κλινικά της χαρακτηριστικά περιλαμβάνει τον πόνο κατά την κατάποση, με πιθανή αντανάκλαση στα αυτιά, το αίσθημα ξηρότητας και πόνου στο φάρυγγα, τον κνησμό, το αίσθημα καύσους και τον παροξυσμικό βήχα. Ο ασθενής εμφανίζεται συνήθως με αδιαθεσία και αξίζει να αναφερθεί ότι στις περισσότερες περιπτώσεις φαίνεται να συμμετέχει στη λοίμωξη ολόκληρος ο φάρυγγας του (ρινοφάρυγγας, στοματοφάρυγγας και υποφάρυγγας). Τα παιδιά ασθενείς, κυρίως, εμφανίζουν και υψηλή πυρετική κίνηση, ενώ η πορεία της νόσου και ιδίως αυτή των ιογενών λοιμώξεων, είναι διαλείπουσα για αρκετές εβδομάδες.
Παθογένεση
Η οξεία φαρυγγίτιδα είναι συνήθως μια πρώιμη ιογενούς αιτιολογίας λοίμωξη, συχνά με όψιμη δευτερογενή βακτηριακή λοίμωξη. Πιο σπάνια, αποτελεί μια πρώιμη βακτηριακή λοίμωξη οφειλόμενη σε Στρεπτόκοκκο, Αιμόφιλο της γρίπης (Haemophilus influenzae) ή Πνευμονιόκοκκο. Επικρατούν πρόδρομα συμπτώματα σε οξείες λοιμώξεις, όπως ερυθρά, οστρακιά και ιλαρά. Η οξεία φαρυγγίτιδα μπορεί, επίσης, να προέρχεται από τη μύτη ή τους παραρρίνιους κόλπους, ή να προκληθεί από κάποια φυσική ή χημική βλάβη ή και έγκαυμα.
Διάγνωση
Η διάγνωση βασίζεται στη μελέτη του φαρυγγικού βλεννογόνου. Ειδικότερα, ο βλεννογόνος εμφανίζεται πιο ερυθρός και με παχύτερα τοιχώματα από τον φυσιολογικό. Η υπερώα και ο φαρυγγικός βλεννογόνος είναι ξηρότερα με αλλαγή της επιφάνειάς τους. Παράγεται περισσότερη βλέννα, η οποία αρχικά είναι άχρωμη, αλλά στη συνέχεια μετατρέπεται σε κίτρινη και επίμονη. Ακόμη, βαθυκόκκινα, μεμονωμένα θυλάκια, συνήθως, προεξέχουν και εμφανίζεται τοπική λεμφαδενοπάθεια με οίδημα και ευαισθησία, ειδικά στους ασθενείς με μικρότερη ηλικία. Εμφανίζεται συχνά αμυγδαλίτιδα, ενώ αν έχει πραγματοποιηθεί αμυγδαλεκτομή, η φλεγμονή παρατηρείται στην αμυγδαλική καμάρα του ασθενούς.
Θεραπεία
Η συμπτωματολογική θεραπεία της οξείας φαρυγγίτιδας περιλαμβάνει αρχικά την κατανάλωση ζεστού γάλατος και μελιού, ιδίως στα παιδιά, χρήση θερμών ή ψυχρών επιθεμάτων στο λαιμό, φαρυγγικές πλύσεις και εισπνοές με ισοτονικό φυσιολογικό ορό για να υγροποιηθούν οι πυκνές εκκρίσεις. Ακόμη, ένα ήπιο έλαιο μπορεί να συμβάλλει στην ανακούφιση του ασθενούς από τη φλεγμονή του φαρυγγικού βλεννογόνου. Το κάπνισμα απαγορεύεται και χορηγούνται αναισθητικά και απολυμαντικοί παράγοντες ώστε να ανακουφιστούν γρηγορότερα τα συμπτώματα του πόνου και του παροξυσμικού βήχα.
Ουσιαστικά, η θεραπεία θα έρθει μέσα από την ενυδάτωση του φαρυγγικού βλεννογόνου και για αυτό, ουσίες όπως η νικοτίνη και το αλκοόλ πρέπει να αποφεύγονται. Προτείνεται, ακόμη, η αλλαγή κλίματος, ενώ εξετάζεται και η υγρασία του αέρα στον χώρο εργασίας του ασθενούς.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Pharyngitis, ScienceDirect, διαθέσιμο εδώ
- Differential diagnosis of common causes of pediatric pharyngitis, National Library of Medicine, διαθέσιμο εδώ
