Του Δημήτρη Κυριαζή,
Celebrities που ψάχνουν μανιωδώς να ανακαλύψουν τον υπέρτατό τους εαυτό — που φυσικά προϋπάρχει για αυτούς και δεν είναι επίκτητος. Ελίτ του χρήματος και των επιχειρήσεων που έχουν πάρει, καλή ώρα, τα ηνία του δημόσιου διανοούμενου κόσμου και δίνουν ψηφιακές ολιγόλεπτες διαλέξεις στο Tik-Tok. Τράπερς που στον ελεύθερό τους χρόνο — όταν δε ληστεύουν τράπεζες (δηλαδή όταν δεν γυρνάνε βίντεο κλιπ)— ανεβάζουν βλογκ βίντεο απευθυνόμενοι στο μιντιακό τους κοινό, δίνοντας συμβουλές βιοπορισμού μέσω της «τέχνης» και της παραβατικής οικονομίας. Μια κουλτούρα που επικαλείται συνεχώς τη στωική φιλοσοφία και προσπαθεί να τη διαδώσει σαν μία παραδεδεγμένη διδαχή που νομιμοποιεί την οικονομική ευημερία και επιτυχία που περνά από το κατώφλι του “thug life”.
Μία πολύ ουσιαστική αναπλαισίωση του νοήματος μιας φιλοσοφικής παράδοσης στις μεσο—αστικές ανάγκες και αφηγήσεις. Η κοινωνική αναρρίχηση ψάχνει ένα κοστούμι ιδεών να φορέσει. Οπότε, η στωική αρχή της αποδέσμευσης από το άγχος του τέλους συντροφεύει τις ανάγκες της οικονομικής μεγέθυνσης και της λογικής της επιχειρηματικότητας. Απομακρυσμένοι από τον φόβο του θανάτου και της απώλειας οποιουδήποτε αντικειμένου, οι επιχειρηματίες, τράπερς στωικοί, συμμάχησαν με το ενδεχομενικό και κατάφεραν να ξεφύγουν από τις οντολογικές νομοτέλειες.
Ο σύγχρονος στωικισμός στον πυρήνα του είναι άκρως ναρκισσιστικός. Το «εγώ» του τράπερ, του OG, του βαρόνου, πλαισιώνει όλη αυτή τη συμφιλίωση με το μέλλον, καταλήγοντας έτσι σε μια ματαιοδοξία της στιγμής, η οποία όμως έχει πρόθεση να μείνει στην ιστορία. Σημασία δεν έχει αν θα πεθάνουμε νέοι ή αν θα «φάμε» σφαίρα σε διάρκεια συμπλοκής με ανταγωνιστικό καρτέλ. Αρκεί ο θάνατος μας να μην είναι άδοξος και να μη λογοκριθεί από τους αντιπάλους. Αρκεί λοιπόν να πάρουμε το “respect” για τη δουλειά που βγάλαμε στην πιάτσα, αρκεί να αναγνωριστούμε από τον κύκλο στον οποίο δραστηριοποιούμαστε.
Ίσως ο θάνατος, εν μέρει, να ικανοποιεί αυτή την ανάγκη για αναγνώριση της συγκεκριμένης ταυτότητας και κοινωνικού περιβάλλοντος. Το «αν πεθάνω αύριο θάψε με με μπ@φο» δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο παρά μια έκφραση, μια εξωτερίκευση του τραπ ναρκισσισμού, κεντημένου με στωική φιλοσοφία. Αυτή η ταυτότητα του αντισυμβατικού και self-made μουσικού έχει την ανάγκη να αναγνωριστεί από το κοινό και για αυτό έρχεται η έμμεση και ενίοτε άμεση επίκληση στον στωικισμό από τους ίδιους τους «καλλιτέχνες», η οποία νομιμοποιεί αυτή τη συμπεριφορά. Δεν έχει καμία σημασία ο θάνατος, αρκεί να πεθάνω με τα Gucci αξεσουάρ που κατάφερα μόνος μου να αγοράσω ως ένα κοινωνικό outsider. Είναι επαρκές στις συνειδήσεις αυτές να τους αναγνωριστεί ότι έχουν καταφέρει με κάποιο τρόπο να πετύχουν αυτά που δεν επέτρεπαν οι συνθήκες και οι συγκυρίες, χωρίς να αφήσουν πίσω τα στοιχεία αυθεντικότητας που παραπέμπουν στην παλιά τους φτωχογειτονιά.
Η επιβεβαίωση της καταξίωσης του καθενός είναι αυτή που ωθεί τον στωικισμό να προβληθεί στις σύγχρονες συζητήσεις και στα συστήματα αξιών. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα γίνει στο μέλλον, γιατί πολύ απλά, πλέον, όλοι στο “hood” είμαστε εξασφαλισμένοι. Ό, τι κι αν έρθει μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, κι αν δε μπορούμε τουλάχιστον θα είμαστε “certified OG’s” και το επιβεβαιώνει το κοινό ή η δυσφήμισή μας αυτό. Το πιστοποιητικό θανάτου λειτουργεί ως ένα πιστοποιητικό καταξίωσης, ως ένα πειστήριο γκανγκστερικής αυθεντικότητας.
