Της Κωνσταντίνας Βουδούρη,
Πολλές φορές γίνεται λόγος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης περί ρατσισμού εκ μέρους των Ελλήνων για τους ανθρώπους, που είτε με την ταυτότητα του μετανάστη είτε του πρόσφυγα επιλέγουν την Ελλάδα για νέο τόπο εγκατάστασης και διαμονής. Η φράση «Οι Έλληνες είναι ρατσιστές» ακούγεται συχνά και ίσως, ως ένα βαθμό, μπορεί να είναι αλήθεια, εξαιτίας του γεγονότος πως οι αντιλήψεις των Ελλήνων και ιδιαίτερα των γηραιότερων, δεν είναι ιδιαίτερα προοδευτικές. Τι γίνεται, όμως, όταν οι Έλληνες του εξωτερικού βιώνουν οι ίδιοι ρατσισμό;
Καταρχάς, με τον όρο ρατσισμό νοείται η αρνητική αντιμετώπιση και συμπεριφορά απέναντι σε άτομα μιας ομάδας εξαιτίας των χαρακτηριστικών τους, τα οποία είναι και ο λόγος που ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Ακόμη, κοινωνιολογικά θεωρείται πως ο ρατσισμός συνδέεται και με το συναίσθημα και την αντίληψη περί ανωτερότητας μιας συγκεκριμένης μερίδας ανθρώπων έναντι μιας άλλης.
Τουτέστιν, ρατσισμό μπορεί να βιώσει κάποιος είτε επειδή έχει παραπάνω κιλά είτε επειδή αποφάσισε να παρατήσει τη ζωή του στη χώρα καταγωγής του και να πάει για ένα καλύτερο αύριο και για μια καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση σε μια άλλη χώρα, κυρίως προς τις δυτικές ευρωπαϊκές χώρες.
Όσον αφορά τους Έλληνες του εξωτερικού που βιώνουν ρατσισμό, αν και δεν ακούγεται συχνά, είναι κάτι που πραγματικά συμβαίνει. Ιδιαίτερα σε χώρες με πλούσια οικονομία, όπως η Γερμανία, η Δανία, η Γαλλία, καθώς και στις σκανδιναβικές χώρες το στερεότυπο του «φτωχού Έλληνα» δυστυχώς επικρατεί μέχρι και σήμερα. Πολλές φορές, ο Έλληνας γίνεται βορά των ξένων όταν προσπαθεί να βρει εργασία σε αυτές τις χώρες, καθώς τον κοιτάζουν ειρωνικά, περιπαικτικά για το γεγονός πως δεν μπορεί να βρει μια δουλειά και πόσο μάλλον μια καλή και ακριβοπληρωμένη στη χώρα του, όπως συμβαίνει με τους ίδιους.
Αξίζει να σημειωθεί, πως αν και τέτοια περιστατικά και φαινόμενα συνέβαιναν κατά κύριο λόγο στους Έλληνες που μετανάστευαν κυρίως σε Γερμανία και Αυστραλία στα μέσα και στα τέλη του 20ου αιώνα, ακόμα και σήμερα ίσως σε μικρότερο βαθμό, σημειώνονται τέτοια γεγονότα. Ακόμα και σήμερα τα νέα παιδιά που πηγαίνουν στο εξωτερικό για σπουδές, ή χειρότερα για να βρουν μια καλύτερη θέση εργασίας, ως επί το πλείστον και ως ένα μεγάλο βαθμό, δέχονται περιφρόνηση από τους τοπικούς κατοίκους.
Ρατσισμός κατά των Ελλήνων του εξωτερικού δυστυχώς υπάρχει. Και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να επέλθει όσο το δυνατόν περισσότερο η εξάλειψή του. Ενσυναίσθηση και λιγότερη αλαζονεία! Όλοι δικαιούμαστε μια καλή δουλειά και μια αξιοπρεπής ζωή, οπουδήποτε κι αν ζούμε από οπουδήποτε κι αν καταγόμαστε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Έλληνες μετανάστες: 6 μικρές ιστορίες ρατσισμού, huffingtonpost.gr, διαθέσιμο εδώ
