Της Μαρίας Κουλούρη,
Είναι σκληρή η παραπάνω φράση; Η «κακοποίηση παιδιού από το οικογενειακό του περιβάλλον» μάλλον είναι… σκληρότερη. Η πρόσφατη είδηση της συστηματικής κακοποίησης ενός 3χρονου αγοριού στην Κρήτη από τη μητέρα του και τον σύντροφό της μού προκάλεσε —και σίγουρα όχι μόνο εμένα— απέχθεια, αηδία και αποτροπιασμό, οδηγώντας με στο να προχωρήσω στη συγγραφή αυτού του άρθρου αναρωτώμενη: Πρέπει όλοι οι άνθρωποι να γίνονται γονείς;
Δεν θα προβώ σε περιγραφή των αποτρόπαιων πράξεων που υπέστη το άτυχο παιδί. Νομίζω πως δε θα αντέξω κι εγώ η ίδια να διαβάσω ξανά τα όσα έφερε στο φως η ιατροδικαστική εξέταση αναφορικά με τα βάναυσα χτυπήματα και τα καψίματα που δεχόταν. Θα θέσω, ωστόσο, ένα ερώτημα που ταλανίζει το θυμικό μου από τη στιγμή που αντίκρισα την είδηση αυτή — σαφώς και άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως η υπόθεση της «Μήδειας» της Πάτρας λίγα χρόνια πριν: Πώς είναι δυνατόν μια «μητέρα» να δέχεται να κακοποιείται —ή να κακοποιεί η ίδια— το ίδιο της το παιδί και, μάλιστα, από έναν άνθρωπο που επέλεξε εκείνη για… σύντροφο; Η μητρική αγάπη αποτελεί ίσως την ύψιστη μορφή αγάπης και αποτελεί την ισχυρότερη «σταθερά» στη ζωή ενός ανθρώπου. Από την προϊστορική κιόλας εποχή, η θεά της γονιμότητας κατείχε την ανώτερη θέση στη θεϊκή λατρεία, ενώ μέσα στους αιώνες η έννοια της λέξης «μαμά» διατήρησε —ορθώς— την ιερότητά της.
Σε αντιδιαστολή, ας αναλογιστούμε τις γυναίκες που επιθυμούν διακαώς, όμως δεν δύνανται να τεκνοποιήσουν. Έτσι, καταφεύγουν είτε στη λύση της υιοθεσίας είτε στην εξωσωματική γονιμοποίηση, διαδικασίες που απαιτούν υπεράνθρωπες προσπάθειες και πολλές θυσίες. Αρχικά, οι διαδικασίες υιοθεσίας στη χώρα μας χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη γραφειοκρατία και τις περισσότερες φορές οι υποψήφιοι γονείς εγκαταλείπουν τη διαδικασία λόγω του μεγάλου απαιτούμενου χρόνου, καθώς και των πολλών εξόδων που αφορούν ποσά στα οποία μια οικογένεια με τον μέσο μισθό της Ελλάδας του 2025 δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Από την άλλη, η εξωσωματική είναι μια διαδικασία επίπονη, χρονοβόρα και ψυχοφθόρα. Δεν είναι μόνο τα έξοδα, η σωματική κόπωση και το βαρύ ψυχικό φορτίο που καλείται να αντιμετωπίσει μια γυναίκα, αλλά και το άγχος που βιώνει καθημερινά για το αν θα πετύχει ή όχι όλη αυτή η προσπάθεια, το οποίο πολλές φορές διοχετεύεται με λάθος τρόπο και μπορεί να προκαλέσει σοβαρούς τριγμούς ανάμεσα στο ζευγάρι και να επιβαρύνει ψυχολογικά την ίδια τη γυναίκα, επηρεάζοντας και τη σωματική της ανταπόκριση στη διαδικασία. Πώς, λοιπόν, μπορούν να δεχτούν τέτοιες γυναίκες να διαβάζουν για μη-τέρες που κακοποιούν τα ίδια τους τα σπλάχνα;
Τέλος, θα πρέπει να σταθούμε και στα στερεότυπα της κοινωνίας που θέλουν όλους τους ανθρώπους να αποκτούν παιδιά και οικογένεια. Όχι, δεν κάνουν όλοι για οικογένεια, δεν μπορούν όλοι να γίνουν γονείς. Εκτιμώ ιδιαίτερα όσους συνειδητά επιλέγουν να μην προχωρήσουν στη δημιουργία μιας οικογένειας μόνο και μόνο επειδή το επιτάσσει η κοινωνία, όπως, επίσης, εκτιμώ αφάνταστα όσους επιλέγουν να δημιουργήσουν μια οικογένεια που τη σέβονται και τη φροντίζουν με κάθε κόστος, κάνοντας τα πάντα ώστε να παράσχουν στα παιδιά τους όλη την αγάπη και τη φροντίδα που διαθέτουν.
Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειώσουμε και τη στάση του κοινωνικού περίγυρου σε περίπτωση που η κακοποίηση ενός παιδιού γίνει αντιληπτή. Δεν γίνεται να αδιαφορούμε όταν γνωρίζουμε πως μια αθώα ψυχή υποφέρει από το ίδιο το οικογενειακό της περιβάλλον. Κάθε παιδί πρέπει να μεγαλώνει με ανθρώπους που θα το αγαπούν και θα του προσφέρουν το έδαφος στο οποίο θα μπορεί να θεμελιώσει μια υγιή ζωή, όπως την επιθυμεί.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Σε ένα θαύμα ελπίζουν για τον 3χρονο Άγγελο στην Κρήτη – Στον εισαγγελέα μητέρα και πατριός, cnn.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ψυχολογία και Εξωσωματική Γονιμοποίηση: Ο Ρόλος της Θετικής Σκέψης, papanikopoulos.gr, διαθέσιμο εδώ
