Της Αντωνίας Αποστόλου,
Καθημερινά συναναστρεφόμαστε με πολλούς ανθρώπους, από τους οποίους, άλλους τους θεωρούμε φίλους μας και άλλους απλές γνωριμίες. Το αίσθημα της εμπιστοσύνης, της εχεμύθειας αλλά και η αμφίδρομη προσφορά είναι πράγματα που όλοι μας επιθυμούμε να απολαμβάνουμε αλλά και να δίνουμε στους αγαπημένους μας ανθρώπους, καθιστώντας έτσι τις προσωπικές σχέσεις σε «γερά» θεμέλια. Τι γίνεται όμως όταν ένας πολύ εμπίστός μας άνθρωπος μας προδίδει; Αυτό το αίσθημα του θυμού και της λύπης καθώς και της απογοήτευσης μας καταβάλλει και νιώθουμε υπεύθυνοι για την προδοσία που ο άλλος μας προσέφερε απλόχερα.
Ξεκινώντας, ως προδοσία, χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε αθέτηση υπόσχεσης σε μία κοινωνική σχέση, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο είτε σε προσωπικό και είναι μία πολύ οδυνηρή εμπειρία. Ήδη από τα αρχαία χρόνια, η προδοσία θεωρείται βαρύτατο έγκλημα, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τον προδότη. Η πράξη προδοσίας σήμαινε ότι εκείνο το άτομο ήταν μη αξιόπιστο κι επικίνδυνο για την επιβίωση της πόλης, με αποτέλεσμα, να πρέπει να εξοντωθεί.
Παρόλα αυτά, στη σημερινή εποχή, η προδοσία μπορεί να εμφανιστεί χωρίς να έχει νομικές συνέπειες. Εάν ένας φίλος μας αθετήσει τις υποσχέσεις του προς εμάς, το κράτος δεν εμπλέκεται, όμως το πλήγμα που έχει υποστεί το προδομένο άτομο είναι πολύ δυνατό. Νιώθει ότι δε μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, πως χαράμισε τον χρόνο του με αυτόν τον άνθρωπο αλλά και μετανιώνει που του «άνοιξε» την καρδιά του και του εμπιστεύτηκε τους προβληματισμούς του και τα προσωπικά του προβλήματα.
Όταν η εμπιστοσύνη μας προς κάποιον κοντινό μας άνθρωπο υπονομεύεται, κλονίζονται σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό οι σταθερές που μέχρι τότε είχαμε. Ένας φίλος που δεν έδειξε εχεμύθεια σε όλα όσα τους είχαμε εκμυστηρευθεί ή ένας σύντροφος που μας εξαπάτησε είναι μόνο δύο παραδείγματα προδοσίας που υπάρχουν και που μας κάνουν να μην νιώθουμε ασφαλείς μαζί τους και να μην θέλουμε να τους δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία, ακόμα κι αν εκείνοι τη διεκδικούν με σθένος. Θα έλεγε κανείς πως το φαινόμενο αυτό είναι τόσο συχνό που έχει καταστεί σύνηθες.
Όταν ένας άνθρωπος γεύεται την πίκρα της προδοσίας, αναθεωρεί όλα όσα μέχρι τότε θεωρούσε δεδομένα, αμφισβητώντας εάν μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστα ή όχι τα άτομα που τον περιβάλλουν. Το αίσθημα της θυματοποίησης είναι πολύ ισχυρό και δεν είναι λίγες οι φορές που καταλογίζουμε στον εαυτό μας ευθύνες, οι οποίες δεν είναι πάντα δικές μας. Οδηγούμαστε σε αυθαίρετες γενικεύσεις, οι οποίες προκαλούν καχυποψία για τα άτομα που γνωρίζουμε ή που θα γνωρίσουμε στο μέλλον.
Η πληγή της προδοσίας είναι μία πολύ βαθιά «μαχαιριά» που πονάει και θέλει χρόνο για να επουλωθεί. Παρόλα αυτά, από μία τέτοια δυσάρεστη και επώδυνη εμπειρία, παίρνουμε πολύτιμα μαθήματα ζωής που θα μας συνοδεύουν στις επόμενες ανθρώπινες συναναστροφές μας. Μαθαίνουμε πως δεν είναι δική μας ευθύνη εάν ένας φίλος ή ένας σύντροφός μας μάς φερθεί άσχημα και μας προδώσει, αλλά και πως πρέπει να δίνουμε χρόνο ώστε να καταλάβουμε εάν ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντί μας είναι άξιος της εμπιστοσύνης και του χρόνου μας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τι βρίσκεται στον συναισθηματικό κόσμο του προδότη;, pillowfights.gr, διαθέσιμο εδώ
