Της Μαρίας Κουλούρη,
Ο άνθρωπος καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις αναμνήσεις του. Αυτές μας στιγματίζουν, μας ακολουθούν και συνδράμουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας, αφού τα προσωπικά βιώματα είναι αυτά που «χαράζουν» την πορεία μας. Πόσο εύκολα, ωστόσο, τα μοιραζόμαστε; Αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να εξομολογηθεί τα προσωπικά του βιώματα είναι και η κεντρική ιδέα του βιβλίου Το μικρό εξάγωνο δωμάτιο της Γιόκο Ογκάουα, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Ασφαλώς, πριν προχωρήσουμε περαιτέρω, ας γνωρίσουμε καλύτερα τη συγγραφέα του βιβλίου. Η Γιόκο Ογκάουα είναι γεννημένη το 1962 στην Οκαγιάμα, μια εκ των μεγαλύτερων πόλεων της νότιας Ιαπωνίας, και σήμερα ζει μαζί με τον σύζυγό της στην πόλη Νισινομίγια. Αποτελεί μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της Ιαπωνίας, ενώ έχει λάβει όλα τα σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία της χώρας. Πολλά από τα κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά όπως: New Yorker, Zoetrope και A Public Space. Στο συγγραφικό της έργο, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται οι τίτλοι Η αστυνομία της μνήμης (2020), Άρωμα πάγου (2021) και Η πορεία της Μίνα (2023).
Επιστρέφοντας στα του βιβλίου, Το μικρό εξάγωνο δωμάτιο χωρίζεται σε οχτώ κεφάλαια, τα οποία τιτλοφορούνται με τους λατινικούς αριθμούς από το ένα εως το οχτώ. Το όνομα της κεντρικής ηρωίδας του έργου δεν αποκαλύπτεται ποτέ. Πρόκειται για μια γυναίκα που εργάζεται ως γραμματέας στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο μιας πόλης της Ιαπωνίας –της οποίας το όνομα, επίσης, δεν αναφέρεται. Ένα πρωί, λοιπόν, που ξύπνησε, αισθάνθηκε έναν δυνατό πόνο στην πλάτη, γεγονός που της δημιούργησε ανησυχία, γι’ αυτό και σύντομα επισκέφθηκε έναν ορθοπεδικό. Εκείνος, αφού τη διαβεβαίωσε πως δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό, της συνέστησε αρχικά να βρίσκεται σε ζεστά μέρη και να ξεκουραστεί, αλλά και να ξεκινήσει κολύμπι, όταν περάσει ο πόνος.
Έχοντας, λοιπόν, συμπληρώσει δέκα μέρες κολύμβησης στο τοπικό κολυμβητήριο, γνωρίζει μια… παράξενη γυναίκα, τη Μιντόρι, η οποία περιμένει στα αποδυτήρια μια ηλικιωμένη κυρία. Όταν μια μέρα τις συναντά στον δρόμο, τις ακολουθεί κρυφά. Εκείνες περνώντας μέσα από ένα πάρκο φτάνουν σε ένα ακατοίκητο συγκρότημα κτιρίων, στο οποίο εισέρχονται και οι τρεις. Έτσι, ανακαλύπτει πως εκεί υπάρχει μια ντουλάπα, ή αλλιώς το «μικρό εξάγωνο δωμάτιο», όπου όλοι μπαίνουν και αφηγούνται τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις τους, όσες και όποιες θέλουν, με κάθε ειλικρίνεια. Στο «δωμάτιο» ο καθένας ήταν μόνος του, καθώς και κατά την είσοδο και την έξοδο, ενώ φεύγοντας όλοι άφηναν λίγα κέρματα σ’ ένα γυάλινο μπολ. Βλέποντας τι συνέβαινε εκεί, η ηρωίδα μας αποφασίζει να επισκεφτεί κι εκείνη το δωμάτιο των αφηγήσεων. Χωρίς να το καταλάβει, λοιπόν, παρασύρεται σε μια εξιστόρηση της ζωής της, «αγγίζοντας» σημαντικά προσωπικά της θέματα, όπως οι εμπειρίες της με τον πρώην σύντροφό της και γιατρό στο ίδιο νοσοκομείο που εργάζεται κι εκείνη.
Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που αγγίζει με έναν υποσυνείδητο τρόπο τον βαθύτερο εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη. Στο πρόσωπο της κεντρικής ηρωίδας αντικατοπτρίζεται η περιέργεια του ανθρώπου για το άγνωστο και η ανάγκη του για μια ειλικρινή εξομολόγηση, δίχως κριτική και σχόλια. Η απλή αλλά προσεγμένη γραφή της Ογκάουα καθιστά το έργο εύληπτο και «γοητευτικό» για κάθε αναγνώστη.
