Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η κηδεία και η ταφή του Κώστα Σημίτη, τελέστηκαν με τρόπο απολύτως συμβατό με τη διαχρονική δημόσια παρουσία του. Αξιοπρεπώς και λιτά. Ο Σημίτης έμεινε συνεπής, ακόμη και στο θάνατό του, σε όσα πρέσβευε εν ζωή. Διάφοροι πολιτικοί του αντίπαλοι πάλι, επέλεξαν την ημέρα του ύστατου αποχαιρετισμού του, όχι μόνο να μας θυμίσουν την έλλειψη πολιτικού πολιτισμού που τους χαρακτηρίζει, αλλά και να μας αποκαλύψουν τον βορβορώδη ψυχισμό τους.
Το σύνολο των παρευρισκομένων στην εξόδιο ακολουθία και στην ταφή, λειτούργησαν με απόλυτη διακριτικότητα, στο πλαίσιο της θεσμικής ευπρέπειας και της διακριτικής συμπαράστασης στην κατ’ άνθρωπον θλίψιν των οικείων του. Αυτοί που προκάλεσαν αίσθηση ήταν όσοι επέλεξαν την επιδεκτική αποχή και τη σπίλωση του μεταστάντος, κατά παράβαση όχι κάποιου πρωτοκόλλου αλλά διαχρονικών, άγραφων ηθικών κανόνων, σύμφυτων με την ελληνική ταυτότητα.
Στους απόντες συγκαταλέγονται τέσσερις πρώην Πρωθυπουργοί, καθώς και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αναλυτικότερα, ο Κώστας Καραμανλής, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου, καίτοι διάδοχοι του Κώστα Σημίτη στην ηγεσία της ελληνικής κυβέρνησης, δεν προσήλθαν για να τιμήσουν τον προκάτοχό τους, τον πολιτικό τους αντίπαλο ή τον πολιτικό τους συνοδοιπόρο, κατά περίπτωση. Ο τέως ύπατος πολιτειακός παράγων, επίσης, αρνήθηκε ν’ αποτίσει φόρο τιμής σ’ έναν άνθρωπο που επί σειρά ετών υπηρέτησε σε κορυφαίες πολιτικές– πολιτειακές θέσεις. Όσο κι αν σε κάποιους φανεί οξύμωρο, ο μόνος απολύτως δικαιολογημένος απών είναι ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός που θεωρητικά έχει τις λιγότερες «θεσμικές αναστολές» και τη μεγαλύτερη έλλειψη καλλιέργειας της λεγομένης αστικής ευγένειας! Ο ίδιος, πληροφόρησε ότι νοσούσε από κορωνοϊό κι έστειλε επίσημο εκπρόσωπό του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι οι υποχρεώσεις του ως ομιλητή σε συνέδριο στην Κίνα δεν του επέτρεψαν να παρευρεθεί στο ύστατο κατευόδιο του προκατόχου στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ κι επί σειρά ετών πολιτικού του προϊσταμένου στο υπουργικό συμβούλιο. Το αν έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν προκειμένου να παρευρεθεί, μόνο ο ίδιος το γνωρίζει… Οι Καραμανλής, Σαμαράς και Παυλόπουλος, απ’ την άλλη, επέλεξαν απροκάλυπτα τη θεσμική ύβρη και την προσωπική μικροψυχία.
Ξεκινώντας από τον τελευταίο, ο Παυλόπουλος επιβεβαίωσε γι’ ακόμη μία φορά , ότι το «Πάκης» δεν είναι απλώς το υποκοριστικό του ονόματός του (Προκόπης). Είναι, συνάμα, δηλωτικό του πολιτικού του μεγέθους, το οποίο απέκτησε ένα θεσμικό «ίσκιο», με την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εξαιτίας ακριβώς της σχέσης «πολιτικής υπαλληλίας» του με το σύστημα Καραμανλή. Ως «μπροστινός» της τρίτης, άτυπης, συνιστώσας της κυβέρνησης των ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΑΝ.ΕΛ ανεδείχθη σε Πρώτο Πολίτη της χώρας. Ουδείς, λοιπόν, μπορούσε ν’ αναμένει μια αξιοπρεπή συμπεριφορά. Η δε δικαιολογία που επικαλέστηκε, ότι στερείται —τυπικά— θεσμικού ρόλου είναι πραγματικά ενδεικτική…
Ο Σαμαράς, πάλι, απέδειξε πόσο χαμηλά είναι ικανός να πέσει προκειμένου να χτυπήσει τον Μητσοτάκη. Στο φέρετρο του Σημίτη βρήκε πεδίο ξεκαθαρίσματος προσωπικών, εσωκομματικών λογαριασμών. Επειδή παρευρέθη ο νυν Πρωθυπουργός εκφωνώντας έναν κολακευτικό επικήδειο για τον εκλιπόντα, ο Σαμαράς επέλεξε ν’ απουσιάζει, θεωρώντας ότι έτσι δικαιώνεται σε όσα προσάπτει στην ηγεσία της ΝΔ, περί διαστροφής της ταυτότητας του κόμματος.
Τελευταίος, ο Καραμανλής ο Β’. Προφανώς, αδυνατεί να ξεπεράσει το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 2000. Τότε που, με alter ego τον όψιμο «κασσελακίστα» Άρη Σπιλιωτόπουλο, αναδείχθηκαν νικητές για …δύο ώρες. Προφανώς, επίσης, δεν αντέχει τη σύγκριση της διακυβέρνησής του με αυτή του Σημίτη. Διότι, ο αείμνηστος προκάτοχός του στην πρωθυπουργία, του παρέδωσε μια Ελλάδα ακμάζουσα, μέλος του σκληρού πυρήνα της Ενωμένης Ευρώπης. Ο Καραμανλής, ως Πρωθυπουργός, παρέδωσε μια χώρα υπό χρεωκοπία, παρία της ευρωπαϊκής και διεθνούς σκηνής. Όσο κι αν προσπαθούν οι διάφοροι «λαγοί» του καραμανλισμού είτε πρόκειται για Χατζηαβάτηδες της δημοσιογραφίας είτε πρόκειται για νεόκοπες – πολιτικά νεόπλουτες στάρλετς, τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Ο Σημίτης παρέδωσε χρέος 180 δισ., ενώ ο Καραμανλή 300 δισ. Σε οκτώ χρόνια Σημίτη το χρέος αυξήθηκε κατά 80 δισ, σ’ έξι χρόνια Καραμανλή κατά 120 δισ. Ο Σημίτης παρέδωσε μια χώρα με ρυθμούς ανάπτυξης του 5,8%, ο Καραμανλής με – 4,3%. Το πρωτογενές πλεόνασμα που παρέδωσε ο Σημίτης ήταν -2,9 % ενώ ο Καραμανλής -10,1% του ΑΕΠ. Το δημοσιονομικό έλλειμμα που άφησε ο Σημίτης ήταν 1,7% του ΑΕΠ το αντίστοιχο του Καραμανλή ήταν 15,6%. Ο Σημίτης παρέδωσε μια χώρα με τη διεθνή της θέση, να της επιτρέπει να επιτύχει την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να έχει λυθεί το Κυπριακό, να υπογράφει, ασκώντας την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τη διεύρυνση της Ένωσης κατά δέκα κράτη–μέλη, να αναλαμβάνει Ολυμπιακούς Αγώνες κ.α.
Ο Καραμανλής διενήργησε δημοσιονομική απογραφή αμφισβητώντας την εγκυρότητα των δημοσιονομικών στοιχείων, βάσει των οποίων η Ελλάδα εισήχθη στη ζώνη του ευρώ. Ουσιαστικά, κατήγγειλε την ίδια του τη χώρα στα ευρωπαϊκά όργανα, προκειμένου να συκοφαντήσει τον προκάτοχό του. Υπαναχώρησε από την εθνική γραμμή στο Σκοπιανό και πρώτος εισήγαγε τη σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία» και γεωγραφικό προσδιορισμό τον προάγγελο της Συμφωνίας των Πρεσπών (με τον άρτι επιστρέψαντα, τότε, στο «μαντρί» Αντώνη Σαμαρά, να ποιεί την νήσσαν…). Κουμπάρος με τον Ερντογάν δεν έγινε ο Σημίτης, αλλά ο Καραμανλής (δεν πειράζει άραγε τον Σαμαρά που ο νέος κολλητός του είναι κουμπάρος με τον «πειρατή» ;). Στο ζήτημα των ταυτοτήτων, ο Σημίτης εφάρμοσε τη μόνη πολιτική που ήταν σύμφωνη με το εθνικό κι ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο. Ο Καραμανλής εξαπάτησε την ηγεσία της Εκκλησίας και τους πιστούς, υπογράφοντας υπέρ ενός παρανόμου δημοψηφίσματος και φυσικά μη αποκαθιστώντας την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, όταν εξελέγη πρωθυπουργός.
Τα ανωτέρω αποτελούν ένα μικρό μόνο δείγμα, προκειμένου ν’ αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος της αθλιότητας που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες… Πολλές, ακόμη, χυδαιότητες εκστομίστηκαν που επίσης δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Εύλογα, όμως, θ’ αναρωτηθεί κάποιος κατά πόσον αξίζει τελικά μια τεκμηριωμένη απάντηση. Διότι, είναι πασιφανές ότι εδώ μιλάμε περί ατόμων που διαπράττουν αυτές τις απρέπειες όχι μόνο εξαιτίας φανατισμού, όχι μόνο διότι στερούνται στοιχειωδών ιστορικών και νομικών γνώσεων. Ούτε καν εκτελώντας στυγνά μια διατεταγμένη αποστολή προς ιδίον όφελος, αλλά εξαιτίας του βορβορώδους ψυχικού τους κόσμου. Όλα αυτά εκκινούν από ένα τέτοιο σαθρό ψυχικό κόσμο.
Ο Καραμανλής χαρακτήριζε τον Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής» και την οικονομία της χώρας, «τραβεστί». Στη συλλυπητήρια ανακοίνωσή του έκανε αναφορά στην πολιτική ευπρέπειας της μεταξύ τους αντιπαράθεσης! Την ίδια ώρα που είχε εξαπολύσει όλους τους υποτακτικούς του να καθυβρίζουν το νεκρό, να τον χαρακτηρίζουν αυθαίρετα άθεο που έτυχε θρησκευτικής κηδείας, να μετράνε τον κόσμο στο προαύλιο της εκκλησίας για ν’ αποδείξουν ότι δεν ήταν λαοφιλής! Ο Σαμαράς, αλήθεια, πόσο θολωμένος από μίσος κι εγωπάθεια πρέπει να είναι, ώστε να θεωρεί ότι μια κηδεία είναι η ιδανική αφορμή για να πλήξει τον πολιτικό του αντίπαλο, επειδή ο τελευταίος θα εκφωνήσει επικήδειο; Τόσο ανίσχυρη ήταν η πνευματική υποδομή της Λατινοπούλου, ώστε η ελάχιστη παρουσία της στην πολιτική να την έχει αποσαρθρώσει ήδη, σε σημείο που ν’ αποκαλεί, ουσιαστικά, προδότη ένα άθαφτο ακόμη αντίπαλό της, μόνο και μόνο για να χαϊδέψει ταπεινά ένστικτα δυνητικών της ψηφοφόρων; Πόση εξαχρείωση αποκαλύπτει η επιλογή μεσήλικων ανθρώπων να εξακολουθούν να βιοπορίζονται διαδραματίζοντας τον ρόλο του πολιτικού «αυτοφωράκια»; Σε ποιο βαθμό έχει φτάσει η διαστρέβλωση των εννοιών, ώστε κάποιοι να χαρακτηρίζουν τη θεσμική απρέπεια, «ειλικρίνεια»;
Ως γνωστόν, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις ή κι ό,τι σε …δηλώσουν. Οι διαχρονικές κοινωνικές μας στρεβλώσεις και τα ιστορικά μας «τραύματα», καθιστούν σχετικά εύκολο για ένα σύστημα να εμφανίσει κάποιον ως «υπερ-πατριώτη», «εθνικό κεφάλαιο», «ανερχόμενη δύναμη» κ.ο.κ. Υπάρχουν, όμως, περιστάσεις που πάντοτε θ’ αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο του καθενός. Η ειλικρίνεια, η συνέπεια, η καλλιέργεια η μόρφωση, η ευγένεια, η μεγαλοψυχία, ο σεβασμός, η αυταπάρνηση δεν αγοράζονται. Η απουσία τους θα φανεί αργά ή γρήγορα…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Συγκίνηση, έπαινοι και απουσίες στην κηδεία του Κώστα Σημίτη, Το Πρώτο Θέμα, διαθέσιμο εδώ
