Της Θάλειας Μπίτσα,
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές της φετινής σεζόν ήταν αυτή του Star με τίτλο Μαύροι Πίνακες. Η συγκεκριμένη σειρά εντάσσεται στον τομέα του αστυνομικού θρίλερ, καθώς η κεντρική υπόθεση αφορά μία σειρά δολοφονιών, οι οποίες λαμβάνουν χώρα σε μία μικρή πόλη με όνομα Λεύκες. Μέσα από ένα δυνατό σενάριο —με την υπογραφή των Μάριου Ιορδάνου και Σοφίας Καζαντζιάν—, το οποίο σε καθηλώνει σε κάθε επεισόδιο και σου απωθεί ό,τι νόμιζες ότι ήξερες για την υπόθεση και με την εξαίρετη σκηνοθεσία της Κατερίνας Φιλιώτου, οι Μαύροι Πίνακες αποτελούν ένα κρυφό «διαμάντι» της ελληνικής τηλεόρασης.
Εκτός από το μυστήριο της υπόθεσης, διότι οι τηλεθεατές μπαίνουν σε ρόλο «αστυνομικού» προσπαθώντας να ανακαλύψουν τον ένοχο —κάτι που με δυσκόλεψε είναι η αλήθεια, γιατί ειλικρινά δεν θα μπορούσε να το υποψιαστεί κανείς—, η σειρά είναι σύντομης διάρκειας με μόλις δέκα επεισόδια. Το γεγονός αυτό την κάνει εύκολο να παρακολουθηθεί και δεν κουράζεται ο θεατής από τη διαρκή εναλλαγή των υποθέσεων και των χαρακτήρων, όπως γίνεται συνήθως στα σίριαλ που παίζονται σε καθημερινή βάση. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε ότι ιδίως στο εξωτερικό έχει υιοθετηθεί η τακτική των σειρών σύντομης διάρκειας.
Ας πάμε τώρα, ωστόσο, στο τι πραγματεύονται οι Μαύροι Πίνακες. Η ιστορία ξεκινάει με τη δολοφονία μίας δεκαεξάχρονης κοπέλας, της Ισαβέλλας, η οποία ταράσσει τη μικρή κοινωνία των Λευκών. Αυτό συμβαίνει τόσο για την ανύπαρκτη εγκληματικότητα της πόλη, αλλά και γιατί η Ισαβέλλα είναι κόρη του δημάρχου της περιοχής, του Νίκου (Ιωάννης Παπαζήσης) και της αρκετά πλούσιας συζύγου του, της Αγάπης (Λένα Παπαληγούρα). Το κύρος και η θέση του ζευγαριού —όπως είναι αναμενόμενο— επηρεάζουν και το αντίκτυπο που θα έχει το δυστυχές συμβάν στους κατοίκους των Λευκών. Την υπόθεση αναλαμβάνει η Άννα (Κάτια Γκουλιώνη), μία δυναμική και αρκετά ισχυρογνώμων γυναίκα, η οποία δεν «σηκώνει μύγα στο σπαθί της» για κανέναν. Συνεργάτες της Άννας είναι ο Άλκης (Δημήτρης Κίτσος), που όλοι έχουν έναν καλό λόγο γι’ αυτόν, και η Ιόλη (Σοφία Κόκκαλη), μία κοπέλα που μόλις πήρε μετάθεση και έχει έναν ιδιαίτερα μυστηριώδη χαρακτήρα.
Ο φόνος της Ισαβέλλας, όπως καταλαβαίνουμε αργότερα στη σειρά, έχει «σκηνοθετηθεί» μ’ έναν ιδιαίτερα καλλιτεχνικό τρόπο, δείχνοντας ότι δεν πρόκειται για ένα έγκλημα πάθους, αλλά για μία καλοσχεδιασμένη δολοφονία, της οποίας ο δράστης θέλει να στείλει και ένα μήνυμα. Όταν διαπράττεται και δεύτερος φόνος, στην ομάδα των αστυνομικών εντάσσεται ο Άρης (Αντίνοος Αλμπάνης), ένας άνθρωπος διάνοια με πολλές γνώσεις στην εγκληματολογία. Η Άννα με τον ατίθασο χαρακτήρα της δεν τα πηγαίνει καλά ούτε με την Ιόλη, γιατί θεωρεί ότι παίζει για την πάρτη της, ούτε με τον Άρη, γιατί νιώθει να απειλείται η καριέρα της που με τόσο κόπο έχει «χτίσει» όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, όταν ο δράστης απειλήσει αυτή και την οικογένεια της, θα πρέπει να βάλει στην άκρη κάθε προσωπικό ζήτημα για να κατορθώσει να βρει τον ένοχο. Θα καταφέρει η Άννα να σώσει την οικογένεια της; Και ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος; Ποιο είναι το κίνητρο του και με ποιον τρόπο επιλέγει τα θύματα του;
Ο τίτλος της σειράς δεν είναι καθόλου τυχαίος, καθώς αναφέρεται στους ομώνυμους πίνακες του Φρανθίσκο Γκόγια, τους Μαύρους Πίνακες (Pinturas negras), οι οποίοι έχουν χαρακτηριστεί ως οι πιο σκοτεινοί πίνακες που έχει ζωγραφίσει ποτέ ανθρώπινο χέρι. Οι πίνακες αυτοί μπορούν να αποδοθούν ως εφιαλτικοί και δηλώνουν τον πεσιμισμό και την αποστροφή του καλλιτέχνη για το ανθρώπινο είδος. Ο πιο γνωστός πίνακας είναι αυτός με τίτλο Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του, βασισμένος στην ελληνική μυθολογία. Ο Κρόνος, όμως, στο έργο του Γκόγια παρουσιάζεται πιο ρεαλιστικά και φαίνεται να βρίσκεται σε μία κατάσταση παράνοιας και τρέλας για την αποτρόπαια πράξη του. Γνωστός ακόμη είναι και Το Σάββατο των Μαγισσών. Όλες οι γυναίκες στην εικόνα είναι υποταγμένες στον Τράγο, ο οποίος συμβολίζει το δαιμόνιο κακό, εκτός από μία γυναίκα που ξεχωρίζει ανάμεσα στις υπόλοιπες και είναι η μόνη που αντιμετωπίζει το κακό και το κοιτάει κατάματα. Στη σειρά ακόμη αναφέρεται και ο πίνακας Οι Μοίρες, ο οποίος αποτελεί το στοιχείο κλειδί για το πώς ο δράστης στήνει τα θύματα του, αφού τους αφαιρέσει τη ζωή.
Έτσι, μέσα από την μνεία στο σκοτεινό ζωγράφο, οι πρωταγωνιστές μας αντιλαμβάνονται τι σημαίνουν τα χρώματα που χρησιμοποιεί ο δολοφόνος, τα όπλα των φόνων, καθώς και πληροφορίες για τον ίδιο τον δράστη. Συνειδητοποιούν ότι ο δράστης είναι υψηλής ευφυίας, ότι γνωρίζει πολλά για τη ζωγραφική, αλλά και για την ποίηση — με την οποία προσέγγιζε τα θύματα του. Ακόμη, μαθαίνουμε ότι ο δράστης ταυτίζεται με τον Φρανθίσκο Γκόγια και πιστεύει ότι, όπως ο ζωγράφος έκανε την επανάσταση του μέσω της τέχνης, αυτός την πραγματοποιεί μέσω των εγκλημάτων του.
Η σειρά αυτή, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, εκτός από το ότι έχει μία πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, είναι και τόσο καλογραμμένη, καθώς συνδυάζει και στοιχεία από τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση. Επίσης, αγγίζει και θέματα της επικαιρότητας, τα οποία παρουσιάζει με έναν ωμά ρεαλιστικό τρόπο, κάνοντας το θεατή να ανατριχιάσει, όπως η ενδοοικογενειακή βία, η κατάχρηση εξουσίας, η εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης και η εγκυμοσύνη στην εφηβική ηλικία. Είναι, λοιπόν, λίγα τα λόγια γι’ αυτή την εκπληκτική σειρά, την οποία αξίζει να τη δείτε όσο πιο άμεσα μπορείτε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Οι «Μαύροι Πίνακες» στο Star δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις σειρές μυστηρίου του Netflix, newsbeast.gr, διαθέσιμο εδώ
