Της Ειρήνης Λάττα,
Δεν ξέρω αν έχεις ανάγκη τη νέα χρονιά για να αλλάξεις στόχους και σκέψεις, ή αν έχεις κορεστεί να ζεις με τις ίδιες σκέψεις να ταλαιπωρούν το μυαλό σου. Η αλήθεια είναι πως κάτι από τα δυσκολότερα πράγματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η συνήθεια. Αν έχουμε συνηθίσει να κάνουμε ή να σκεφτόμαστε κάτι, είναι πολύ δύσκολο ξαφνικά να αλλάξουμε και να σκεφτούμε κάτι άλλο ή να αλλάξουμε γενικότερα τρόπο σκέψης. Όλο αυτό που συμβαίνει στη ρουτίνα μας είναι ένα μοτίβο, το οποίο αν αλλάξει έστω και λίγο, θα μας προκαλέσει μια αναστάτωση.
Πώς μπορούμε όμως να παραπονιόμαστε για κάτι που δε μας αρέσει, αν δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε; Ίσως να έχουμε συνηθίσει ακόμα κι αυτό. Τη γκρίνια, το παράπονο, την απογοήτευση από την υπόλοιπη κοινωνία, σε σημείο που αν τα αφήσουμε όλα αυτά δε θα έχουμε τίποτα να πούμε. Πρέπει να μας προβληματίσει λίγο το πόσο χρόνο καταναλώνουμε για να μιλήσουμε για τις ζωές άλλων ανθρώπων, για τις αδυναμίες ή τα ελαττώματά τους, και πόσο για να αλλάξουμε τις δικές μας ζωές ή να μιλήσουμε για πράγματα ευχάριστα, που μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους γύρω μας, αντί να τους ανυψώνουμε με αυτό το κουτσομπολιό που κάνει όλους μας να νομίζουμε ότι είμαστε ανώτεροι απ’ τους υπόλοιπους.
Μήπως, όμως, δεν είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουμε συνήθειες, τρόπο ζωής και σκέψεις; Σίγουρα θα μας φανεί περίεργο στην αρχή, αλλά φανταστείτε πόσο βάρος θα φύγει από πάνω μας όταν νιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι. Ελεύθεροι, χωρίς να μας αγγίζουν τα σχόλια των ανθρώπων μπροστά μας ή πίσω απ’ την πλάτη μας, χωρίς να μας αγγίζουν τα νεύρα ή το ξέσπασμά τους και κυρίως χωρίς να μας νοιάζει και τόσο να αποδείξουμε πως έχουμε δίκιο κάπου, γιατί θα γνωρίζουμε πως το δίκιο υπάρχει κάπου στη μέση και πως διαμορφώνεται ανάλογα με τα βιώματα των ανθρώπων με τους οποίους συσχετιζόμαστε.
Φαντάσου σε αυτή τη ζωή να σταματήσεις, ξαφνικά, να ασχολείσαι με όλα αυτά που σου φταίνε και να αρχίσεις να εκτιμάς όλα τα όμορφα και όλα τα μη δεδομένα πράγματα που έχεις στη ζωή σου, τα γέλια, τους ανθρώπους, τις στιγμές. Αποδέξου πως είσαι άνθρωπος και πάντα θα κοιτάς αυτό που δεν έχεις, αλλά παραδέξου πως είναι πολύ δύσκολο να ζεις έτσι, να κοιτάς τι δεν έχεις και να συγκρίνεις συνέχεια τον εαυτό σου με τους άλλους.
Άλλαξε επιτέλους τρόπο ζωής, κάνε την αρχή και θα δεις ότι τελικά δεν ήταν δύσκολο, ήθελε απλά μικρά βήματα και υπενθύμιση του αρχικού σκοπού. Να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή περνάει και είσαι εσύ υπεύθυνος να περνάει όμορφα. Όχι τέλεια, αλλά όμορφα και χωρίς υπερβολική σκέψη και ανάλυση.
Μην ξεχνάς, δε φταις πάντα εσύ που οι άλλοι δε σου μιλάνε, δε φταις εσύ που σε σχολιάζουν και μιλάνε άσχημα για σένα. Θα φταις, όμως, αν αναλωθείς σε αυτές τις σκέψεις και χάσεις τα υπόλοιπα. Θα φταις αν κι εσύ δώσεις από τον χρόνο σου για να κάνεις το ίδιο. Φρόντισε να επενδύσεις τον χρόνο σου αλλού, στο να φροντίσεις τον εαυτό σου με κάθε δυνατό τρόπο, για να χτίσεις μία ανθεκτική προσωπικότητα που θα αγαπάει και θα βοηθάει τους υπόλοιπους, όχι που θα τους κρίνει και θα τους πληγώνει, ακόμα και με ένα βλέμμα ή με ένα σχόλιο.
Ας είναι κάθε μέρα που περνάει ευκαιρία για να κάνουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους χαρούμενους, με το καθαρό βλέμμα μας και με την αγάπη που θα αποπνέουμε!
