Του Ανδρέα Βλάχου,
Στα πρώτα λεπτά της σειράς Η ημέρα του τσακαλιού αναρωτιέσαι, γιατί μπήκαν στον κόπο να πληρώσουν το βραβευμένο με Όσκαρ, Eddie Redmayne. Είναι τόσο καλά μεταμφιεσμένος σ’ έναν ηλικιωμένο Γερμανό, ο οποίος θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε θαμμένος κάτω απ’ όλα αυτά τα προσθετικά. Ωστόσο, αρκετά σύντομα, μετά από αρκετή παρακολούθηση σ’ ένα κτίριο γραφείων —όπου πυροβολεί όποιον βρεθεί στο δρόμο του—, επιτέλους, βλέπουμε το ξεσκαρτάρισμα του Redmayne, καθώς ξεφλουδίζει τη μάσκα, την περούκα, το μακιγιάζ και τους φακούς επαφής. Η σκηνή είναι εντυπωσιακή, ανατριχιαστική και λίγο ανόητη — μια ωραία περίληψη του πώς θα εξελιχθεί το ίδιο το δράμα.
Πρόκειται για μία ανανέωση του μυθιστορήματος του Frederick Forsyth του 1971, που σπρώχνεται στον σύγχρονο κόσμο της διεθνούς πολιτικής, της κατασκοπείας, του σκοτεινού ιστού και των εγκληματικών υποκόσμων. Ο Redmayne είναι το «Τσακάλι», ένας δολοφόνος που μεταμορφώνεται τόσο ικανός που μπορεί να πυροβολεί με ακρίβεια με τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή και να πετυχαίνει το στόχο του από απόσταση ρεκόρ — τόσο μακριά που, αρχικά, η MI6 αρνείται να πιστέψει ότι αυτό είναι δυνατό να έχει συμβεί. Είναι μια αδίστακτη δολοφονική μηχανή χωρίς να υπολογίζει τις παράπλευρες απώλειες για τους περαστικούς, οι οποίοι τυχαίνει να βρίσκονται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Και όμως, σ’ αυτή την εκδοχή είναι επίσης οικογενειάρχης, κρατώντας ένα μεγάλο μυστικό σε σχήμα δολοφόνου από τη γυναίκα και το γιο του. Αν το «Τσακάλι» είναι τυπικά ασύλληπτο, αυτή η λεπτομέρεια έχει στόχο να του δώσει σάρκα και οστά, κάνοντάς τον πιο ανθρώπινο.
Συναντάμε για πρώτη φορά το «Τσακάλι» στο Μόναχο, όπου έχει προσληφθεί για να εξοντώσει ένα διχαστικό λαϊκιστή πολιτικό, μία πράξη που μπορεί να έχει διεθνείς προεκτάσεις. Η υπόθεση προσελκύει το ενδιαφέρον των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και συγκεκριμένα, της Bianca της Lashana Lynch, μιας ειδικού στα όπλα που έχει ένα προαίσθημα γι’ αυτόν το νέο υπερ-σκοπευτή. «Οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι η ειδικότητά μου» λέει, καθώς μπαίνει δυναμικά στην έρευνα. Όλη αυτή η σειρά είναι ένας παράδεισος για τους λάτρεις των όπλων, καθώς οι χαρακτήρες σαλιαρίζουν για τα μοντέλα, τις καινοτομίες και τις τεχνικές των πυροβόλων όπλων. Το «Τσακάλι» είναι καλός στις μεταμφιέσεις και στο να ξεφεύγει με γρίφους από φαινομενικά αδύνατες παγίδες, αλλά είναι ο καλύτερος στο να πυροβολεί ανθρώπους κατευθείαν στο κεφάλι με ισχυρά όπλα.
Η πλοκή εξελίσσεται σ’ ένα αναπόφευκτο σενάριο γάτας και ποντικιού με τους ρόλους να αλλάζουν διαρκώς και τόσο η Bianca όσο και το «Τσακάλι» να αφήνουν ίχνη καταστροφής στην προσπάθειά τους να ξεγελάσουν τον άλλον.
Αλλά χρειάζεται χρόνος για να φτάσουν εκεί. Τα πέντε πρώτα μέρη της σειράς των 10 επεισοδίων κυκλοφορούν ήδη και η παρακολούθησή τους σε μία μόνο συνεδρίαση αφήνει την εντύπωση ότι είναι λίγο παραγεμισμένη με μέρη, που είναι προορισμένα να αλληλοεμπλακούν κάποια στιγμή. Μακάρι το «Τσακάλι» να μπορούσε να κάνει ένα διάλειμμα από το να χοροπηδάει σε διάφορες λαμπερές τοποθεσίες, όπου πρέπει να τακτοποιήσει έναν εκπληκτικό αριθμό εκκρεμοτήτων.
Υπάρχει μία παραστρατιωτική υπόθεση με πιστούς και ένας δισεκατομμυριούχος τεχνολογικός αδελφός, ο οποίος έγινε φιλάνθρωπος και απειλεί να αποκαλύψει τα οικονομικά δίκτυα, που κυβερνούν τον κόσμο. Υπάρχουν, επίσης, παράλληλα οικογενειακά ζητήματα, καθώς οι γραμμές εργασίας της Bianca και του «Τσακαλιού» διακόπτουν την ικανότητά τους να είναι γονείς χωρίς την ανησυχία ότι θα πυροβοληθούν κάθε φορά που μπαίνουν στο γραφείο. Η οικογενειακή δυναμική το επιβραδύνει και μοιάζει περίεργα κολλημένη σ’ ένα κατά τα άλλα ενεργητικό θρίλερ.
Το εναρκτήριο επεισόδιο είναι εξαιρετικό: Υπόσχεται ένα σφιχτό, λιτό δράμα που αξιοποιεί στο έπακρο το υποκριτικό του ταλέντο και θέτει τα θεμέλια για πολλή και καλά εκτελεσμένη δράση. Το να βλέπεις το «Τσακάλι» να εκτελεί τις αποστολές του και να ξεφεύγει με τα τολμηρά σχέδιά του —παρά τις τρομερές πιθανότητες για το αντίθετο— είναι πραγματικά συναρπαστικό. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι πιθανότατα δεν πρόκειται να «πιαστεί», σε κάθε σημείο ελέγχου κρατάς την αναπνοή σου, μήπως και τα θαλασσώσει.
Αλλά όσο προχωράει, χαλαρώνει και αρχίζει να παίρνει τις παθήσεις των περισσότερων τηλεοπτικών σειρών κύρους αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ μεγάλο, βασίζεται υπερβολικά σε επιδεικτικές αλλαγές τοποθεσίας —βρίσκεται στην Εσθονία, τη Σουηδία, τη Γερμανία, την Ισπανία— και εγκαταλείπει την ακρίβεια του πρώτου επεισοδίου για να περιπλέξει κάθε σενάριο. Τελικά, στο πρώτο μισό της σεζόν, αυτό σημαίνει ότι δεν μας δίνεται πραγματικά αρκετός χρόνος ούτε με το «Τσακάλι» ούτε με τη Bianca για να επενδύσουμε πλήρως στις πλευρές της ιστορίας τους.
Αυτό δεν ξαναγράφει το εγχειρίδιο και είναι περισσότερο οικεία προοπτική απ’ ό,τι υποψιάζεστε εξαρχής. Είναι το Slow Horses χωρίς το πονηρό χιούμορ ή την προτίμηση στο παράλογο. Ενώ, ο σκοπευτής μεγαλεπήβολου βεληνεκούς, Redmayne, είναι ένα είδος Bond που έγινε κακός. Αλλά ακόμα κι αν δεν αποδίδει ακριβώς τις αρχικές του δυνατότητες, είναι εξαιρετικά απολαυστικό, σκανδαλιστικό υλικό.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Day of the Jackal, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
