Της Άννας Μαρίας Τσαρτσίδου,
Εμπνευσμένη αυτό το άρθρο από ένα παλιό τραγούδι του Iratus («Είμαστε λίγοι»), σκεφτόμουν πόση σημασία δίνουμε σε άσκοπα πράγματα, ανώφελα και βαρετά τη στιγμή που ο κόσμος, στην κυριολεξία, καίγεται. Πιο συγκεκριμένα, παρατηρείται μια τάση προς τα “fake news”, η οποία προωθείται από τα ΜΜΕ και τα social media σε μεγάλο βαθμό, βάζοντας όλους εμάς τους τηλεθεατές ή ακροατές ή ακόλουθους ή ότι τέλος πάντων είμαστε, σε έναν σκανδαλοθηρικό αγώνα να λάβουμε θέση, να πάρουμε μέρος, να κάνουμε cancel, να κάνουμε follow, να κάνουμε subscribe για να «μάθουμε» την αλήθεια. Μια αλήθεια που όλο κυνηγάμε και στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε αν υπάρχει ή, αν όντως υπάρχει, που μπορεί να μη θέλουμε να την ξέρουμε.
Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να μην ξέρουμε τι να πιστέψουμε ανάμεσα σε τόσα ψέματα και είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τον ορθό από τον νοθευμένο λόγο. Και πρέπει να πάρεις θέση, γιατί αν δεν πάρεις είσαι αδιάφορος και φταις που είσαι αδιάφορος! Και αν πάρεις θέση σε υπερβολικό βαθμό πάλι φταις, γιατί εκτέθηκες πάρα πολύ και δεν πρόσεξες τα λόγια σου. Να λες τη γνώμη σου με όρια για να μην σε πουν ούτε αδιάφορο για τα κοινά, αλλά ούτε και φανατικό. Και χρησιμοποιώντας τον όρο «κοινά» μιλάμε εν τέλει για κάτι εντελώς τυπικό. Γιατί το κοινό δεν υπάρχει, καθώς όλα τα βλέπουμε πλέον από την ατομιστική πλευρά. Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους — πολλούς — λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να μην μας νοιάζει τίποτα το ουσιαστικό, να μην πιστεύουμε κανέναν, να μιλάμε με το ζόρι, να μην μιλάμε από ζόρι και καθημερινά να ασχολούμαστε με ειδήσεις που καμία αξία και συνοχή δεν έχουν.
Βλέπουμε καθημερινά να ανακυκλώνονται θέματα της κακιάς ώρας, η επικαιρότητα να περιορίζεται σε εντελώς κοσμικά θέματα, για τα οποία συχνά μιλάνε επαγγελματίες χωρίς ονόματα, χωρίς δικογραφίες να έχουν γίνει γνωστές, στοιχεία να λείπουν, συγγενείς των πρωταγωνιστών να βγαίνουν δημόσια να μιλήσουν — που ίσως να μην έχουν και καμία σχέση. Γενικά ένας πανικός να μάθουμε, να βγει η αλήθεια, για θέματα που κανένας δεν μας ρώτησε αν πραγματικά θέλουμε να ξέρουμε.
Από την άλλη πλευρά, το περίεργο είναι πώς όσο τέτοια fake και cult news, συνεχώς προωθούνται και ανακυκλώνονται τόσο άλλα σημαντικά και σπουδαία νέα αποκρύπτονται. Κανένας δεν μιλάει για αυτά, κανένας δεν ανεβάζει για αυτά παρόλο που όλοι θέλουν να τα μάθουν! Και ενώ ξέρουμε πως κάτι λείπει, δεν το ψάχνουμε, γιατί μπορεί να βαριόμαστε, γιατί μπορεί να φοβόμαστε ή γιατί δεν ήταν το δικό μας σπίτι σήμερα αλλά του γείτονα. Ξέρουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά γιατί να κάνουμε την αρχή εμείς; Υπάρχουν τόσοι άλλοι εκεί έξω που είναι αυτοσχέδιοι συνωμοσιολόγοι και θα ψάξουν να βρουν αυτό που ψάχνουμε, και μια μέρα θα το δούμε στις ειδήσεις ή σε podcast ή σε κάποιο post. Εξάλλου δεν χρειάζεται να ψάξεις, κάποια στιγμή θα στο πετάξει κάπου.
Έχουμε μάθει να μην ψάχνουμε, αλλά να αναμασάμε την ήδη μασημένη τροφή. Δεχόμαστε οποιαδήποτε πληροφορία χωρίς να φιλτράρουμε όλα τα «μικρόβια» και το χειρότερο; Το χειρότερο δεν είναι ότι αρρωσταίνουμε εμείς, αλλά το ότι μολύνουμε και άλλο κόσμο. Όλη αυτή η σύγχρονη κενότητα έχει αρχίσει να γίνεται πολύ τρομακτική και ίσως πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε για το τι ψάχνουμε και βλέπουμε, καθώς μετά από ένα σημείο, είμαστε απλά οι επιλογές μας.
«Είμαστε λίγοι σ ’αυτόν τον κόσμο
Είστε λίγοι γι’ αυτόν τον κόσμο»
Iratus
