Της Μιμής Πασχαλοπούλου,
«Δεν είστε φτωχοί. Αισθάνεστε φτωχοί» δήλωσε ευθαρσώς ο Υπουργός Υγείας της χώρας μας πριν λίγο καιρό. Απόψεις που εκρέουν από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των κυβερνήσεων, πλέον εκφράζονται χωρίς καμία ντροπή δημοσίως και παρουσιάζονται σαν να πρέπει να αποτελούν κοινή λογική. Πηγαίνοντας την υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών ένα βήμα ακόμα παραπέρα, τώρα όχι απλά κατηγορούν τους φτωχούς για τη φτώχεια τους, αλλά τους λένε πως το ζήτημα τους είναι ψυχολογικό και όχι οικονομικό. Η φτώχεια, λοιπόν, αποτελεί ένα «πλασίμπο»; Μήπως είμαστε απλώς αχάριστοι και μίζεροι;
Αν θυμηθούμε και παλαιότερες δηλώσεις πολιτικών εκπροσώπων της χώρας μας, παρατηρούμε μοτίβα «Θατσερισμού» να επαναλαμβάνονται μέχρι και σήμερα. Βλέπουμε εικόνες που θυμίζουν εποχές Θάτσερ, όπου Υπουργοί κατηγορούσαν δημοσίως τους ίδιους φτωχούς για να αποπροσανατολίσουν το κοινό από τη πραγματική δομική αιτία της φτώχειας. Στόχος αποτελεί η «δικαιολόγηση» της άρνησης της κυβέρνησης να λάβει δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Με αυτόν τον τρόπο, η στοχοποίηση και η επίρριψη ευθυνών στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα για την οικονομική κατάσταση τους, συνεχίζει να αποτελεί μια αγαπημένη δραστηριότητα των κυβερνητικών στελεχών. Ψευδή επιχειρήματα, όπως το ότι οι φτωχοί είναι άεργοι και ότι υπέρ-εκμεταλλεύονται τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας (πχ. επιδόματα), διαχέονται μέσω των Μ.Μ.Ε. συνεχίζοντας τον στιγματισμό και τη παραπληροφόρηση, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης της εκμετάλλευσης των φτωχότερων πολιτών.
Περίπου 30 άτομα έχουν αυτή τη στιγμή τόσο πλούτο, όσο το 50% του πληθυσμού της γης συνολικά. Η ύπαρξη μιας παγκόσμιας ελίτ με αποκλειστικά προνόμια, και η προσπάθεια διατήρησης αυτών οδηγεί διαχρονικά στην ψευδή γενναιοδωρία απέναντι στους φτωχούς πολίτες, την περιθωριοποίηση και παρουσίαση μερίδας πολιτών ως ανάξιων της κρατικής μέριμνας, τις παραπλανητικές πληροφορίες για την οικονομική κατάσταση και τη δημιουργία ενοχών στους φτωχούς.
Η ολοένα και περισσότερη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών έχει ως αποκλειστικό στόχο την απόκτηση κέρδους, αγνοώντας την ανθρώπινη ευημερία. Παρατηρούμε να μην δίνεται πλέον η δυνατότητα σε συνδικάτα, να διαπραγματεύονται άμεσα με τους εργοδότες και να διεκδικούν αποτελεσματικά τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η προκήρυξη απεργιών, η οργάνωση διαδηλώσεων από τους πολίτες, η σύνταξη επιστολών, πλέον περνάνε απαρατήρητες και οριακά χλευάζονται από τη κυβέρνηση. Αυτό οδηγεί στην απροθυμία των εργαζομένων και μη, να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε μορφή κινητοποίησης.
Έχουμε φτάσει στο σημείο, όπου πολίτες θεωρούν άσκοπες τις προσπάθειες διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, καθώς είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα εισακουστούν τα αιτήματά τους. Με αυτόν τον τρόπο, το σχέδιο των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων για την παρεμπόδιση οποιασδήποτε ενέργειας που μπορεί να κλονίσει την εξουσία τους, στέφεται με επιτυχία.
Συνοψίζοντας, η φτώχεια πλέον αποτελεί σίγουρα μια δομική ανισότητα. Όταν καταλήγουμε στο κίνητρο να είναι αποκλειστικά η εξυπηρέτηση συμφερόντων συγκεκριμένων μελών της κοινωνίας, δεν μπορούμε να αρνούμαστε τον συστημικό χαρακτήρα της φτώχειας και να αποποιούμαστε συνεχώς ευθύνες. Όσο ο πλούτος και τα προνόμια δεν «φεύγουν από τα χέρια» των λίγων, οι προσπάθειες των πολιτών για την βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης θα είναι μάταιη.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Neoliberalism: The idea that swallowed the world, theguardian.com, διαθέσιμο εδώ
- It’s still Mrs. Thatcher’s Britain, newyorker.com, διαθέσιμο εδώ
