Της Νικόλ Κάστορα,
Δεν γνώρισα την Κάλλας, ούτε τον Ωνάση. Ούτε καν ζούσα την εποχή του φλογερού τους ειδυλλίου! Κι όμως, πάντοτε ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα για τη σχέση τους. Πάντα κάτι με γοήτευε, όταν άκουγα ή διάβαζα διάφορες απόψεις, συνωμοσίες, ανακρίβειες ή αλήθειες για τη σχέση τους. Σίγουρα ποτέ δεν θα μάθουμε στα σίγουρα όλη την αλήθεια της ιστορίας τους, μόνο θα υποθέτουμε, θα εικάζουμε και θα ενημερωνόμαστε με ενδιαφέρον. Ίσως και αυτή να είναι η γοητεία της σχέσης τους… το κρυφό, το μυστήριο, το «μπορεί», το «γιατί», το άγνωστο. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, ήταν και αυτό που τραυμάτισε ανελέητα την καρδιά της Κάλλας, ή καλύτερα, της Μαρίας.
Σίγουρα, η ανακοίνωση της βιογραφικής ταινίας της Κάλλας με πρωταγωνίστρια την Τζολί, αυτομάτως, τραβάει το ενδιαφέρον των θεατών. Έφτασε, όμως, τις προσδοκίες μας ή απλώς, επέπλευσε στον ωκεανό του κινηματογράφου χωρίς να χαράξει κάποια καινούρια και αχαρτογράφητη πορεία; Αρχικά, η σκηνοθετική επιλογή να εκτυλίσσεται η πλοκή της ταινίας την τελευταία εβδομάδα, πριν να πεθάνει η Μαρία και με “flashback” να μας διηγείται τη ζωής της, αυτομάτως, δημιουργεί μία συναισθηματική ένταση στους θεατές από την αρχή, καθώς ξέρουν πως η ιστορία της φτάνει στο άδικο τέλος της και αδημονούν να μάθουν αν η ζωή ήταν γλυκιά, ώστε να καταφέρει να αντέξει το πικρό τέλος της! Δυστυχώς για τη Μαρία, αν και τόσο πετυχημένη και λαμπερή σταρ, η ζωή της ήταν πάντα σκοτεινή με ελάχιστες ηλιαχτίδες φωτός.
Όταν ήταν μικρή τραγουδούσε, επειδή της το επέβαλλε η απάνθρωπη μητέρα της, ο Ωνάσης της το απαγόρευε και λίγο πριν το τέλος αποφασίζει να ξανατραγουδήσει για τη Μαρία! Στις σκηνές που διασχίζει το Παρίσι και απότομα εμφανίζονται στο δρόμο της όλες οι αναμνήσεις από την όπερα, μετατρέπει την ταινία σε μιούζικαλ, με αποτέλεσμα να χάνεται η δραματική και συναισθηματική ένταση της ταινίας. Όσο για τη Τζολί, μόνο η καχεκτική και ταλαιπωρημένη φιγούρα της μπορούμε να πούμε πως ταιριάζει στον ρόλο της Μαρίας. Εν αντιθέσει, ούτε εμφανισιακά θυμίζει την Κάλλας, αλλά κυρίως είναι τελείως ασυγχρόνιστη στις στιγμές που τραγουδάει. Μόνο στο τέλος κατορθώνει να περάσει στο θεατή την τραγικότητα της Μαρίας.
Παρόλα αυτά, η Αγγελίνα Παπαδοπούλου, η οποία υποδύεται την Κάλλας σε μικρή ηλικία, είναι εξαιρετική! Επίσης, ο Μπιιλγκινέρ είναι εντυπωσιακά όμοιος με τον Ωνάση. Όσο για τη Μπρούνα και το Φερρούτσιο, την οικιακή βοηθό και τον οδηγό της Μαρίας, δίνουν τρυφερή και γλυκιά αίσθηση στην ταινία, ανυψώνοντάς την! Οι παραισθήσεις και οι φανταστικές διηγήσεις, αν και ανέκαθεν αποτελούσαν ενδιαφέρουσες προσθήκες, χάνονται στο χάος των μιούζικαλ προσθηκών! Τέλος, οι πληροφορίες που αναδεικνύονται ως προς τη σχέση της με τον Ωνάση, τον Κένεντι και την οικογένειά της κρατάνε το θεατή σε εγρήγορση, με αποτέλεσμα να αγωνιά για το τέλος.
Η τελευταία σκηνή είναι άκρως συγκινητική. Άραγε άξιζε μια τόσο σπουδαία προσωπικότητα να καταστραφεί για έναν έρωτα, που δεν τη γέμιζε με άνθη; Γιατί μία καρδιά να αιμορραγεί, επειδή αγαπά;
