Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Κραυγές…Δάκρυα…Πόνος και πολύ αίμα…Αυτές οι εικόνες παρελαύνουν μπροστά στα μάτια σου μέσω μιας οθόνης και εσύ αναστενάζεις, απελπίζεσαι με τη χυδαιότητα αυτού του κόσμου και έπειτα συνεχίζεις αμέριμνος τη ζωή σου, ενώ ο πόλεμος λεηλατεί τις ζωές των άλλων, των «ξένων». Η σκληρότητα αυτού του κόσμου δεν φαίνεται να ακουμπά τις ανθρώπινες χορδές σου. Έχεις συνηθίσει την ωμότητα της ζωής. Έχεις πια ανοσία στη βαναυσότητα της ανθρωπότητας. Δεν απορείς που ο πόλεμος μπαίνει μέσα στο σπίτι σου καθημερινά, γίνεται κομμάτι του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η ταχύτατη διάδοση της εικόνας πραγματοποίησε κάτι αδύνατο και τώρα τα θύματα πολέμου βρίσκονται μπροστά στα μάτια σου. Οι αμφιβληστροειδείς σου έρχονται σε επαφή με τον θάνατο και στο μόνο που αρκείσαι είναι ένα σχόλιο κατά του πολέμου σε κάποια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης; Ο αχνός του θανάτου βρίσκεται τόσο κοντά σου και ταυτόχρονα τόσο μακριά και εσύ τι πράττεις;
Ένα απλό σχόλιο δεν θα αλλάξει τις τραγικές συνέπειες του πολέμου. Η κριτική από το σαλόνι του σπιτιού δεν ωφελεί και η συνεχιζόμενη προβολή εικόνων αίματος και θρήνου σε εθίζει απλώς σε μια πραγματικότητα, την οποία εν τέλει αποδέχεσαι αφού δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Προφανώς δεν υπονοώ πως πρέπει να αποκρύπτουμε τα γεγονότα. Όμως, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως ένα σχόλιο σε κάποιο κοινωνικό μέσο δικτύωσης δεν συνιστά πολιτική πράξη, ούτε θα βοηθήσει πρακτικά τα παιδιά που χάνουν τους γονείς τους στους βομβαρδισμούς. Οι εικόνες νεκρών παιδιών μέσα στα χαλάσματα στοιχειώνει τα όνειρά μας και οφείλουμε να δράσουμε συλλογικά για να αντιμετωπίσουμε τη κατάσταση. Ξέρω ακούγονται ουτοπικά τα όσα αποτυπώνω σε αυτές τις αράδες, μα αν δεν κινητοποιηθούμε, πως περιμένουμε να αλλάξει η κατάσταση, πως περιμένουμε να μην αντικρύζουμε ξανά και ξανά νεκρά παιδιά, νεκρές ελπίδες των ζώντων για το μέλλον.
Θα πει κανείς και ποιος θα τα βάλει με τα συμφέροντα των χωρών και θα σας απαντήσω…εσείς! Όλοι εσείς που κάθεστε και παρακολουθείτε στις οθόνες της τηλεόρασης σκηνές αρχαίας τραγωδίας στις εμπόλεμες ζώνες και ξεφωνίζετε πως δεν αξίζει σε κανέναν αυτό το πράγμα έχετε στα χέρια σας τη δύναμη. Εσείς ανεβάζετε τους πολιτικούς στο βάθρο τους και εσείς τους κατεβάζετε. Η δύναμή σας είναι αυτή που μπορεί να ελέγξει τα συμφέροντα των ισχυρών. Αρκεί να είστε συνειδητοποιημένα άτομα και όχι άβουλα όντα που προβαίνουν σε μεγαλοστομίες και στη πράξη αποποιούνται κάθε ευθύνη. Λυπάμαι που ο λόγος μου αποτελεί καθρέφτης της αλήθειας που ίσως δεν είστε έτοιμοι να ακούσετε. Είστε συνυπεύθυνοι σε όσα τώρα συμβαίνουν στον κόσμο. Βάζετε και εσείς το λιθαράκι σας σε ένα πολιτικό καθεστώς που πριμοδοτεί πρακτικές βίας στο βωμό του πλούτου. Ίσως αρνείστε να το δεχτείτε, ίσως η συνείδησή σας αρνείται να επεξεργαστεί τις πληροφορίες αυτές μα η αλήθεια είναι πως είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα αυτό. Ψηφίζουμε με στόχο την οικονομική μας ευημερία δίχως να μας ενδιαφέρει ότι όσοι μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια θα πατήσουν επί πτωμάτων κυριολεκτικά για να ικανοποιήσουν πρωτίστως τις δικές τους ανάγκες και μετά της κοινωνίας. Εθελοτυφλούμε γιατί η ψυχή μας δεν αντέχει το βάρος των νεκρών. Νεκροί άνθρωποι, νεκρά ζώα, ερείπια παντού και κατεστραμμένες ζωές των επιζώντων συνθέτουν τον εφιάλτη της ψυχής μας.
Η ηθική ευθύνη για όσα συμβαίνουν στο κόσμο θα πρέπει να βαρύνει τις καρδιές μας. Να μας απομακρύνει από τις επιφανειακές πρακτικές υποστήριξης, να μας κινητοποιεί και κυρίως να μας βοηθήσει να σκεφτούμε τι είδους πολίτες του κόσμου θέλουμε να γίνουμε. Άτολμοι και κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη ή τολμηροί μέσω ακτιβιστικών πράξεων;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Τηλεόραση – Πώς μας επηρεάζει, wol.jw.org, διαθέσιμο εδώ
