Της Άννας Καρρά,
17 Νοεμβρίου: Μια ημέρα ορόσημο για τη νέα γενιά αλλά και όλη την Ελλάδα, καθώς είναι μια ημέρα μνήμης και τιμής προς τους φοιτητές που αγωνίστηκαν κατά της Χούντας και του περιορισμού της ελευθερίας που εκείνη είχε επιβάλλει. Από μικρή θυμάμαι ότι η γιορτή αυτή μου προκαλούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά και πλήθος ανάμεικτων συναισθημάτων, γιατί οι πρόγονοί μας δεν κλήθηκαν να πολεμήσουν έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά έναν εγχώριο. Μεγαλώνοντας κατανόησα καλύτερα το κίνητρο των αγωνιστών και πόσο σημαντική ήταν η μάχη που έδωσαν για την ελευθερία.
Την ημέρα αυτήν ας τη γιορτάσουμε και ας μην λησμονήσουμε πως, παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια, τα μηνύματα που εκπέμπει είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Και πιο πολύ από όλους σήμερα γιορτάζει η νέα γενιά, εκείνη που δεν πρέπει να συμβιβάζεται, αλλά να «αλλάζει» ό,τι την περιορίζει ή τη δυσανασχετεί. Οι φοιτητές εκείνοι αποτελούν τρανό παράδειγμα για τους σημερινούς νέους και τους δίνουν το έναυσμα να διεκδικήσουν, να βγουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν. Άνοιξαν τον δρόμο στους φοιτητικούς συλλόγους να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο προστασίας των φοιτητών σε κάθε καταστρατήγηση των δικαιωμάτων και των προνομίων τους. Αλλά παρακολουθούμε πως δεν ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους δικαιώματα, αφού συσπειρώνονται και αντιτάσσονται και κατά των πολέμων ή αδικιών που συμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά το αγωνιστικό και δίκαιο τους πρόσωπο.
Στο μυαλό μου ακόμα αντηχούν οι φωνές των νέων από τα βίντεο που με δέος παρακολουθούσα στις σχολικές γιορτές: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για τη Δημοκρατία». Αφήνοντας πίσω κάθε προηγούμενη διαφορά τους, μια «χούφτα» άνθρωποι συσπειρώθηκαν για να διεκδικήσουν τη Δημοκρατία απέναντι στον στρατό και τους «δυνατούς», ενώ κατάφεραν να γράψουν στον τοίχο τη δική τους ιστορία.
«Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά».
Παιδιά γεμάτα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον πιο «ελεύθερο» και πιο δημοκρατικό, διεκδίκησαν την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Ας αναλογιστούμε σήμερα πως οι περισσότεροι από εμάς ίσως έχουμε ως «δεδομένη» τη Δημοκρατία, δηλαδή το να μπορεί κανείς να μετακινείται ανεμπόδιστα όλες τις ώρες της ημέρας, το να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του, το να έχει δικαιώματα, το να εκλέγει ελεύθερα αυτούς που θα τον διοικούν. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και λίγο πράγμα το να ζεις ελεύθερος σε μια δημοκρατική χώρα. Αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν ας μας θυμίζουν αυτήν την ημέρα να εκτιμάμε και να αγωνιζόμαστε για τη Δημοκρατία.
