Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Όλοι ξέρουμε ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Άλλωστε, σε μία τόσο ταχύρρυθμη ρουτίνα και ταραχώδη ζωή, τι καλύτερο από τη συντροφιά ενός τετράποδου ζώου που έχει μόνο αγάπη να προσφέρει; Την αξία του σκύλου σε συνδυασμό —ή αντιδιαστολή— με την ανθρώπινη υπόσταση πραγματεύεται και το βιβλίο του Κώστα Σωτηρίου, Λακωνίας 8: Δεκαεπτά ιστορίες για σκύλους και όχι μόνο, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θεμέλιο.
Γνωρίζοντας τον συγγραφέα του συγκεκριμένου βιβλίου, ο Κώστας Σωτηρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Έχει πραγματοποιήσει σπουδές στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και, έκτοτε, έχει εργαστεί ως Πολιτικός Μηχανικός στην πρωτεύουσα. Δύο μυθιστορήματά του, Οι Αχινοί (εκδ. Καστανιώτης, 1996) και Ο Νάμπυκας (εκδ. Νεφέλη, 1997), τα έχει συγγράψει σε συνεργασία με τον Νίκο Θεοτοκά. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται τα: Κοντραπόστο-Αφηγήματα της πόλης (Διηγήματα, εκδ. Νεφέλη, 1999), Σκύλος χωρίς όνομα (Μυθιστόρημα, εκδ. Εστία, 2001) και Καλικούτσα (Μυθιστόρημα, εκδ. Θεμέλιο, 2022).
Μέσα στο βιβλίο, αποτυπώνεται τόσο η ομορφιά όσο και η ασχήμια της ανθρώπινης ψυχής με κοινό παρονομαστή… έναν σκύλο! Είναι γεγονός ότι τα σκυλιά, και εν γένει τα κατοικίδια, δεν είναι για όλους τους ανθρώπους. Απαιτείται υπευθυνότητα, χρόνος, υπομονή και ανιδιοτέλεια. Γι’ αυτό και κάποιοι φιλόδοξοι αποτυγχάνουν να φέρουν σε πέρας αυτήν τη δύσκολη αποστολή, με αποτέλεσμα να κακομεταχειρίζονται το ζώο ή να αδιαφορούν γι’ αυτό. Ωστόσο, υπάρχει και μία άλλη κατηγορία ανθρώπων που ευαισθητοποιείται, ενδιαφέρεται και προθυμοποιείται να προσφέρει την αγάπη του σε ένα αθώο και άκακο πλάσμα.
Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί η επίδραση που μπορεί να έχει αυτό το φιλικό ζώο στις ζωές των ανθρώπων. Σε εκείνες τις μίζερες ζωές και σε εκείνους τους «στριφνούς» χαρακτήρες, που είχαν μόνο το γκρίζο στη χρωματική τους παλέτα, μέχρι να έρθει ο τετράποδος φίλος τους και να την κάνει πολύχρωμη. Κάπως έτσι, ο άνθρωπος «μαλακώνει» συναισθηματικά, αφήνει στην άκρη τις περιοριστικές παρωπίδες και την ψυχική πανοπλία του και κάνει χώρο στην καρδιά του για περισσότερη αγάπη και ευθυμία.
Με τον σκύλο να αποτελεί κάθε φορά τον κεντρικό άξονα, βλέπουμε να σκιαγραφούνται διάφορες εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, από διάφορες οπτικές γωνίες, με ανθρώπους που ποικίλλουν ως προς τις εμπειρίες, την προσωπικότητα και τις φιλοδοξίες τους. Ως παρατηρητές, ανακαλύπτουμε διάφορες κοινωνικές ομάδες, από διαφορετικές ηλικίες, καταβολές και, αναμφίβολα, ιδιοσυγκρασίες. Μαθαίνουμε, με αυτόν τον τρόπο, πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι και πόσες δυσκολίες —ο καθένας τις δικές του— αντιμετωπίζουνε. Από τον ηλικιωμένο συνταξιούχο που έχει χάσει κάθε όρεξη και διάθεση για ζωή και τη νοικοκυρά, μέχρι τον μοναχικό και εσωστρεφή φαντάρο. Σε όλους αυτούς, το παραθυράκι προς τη χαρά είναι η απροσδόκητη και αισθητή παρουσία ενός σκύλου.
Καταληκτικά, το έργο, μέσα από τις μικρές αυτοτελείς ιστορίες που παρουσιάζονται, εστιάζει στη δραματική τροπή που φαίνεται να παίρνει η ζωή των κεντρικών ηρώων με την παρουσία ενός σκύλου στη ζωή τους. Ακόμα, αναδεικνύεται η πολυτάραχη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων και σκιαγραφείται η ελληνική καθημερινότητα με διαφορετική πλοκή, πρωταγωνιστές και βιώματα σε κάθε ιστορία.
