Της Παναγιώτας Κλεφτόγιαννη,
Προ ολίγων ημερών, η Ευρωβουλευτής της ΝΔ, Ελίζα Βόζεμπεργκ, βρέθηκε καλεσμένη στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΚΑΙ 100.3 και, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη Μαρία Καρυστιανού, κατηγορώντας την ότι υποκινείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και πως οι συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών καθυστερούν την εκδίκαση της υπόθεσης. Υπενθυμίζουμε ότι η Μαρία Καρυστιανού είναι η μητέρα ενός παιδιού από τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών. Οι δηλώσεις αυτές της Ευρωβουλευτού προκάλεσαν σαφώς τη δικαιολογημένη αντίδραση της μητέρας του θύματος.
Πιο συγκεκριμένα, η Ελίζα Βόζεμπεργκ, μιλώντας στον Άρη Πορτοσάλτε, κατηγόρησε την Καρυστιανού ότι καθοδηγείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα, από τον Κώστα Αρβανίτη. Όπως χαρακτηριστικά είπε η Ελίζα Βόζεμπεργκ, ορισμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ —ανάμεσα στους οποίους και ο ευρωβουλευτής Κώστας Αρβανίτης— ωθούν τους συγγενείς των θυμάτων στην εύρεση δικαιοσύνης στις Βρυξέλλες. Εμμέσως πλην σαφώς, η Βόζεμπεργκ ανέφερε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εργαλειοποιεί τον πόνο των συγγενών της τραγωδίας και κυρίως της Καρυστιανού, την οποία με τους πολιτικούς τους χειρισμούς κατάφεραν να την πείσουν να καταφύγει στις Βρυξέλλες και να προβεί σε καταγγελίες, προκειμένου να διερευνηθεί σε βάθος και ορθά, η υπόθεση της σύγκρουσης των δύο τρένων.
Έπειτα, η Βόζεμπεργκ κατηγόρησε ευθέως την Καρυστιανού ότι με τον τρόπο που απαιτεί την απόδοση δικαιοσύνης —προσφεύγοντας δηλαδή στις Βρυξέλλες—, δυσφημίζει τη χώρα και τη δικαιοσύνη της. Ανέφερε, μάλιστα, πως η Καρυστιανού θα μπορούσε να προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, στην περίπτωση που η απόδοση δικαιοσύνης από τα ελληνικά δικαστήρια δεν ήταν ικανοποιητική και όχι εξαρχής.
Οι κατηγορίες της Βόζεμπεργκ δεν σταμάτησαν εκεί. Στις δηλώσεις της, συνέχισε να κατηγορεί ευθέως τους γονείς των θυμάτων, ότι καθυστερούν τη διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης και δεν θέλουν να κλείσει ο φάκελος, διότι η δίκη έπρεπε να ξεκινήσει έναν χρόνο μετά την τραγωδία. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη, καθώς οι συγγενείς ανευρίσκουν άλλες αιτίες και θεωρούν ότι τα ευρήματα δεν είναι επαρκή για την εκδίκαση της υπόθεσης.
Τα λεγόμενα της Βόζεμπεργκ για την Καρυστιανού ήταν βαριά, γι’ αυτό και δε θα μπορούσαν να μείνουν ασχολίαστα. Ο πόνος της μάνας, που έχει χάσει το παιδί της, είναι βαρύς. Οι απαντήσεις, σχετικά με τις αιτίες και τις συνθήκες υπό τις οποίες χάθηκε τόσο άδικα το παιδί της, είναι ανύπαρκτες. Παρ’ όλα αυτά, η Καρυστιανού συνεχίζει μαζί με τους άλλους συγγενείς των θυμάτων να ψάχνει απαντήσεις και την αλήθεια. Η απόκρισή της, στις δηλώσεις της Βόζεμπεργκ, ήταν αφοπλιστική. Στην ανάρτησή της στα κοινωνικά δίκτυα, η Καρυστιανού αναφέρθηκε στους λόγους που καθυστερεί η εκδίκαση της υπόθεσης, οι οποίοι, σύμφωνα με τη μητέρα του θύματος, είναι η αλλοίωση του χώρου του δυστυχήματος, η καταστροφή αποδεικτικών βίντεο και το μοντάζ ηχητικών ντοκουμέντων, προκειμένου να συγκαλυφθεί η αλήθεια. Παρέπεμψε, μάλιστα, τα μέλη της Κυβέρνησης να πάρουν το μέρος των θυμάτων και όχι των ενόχων.
Ύστερα, η Καρυστιανού τόνισε ότι το θέμα μάς αφορά όλους και δε θα έπρεπε να έχει πολιτικές βάσεις, αφού —όπως ανέφερε— στο τρένο σκοτώθηκαν άνθρωποι, ανεξαρτήτως κόμματος, οι οποίοι θα μπορούσαν να υποστηρίζουν είτε τη Δεξιά είτε την Αριστερά. Τέλος, με την ανάρτησή της μίλησε για τον Κώστα Καραμανλή, Υπουργό Μεταφορών και Υποδομών κατά την περίοδο που εκτυλίχθηκε το δυστύχημα, τονίζοντας ότι δεν είναι αθώος και δεν έχει αθωωθεί ακόμη, απλώς προστατεύεται από την ασυλία της Κυβέρνησης.
Η αντίδραση της μητέρας του θύματος ήταν αναμενόμενη και δικαιολογημένη. Η επίθεση προς το πρόσωπό της από την Ευρωβουλευτή της ΝΔ ήταν ατυχής και ανώφελη. Η Βόζεμπεργκ δεν αναφερόταν σ’ έναν τυχαίο πολίτη, αλλά στη μητέρα ενός παιδιού, η οποία έχασε με τον πιο άδικο τρόπο το παιδί της. Άραγε, αν βρισκόταν εκείνη στη θέση αυτής της μάνας, θα έκλεινε την υπόθεση τόσο «ελαφρά τη καρδία»; Η απάντηση γνωστή, αφού οποιοσδήποτε γονιός στη θέση της Καρυστιανού θα έπραττε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Η τραγωδία, που συνέβη, σημάδεψε μια για πάντα τη χώρα και πολύ περισσότερο τους συγγενείς των θυμάτων. Στη θέση των θυμάτων θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Αυτοί, που πήραν αυτό το τρένο, ήταν άτυχοι και όσοι δεν πήραν αυτό το τρένο τυχεροί. Η ανθρώπινη ζωή, όμως, δεν είναι θέμα τύχης. Πολύ περισσότερο, ο πόνος μιας χαροκαμένης μάνας δεν είναι αντικείμενο για πολιτικά παιχνίδια.
Αν ο καθένας έμπαινε στη θέση του άλλου, ίσως υπήρχε περισσότερη ανθρωπιά και ενσυναίσθηση. Η πολιτική υπεράσπιση θα έπρεπε να σταματά εκεί που αρχίζει και χάνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών δεν πρέπει να ξεχαστεί και πολύ παραπάνω, δεν θα έπρεπε να λάβει πολιτικές διαστάσεις και να γίνει αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων. Ο σκοπός όλων θα έπρεπε να είναι ένας και κοινός: η τιμωρία των πραγματικών ενόχων, χωρίς συγκάλυψη. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι όταν εκδικαστεί η υπόθεση, θα λάμψει η αλήθεια και οι ψυχές των θυμάτων και των συγγενών τους θα λυτρωθούν.
