Της Νικόλ Καστόρα,
Το μικρό προσδόκιμο ζωής, όπως και ο τρόπος με τον οποίο θα αποφασίσουμε να το περάσουμε, το αν δηλαδή θα ακολουθήσουμε κάποια σκληρή αγωγή χωρίς εγγυημένη θεραπεία ή αν θα αποφασίσουμε να ζήσουμε στο έπακρο την κάθε στιγμή μέχρι να έρθει το τέλος, είναι ένα σενάριο που έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές. Το Ζούμε τη στιγμή σίγουρα δεν είναι απλά μια ταινία με κλισέ σενάριο. Το θέμα της μπορεί να αφορά ένα ερωτευμένο ζευγάρι που βιώνει τον Γολγοθά που ονομάζεται καρκίνος, όμως ο τρόπος που επιλέγεται να αποτυπωθεί σκηνοθετικά είναι ρηξικέλευθος και εξεχόντως πρωτότυπος.
Συγκεκριμένα, στο πρώτο μισό της ταινίας συντελείται ένα πρωτοποριακό flashback, τελείως ανοργάνωτο και απότομο, το οποίο μεταπηδά ασύμμετρα από το παρόν στο κοντινό παρελθόν και στο πιο μακρινό παρελθόν! Στην αρχή, αδιαμφισβήτητα φαίνεται αλλόκοτο στα μάτια του θεατή και δεν τον αφήνει να βιώσει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και να ενστερνιστεί την ψυχοσύνθεσή τους. Όσο, όμως, περνάει η ώρα και εξελίσσεται η πλοκή, η ταραχώδης αυτή αναδρομή μοιάζει απόλυτα ταιριαστή με τις ιδιαίτερες προσωπικότητες του ζευγαριού.
Η Almut και ο Tobias, ο Tobias και η Almut. Δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι κι όμως, ταυτοχρόνως, με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Η Almut είναι φιλελεύθερη, ανήσυχο και ασταθές πνεύμα, καριερίστρια, δραστήρια και αρκετά ανοίκεια με την ιδέα της οικογένειας. Ο Tobias, από την άλλη, είναι πρόσφατα διαζευγμένος με κάποια μορφή αυτισμού, απίστευτα συναισθηματικός και ρομαντικός, ντροπαλός και ιδιαίτερα συνειδητοποιημένος με την ιδέα του γάμου και της οικογένειας. Αν και αντίθετοι μεταξύ τους, η ζωή τούς φέρνει κοντά, με αποτέλεσμα, όσο περνά ο καιρός, να συνειδητοποιούν πως ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και εν τέλει τον ολοκληρώνει. Έτσι, η γέννηση της κόρης τους δεν αργεί να συμβεί.
Και ενώ όλα είναι ξέγνοιαστα και ανέμελα και η Almut έχει γίνει μια βραβευμένη σεφ, όπως πάντοτε ονειρευόταν, συνειδητοποιεί πως ο καρκίνος της υποτροπίασε. Έχοντας κερδίσει ήδη μια φορά τη μάχη μαζί του με τον Tobias δίπλα της, έρχεται αντιμέτωπη για δεύτερη φορά με τον ίδιο εχθρό. Αυτήν τη φορά, όμως, δεν είναι σίγουρη για το αν θέλει να περάσει 6 βάναυσους μήνες με χημειοθεραπείες που δεν εγγυώνται τη σωτηρία ή να ζήσει τους 6 καλύτερους μήνες της ζωής με την οικογένεια της, γνωρίζοντας βέβαια πως θα πλησιάσει στο τέλος. Άραγε, τι θα αποφασίσει; Να παλέψει ή απλώς να ζήσει όσο χρόνο της απομένει; Και η αγάπη; Ποιος ο ρόλος της για τη σωτηρία της ψυχής;
Η Florence Pugh αν και στην αρχή δεν είναι ακόμα ζεστή και «τραμπαλίζεται» υποκριτικά, όσο περνάει η ώρα ξεδιπλώνει σιγά-σιγά τις υποκριτικές τις ικανότητες, φτάνοντας στο σημείο να μας χαρίσει δυο ωκεανούς δακρύων μέσα στα μάτια της, στο τέλος του έργου. Ο Andrew Garfield μάς συγκινεί καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, χαρίζοντάς μας μία συγκλονιστική ερμηνεία. Μία γλυκόπικρη ταινία με πολλές συγκινήσεις που θα σας αγγίξει με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο, χρησιμοποιώντας πολύ χιούμορ, γλαφυρή και γυμνή αποτύπωση των ανθρώπινων σχέσεων και της ανθρώπινης φύσης, μα πιο πολύ… χρησιμοποιώντας αρκετά δάκρυα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Ζούμε τη στιγμή (We live in time), youtube.com, διαθέσιμο εδώ
