Του Παντελή Δημητρόγλου,
Η καθημερινή αλληλεπίδραση με ανθρώπους και καταστάσεις συχνά φέρνει στην επιφάνεια για πολλούς αναμνήσεις, εικόνες και συναισθήματα από το παρελθόν. Είναι αρκετές οι περιπτώσεις, δηλαδή, που μια καλή ή και κακή συμπεριφορά μπορεί να μας θυμίσει μια αντίστοιχη εμπειρία με πανομοιότυπο φορτίο που αντιμετωπίσαμε στο παρελθόν. Οι έντονες αυτές συναντήσεις παρόντος και παρελθόντος δεν είναι πάντα απολύτως σχετικές μεταξύ τους, αλλά συνήθως ο κοινός παρονομαστής είναι το συναίσθημα που προκύπτει και αποθηκεύεται στο υποσυνείδητο, μέχρι την επόμενη φορά.
Μια τέτοιου είδους συνάντηση παρόντος και παρελθόντος είναι πολύ δημοφιλής στις μέρες μας και αντανακλά μεγάλη μερίδα του υποσυνειδήτου των ανθρώπων εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Η ακροδεξιά πτέρυγα του Κοινοβουλίου, αλλά και οι υποστηρικτές της, με λίγη υπομονετική παρατήρηση απαντάται σε πολλές εκφάνσεις τις καθημερινής ζωής, αλλά και του πολιτικού και οικονομικού σκηνικού. Συνήθως, ανθίζει σε ομιχλώδεις περιόδους που τα πιο βασικά συναισθήματα της κοινωνίας είναι η ανασφάλεια και ο εσωτερικευμένος φόβος. Με την πάροδο του χρόνου, διαπερνά την υποσυνείδητη πτυχή του λογισμού και αρχίζει με αργό, αλλά σταθερό και εκθετικό ρυθμό να χρωματίζει τη συνειδητή σκέψη, αποκτώντας έτσι πιο γνώριμα χαρακτηριστικά. Τα χαρακτηριστικά αυτά ριζώνουν και διαμορφώνουν νέες αντιλήψεις και άποψη για τη ζωή και τις συνήθειες των υπόλοιπων ανθρώπων, αφήνοντας ακαλλιέργητο τον ξενιστή. Η κατάσταση αυτή θυμίζει μια παρόμοια συνθήκη που συναντά κανείς στη θάλασσα και ενώ εκ πρώτης όψεως δεν αποτελεί κίνδυνο και πολλές φορές περνάει απαρατήρητη, σταδιακά προκαλεί έντονη ναυτία και ζάλη για αρκετή ώρα.
Πώς, όμως, είναι δυνατόν μια κατάσταση στη θάλασσα, που τους περισσότερους μπορεί να μην τους απασχολήσει ποτέ, να σχετίζεται με τη μνήμη και την ανθρώπινη συμπεριφορά εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το νερό;
Η πιο προσβάσιμη και κατανοητή πηγή πληροφόρησης είναι τα στατιστικά δεδομένα που προκύπτουν μετά τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2023. Η κατάσταση αυτή, λοιπόν, αποδεικνύει ότι πράγματι σε ό,τι αφορά τον παραγκωνισμό της έννοιας της Δημοκρατίας, οι απαιτούμενες απαντήσεις δίνονται απλόχερα όχι μόνο από τα όσα προκύπτουν από τα μετεκλογικά δεδομένα, αλλά και από το καθημερινό λεξιλόγιο και την πιο τυποποιημένη μορφή του, που μπορεί να απαντάται ακόμα και σε δελτία ειδήσεων. Για του λόγου το αληθές, η νεοσύστατη Βουλή των Ελλήνων εμπεριέχει τρία ακροδεξιά κόμματα, τα οποία είναι οι «Σπαρτιάτες», η «Ελληνική Λύση» και η «Νίκη» που αποτελούν το 12,82% των εδράνων, φαινόμενο το οποίο δεν είναι εκτός εποχής.
Η μισαλλοδοξία, το εύκολο «κατηγορώ» και η αποποίηση της ευθύνης είναι αρκετά εύκολο να παρατηρηθούν σε προσωπικότητες του μόχθου, μέχρι και σε πολιτικά και επιχειρηματικά πρόσωπα. Η ταυτόχρονη οικονομική δυσχέρεια, αλλά και η έλλειψη ποιοτικής ηγεσίας και συνταγματικού πνεύματος, σε μια περίοδο που βρίσκεται κάτω από τη σκιά του πολέμου, έρχονται να συμπληρώσουν το κάδρο του παρόντος που πασχίζει να ταυτιστεί με εκείνο που υπήρξε κάποτε και να ξαναφέρει στο προσκήνιο τα αντίστοιχα συναισθήματα. Άνθρωποι με ελλιπή κατάρτιση, λαϊκίζουσα ρητορική και άνευ επιστημονικής τεκμηρίωσης επιχειρηματολογία έχουν ενεργό ρόλο σε θέσεις λήψης αποφάσεων, αλλά φυσικά υπάρχει αντίκρισμα στον λαϊκό ιστό.
Η παράδοξη αυτή συνύπαρξη μεταξύ των πολιτών και του φαινομένου αυτού που προκαλεί «ανακάτεμα», είναι ζήτημα αξιών σε ένα ανήθικο και πολιτικά ακέφαλο περιβάλλον. Σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, μορφώματα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι τόσο λαοφιλή, που τίθεται ζήτημα πολιτειακού πλαισίου της Δύσης για τις επόμενες δεκαετίες.
Για ακόμα μια φορά, η ανθρωπότητα φαίνεται να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος της τόσο λίγα πράγματα, που σε τελική ανάλυση δεν μπορούν να κάνουν διαφορά την επόμενη μέρα, αφήνοντας τη Δημοκρατία μετέωρη, και σε αρκετές περιπτώσεις η επιλεκτική αυτή αμνησία την καθιστά βορά για όλους εκείνους τους ανθρώπους και τις ομάδες συμφερόντων που εκμεταλλεύονται την απελπισία και την αμάθεια για να κερδίσουν περισσότερα, προκαλώντας επιπρόσθετη ναυτία και σίγουρα ανεξέλεγκτη ζάλη.
Η απόρροια, λοιπόν, της θολής αυτής κατάστασης είναι η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, η κανονικοποίηση του φάσματος που μονολεκτικά ονομάζεται ακροδεξιά, στη συνείδηση των ανθρώπων, και η επιφανειακή ανάγκη περιορισμού της ακρότητας που πομπός και δέκτης είναι σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος.
Η κοινωνική αντιπαλότητα που παίρνει τη μορφή ιδανικού μεσσία, και που αφήνει μαλλιά, ρούχα και την οσμή της ανθρώπινης σάρκας σε γυάλινες προθήκες και θαλάμους αερίων, χρήζει αντιμετώπισης με μόνο παραγωγικό σύμμαχο τη συλλογική ευθύνη και την ενσάρκωση προτύπων που ωθούν την ανθρωπότητα να θέλει να φτιάξει αυτό που όλοι έχουμε ανάγκη και με μία φράση συμπυκνώνεται ως «καλύτερες μέρες».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Γιατί η Ακροδεξιά «επελαύνει» στην Ευρώπη;, in.gr, διαθέσιμο εδώ
- Η άνοδος της ακροδεξιάς στην πληγωμένη Ευρώπη, tovima.gr, διαθέσιμο εδώ
- Η Άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, kedisa.gr, διαθέσιμο εδώ
- Έκφραση και Άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, huffingtonpost.gr, διαθέσιμο εδώ
