Της Άννας Καρρά,
Καθημερινά είτε στο πλαίσιο των συναναστροφών μας είτε στην τηλεόραση γινόμαστε παρατηρητές συχνών αδιάκριτων ερωτήσεων σε γυναίκες σχετικά με το ποτέ θα γίνουν μητέρες. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα άβολο γεγονός που φέρνει στην επιφάνεια διάφορες αντιλήψεις για τον ρόλο και τον προορισμό της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία. Ποιος, όμως, είναι αυτός που μπορεί να καθορίσει τι πρέπει και τι όχι να κάνει μια γυναίκα στην ζωή της;
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως υπάρχουν γυναίκες που από την εφηβεία τους ακόμα ονειρεύονται να χτίσουν οικογένεια και να κάνουν παιδιά. Σε αυτές τις γυναίκες ο κοινωνικός περίγυρος φυσικά και φέρεται με την δέουσα υποστήριξη και στοργή, καθώς εκπληρώνουν τον «σκοπό» της ύπαρξής τους. Ωστόσο, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο και η ηλικία που επιλέγουν να τεκνοποιήσουν για την αποδοχή και υποστήριξη που θα λάβουν, καθώς παρατηρούμε πως στην ηλικία των είκοσι θεωρείσαι ακόμα παιδί που θα χάσει όλη του την ζωή με αυτήν την επιλογή, ενώ μετά τα σαράντα είσαι αρκετά μεγάλη για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις ενός γονέα.
Από την άλλη πλευρά στις γυναίκες που δεν επιθυμούν να τεκνοποιήσουν και να φέρουν το «βάρος» μιας άλλης ύπαρξης είναι επικριτικός και έτοιμος σε κάθε στιγμή να τους τονίσει πως δεν είναι αξίες. Σύμφωνα με αυτούς είναι αδιανόητο μια γυναίκα να θέλει απλά να υπάρχει για τον εαυτό της και την καριέρα της. Ακόμα και παντρεμένη ή σε σχέση, εκείνη όταν πλησιάζει τα τριάντα της χρόνια δέχεται τρομερή πίεση και κριτική για το ποτέ θα αποκτήσει παιδί χωρίς να νοιάζεται κανείς για τα «θέλω» εκείνης και του συντρόφου της. Ωστόσο, είναι πρόδηλο πως πολλές από αυτές τις γυναίκες δεν υποκύπτουν στα «πρέπει» της κοινωνίας, παρόλο που η μη απόκτηση παιδιών αποτελεί ακόμα ταμπού.
Υπάρχουν όμως και γυναίκες που καταβάλλουν χρονιές και τεράστιες προσπάθειες να φέρουν στη ζωή ένα μωρό και δεν τα έχουν καταφέρει ακόμα. Η ερώτηση «εσύ ποτέ θα κανείς παιδιά;» μπήγει σαν μαχαίρι στην ανοιχτή τους πληγή που ακόμα αιμορραγεί και τους δημιουργεί συναισθήματα ενοχής και καταπίεσης. Κάθε μήνα εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους πάνω σε τεστ εγκυμοσύνης, που προσδοκούν να έχει μια θετική ένδειξη κάνοντας πραγματικότητα αυτήν τους την επιθυμία. Και φυσικά η κοινωνία και οι γνωστοί έρχονται να τους υπενθυμίσουν πως δεν είναι «ικανές» να γίνουν μητέρες μέσω σχολίων και ψιθύρων σε κάθε ευκαιρία.
Τα σχόλια δεν εξαντλούνται στον κοινωνικό περίγυρο, αλλά προέρχονται και από οικείους τους, για παράδειγμα την οικογένεια, μέλη της οποίας, όπως οι γονείς των ζευγαριών, θέλουν να αποκτήσουν εγγόνια. Ένα όνειρο που προσδίδει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες των προσώπων που παλεύουν με την υπογεννητικότητα. Παρόλο που η επιστήμη της ιατρικής έχει κάνει τεράστια βήματα αντιλαμβανόμαστε ότι όλο και περισσότερα ζευγάρια αδυνατούν να τεκνοποιήσουν και καταφεύγουν σε εξωσωματικές ή σε υιοθεσία. Μα και αυτοί οι εναλλακτικοί τρόποι για να γνωρίσει κάποιος την γονεϊκότητα είναι μακροχρόνιοι και γεμάτοι δυσκολίες.
