Του Ναπολέοντα Γρίβα,
Στον απόηχο της τραγικής είδησης του αιφνίδιου θανάτου του Έλληνα διεθνή, George Baldock, ακολούθησε, μία ημέρα αργότερα, η ιστορική επικράτηση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, κόντρα στην Αγγλία και μάλιστα μέσα στο Wembley με σκορ 1-2, προκαλώντας αίσθηση στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το οξύμωρο είναι πως πρωτεργάτης αυτής της τεράστιας επιτυχίας, της μακράν μεγαλύτερης στιγμής της Ελλάδας την τελευταία δεκαετία, υπήρξε ο Ivan Jovanovic, ο προπονητής που εκδιώχθηκε εν μία νυκτί από τον πάγκο του Παναθηναϊκού… και μάλιστα σε μία περίοδο, κατά την οποία η πρώην ομάδα του βρίσκεται σε βαθιά κι έντονη κρίση! Μπορεί ο Σέρβος τεχνικός να αποχώρησε από το «Τριφύλλι» πριν από περίπου 10 μήνες, ωστόσο η, αγωνιστική και μη, κρίση που έχει ξεσπάσει στον σύλλογο μετά την απόλυσή του, εξακολουθεί να αποτελεί άλυτο πρόβλημα! Τον τελευταίο, όμως, καιρό η κρίση όχι απλώς δεν αμβλύνεται, αλλά αντιθέτως μοιάζει να εντείνεται! Που οφείλεται αυτό το νοσηρό κλίμα που έχει δημιουργηθεί στα ενδότερα του συλλόγου και ποιοι οι υπαίτιοι;
Αρχικά, γενεσιουργός αιτία της κρίσης αυτής, υπήρξε η απόλυση του Ivan Jovanovic (26/12/2023), ο οποίος πέρα από πετυχημένος προπονητής, υπήρξε κι ιδιαίτερα αγαπητός στο φίλαθλο κοινό του Παναθηναϊκού. Απόρροια της απόφασης αυτής, υπήρξε η δυσφορία των οπαδών της ομάδας, η οποία, εν συνεχεία, οδήγησε και στην ολική τους ρήξη με το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Τη σταθερότητα της ομάδας ως προς την απόδοση, αλλά και τη «μόνιμη» λήψη θετικών αποτελεσμάτων στην Jovanovic εποχή, διαδέχτηκε από την έλευση του Fatih Terim μέχρι και «σήμερα» του Diego Alonso, μία περίοδος διαρκούς αστάθειας κι αβεβαιότητας. Είναι, πλέον, σαφές πως οι εποχές που ο Παναθηναϊκός αγωνιούσε να κερδίσει τους μικρομεσαίους του Ελληνικού πρωταθλήματος, έχουν επιστρέψει για τα καλά! Και, κακά τα ψέματα, παρά τις μέτριες εμφανίσεις της ομάδας, αυτό είναι που έχει εξοργίσει περισσότερο από κάθε άλλο τους οπαδούς. Ο Fatih Terim, διάδοχος του Ivan Jovanovic, ο οποίος παρουσιάστηκε ως ο «γκουρού της προπονητικής», ως ο άνθρωπος που θα οδηγούσε την ομάδα στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 2010, κατέληξε να το χάνει πανηγυρικά, αδυνατώντας, μάλιστα, σε μία κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος να κερδίσει ομάδες, όπως ο ΟΦΗ κι η Κηφισιά… Στη μετά Jovanovic εποχή, οι προπονητές του Παναθηναϊκού, πλέον, δεν χαρακτηρίζονται ως «καλοί» ή μη, αλλά ως καλύτεροι ή όχι του Jovanovic κι αυτό είναι ενδεικτικό όχι μόνο του λάθους της απόλυσής του, αλλά και της παντελώς άστοχης επιλογής των διαδόχων του. Όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εξόργισε τους οργανωμένους του Παναθηναϊκού, οι οποίοι θεωρώντας ως αποκλειστικό υπεύθυνο για την κατάσταση του συλλόγου τον πρόεδρο της ΠΑΕ, Ιωάννη Αλαφούζο, ανακοίνωσαν συλλαλητήριο με κύριο αίτημά του την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
Μπορεί, εν τέλει, κάτι τέτοιο να μην συνέβη, ωστόσο το συλλαλητήριο αυτό πέτυχε σε σημαντικό βαθμό, θα έλεγα, τον στόχο του, καθώς ο πρόεδρος το πρόσφατο καλοκαίρι προέβη σε μία ανεπανάληπτη επένδυση περί των 20 εκατομμυρίων, στελεχώνοντας την ομάδα με αρκετούς πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές. Tete, Pellistri κι Ounahi θα έδιναν άλλη δυναμική στον Παναθηναϊκό και, πλέον, η κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν αποτελούσε όνειρο (όπως τη σεζόν 2022-2023 με… Jovanovic), αλλά έναν πολύ ρεαλιστικό στόχο! Το φλέγον ερώτημα, όμως, είναι το εξής: Οι παίκτες κάνουν τον προπονητή ή ο προπονητής τους παίκτες; Μπορεί, προφανώς, σωστή απάντηση να είναι η δεύτερη, ωστόσο μετά την αδυναμία επίτευξης συμφωνίας με τον Maurizio Sarri για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας, ελλείψει και χρόνου, ο Παναθηναϊκός οδηγήθηκε στη βιαστική επιλογή του Diego Alonso. Από τη πρώτη στιγμή, ήταν σαφές πως επρόκειτο για επιλογή με σεβαστή δόση ρίσκου, δεδομένης της προπονητικής απειρίας του Ουρουγουανού τεχνικού στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Έχοντας, πλέον, φτάσει και μάλιστα περάσει τα μέσα Οκτωβρίου, με τον Παναθηναϊκό να βρίσκεται κιόλας 7 βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ, είναι εμφανές πως κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι τα δείγματα γραφής του Alonso στην Ελλάδα. Με εμφανίσεις που δεν πείθουν, με σαφές αγωνιστικό πλάνο να μην μοιάζει να υπάρχει και με τα μεγάλα του αστέρια να μην έχουν καταφέρει να προσφέρουν τα αναμενόμενα, ο Παναθηναϊκός έχει βυθιστεί στην εσωστρέφεια κι η «κάθε επόμενη μέρα» μοιάζει αβέβαιη. Μόνο βέβαιο αποτελεί πως η αδυναμία σωστής χρησιμοποίησης ορισμένων μεγάλων ονομάτων της ομάδας, αποτελεί σχεδόν αποκλειστική αποτυχία του Alonso.
Οι τακτικές του τελευταίου, έχουν «καταφέρει» να αδρανοποιήσουν τόσο τον αρχηγό της Εθνικής μας ομάδας, Τάσο Μπακασέτα, όσο και το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο του συλλόγου, Φώτη Ιωαννίδη, για χάρη του οποίου το περασμένο καλοκαίρι η ΠΑΕ απέρριψε διαστημικές προτάσεις της τάξεως των 30 εκατομμυρίων ευρώ! Ώρες-ώρες είναι να απορεί κανείς πως παίκτες τέτοιας κλάσης, για τα ελληνικά δεδομένα έστω, μοιάζουν μη ικανοί να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Συγκρίνοντας δε τις πολύ καλές εμφανίσεις του Μπακασέτα, ειδικά, τόσο επί Terim όσο και στην Εθνική ομάδα, με τις μετριότατές του στην Alonso εποχή, οποιοσδήποτε ποδοσφαιρόφιλος αντιλαμβάνεται πως η ευθύνη βαραίνει, σχεδόν αποκλειστικά, τον Ουρουγουανό τεχνικό. Ο τελευταίος, μάλλον… βρέθηκε προ εκπλήξεως με τις τόσο ηχηρές και δαπανηρές μεταγραφές που έγιναν για την έμπρακτη στήριξη του έργου του, με συνέπεια από την πρώτη απώλεια βαθμών να αισθάνεται ήδη πίεση. Μπορεί 3 μήνες μετά το πρώτο επίσημο παιχνίδι της σεζόν η ομάδα να μην παρουσιάζει τον καλό της εαυτό, ωστόσο η μυθική πρόκριση επί των ημερών του κόντρα στη Lens για την είσοδο, εν τέλει, στη league phase του Conference League, αποτελεί και τη μοναδική του επιτυχία στον πάγκο του «Τριφυλλιού», επιτυχία η οποία στέκεται μέχρι στιγμής αρκετή για την παραμονή του. Για πόσο ακόμα παραμένει άγνωστο…
Μπορεί να πρόκειται για τον προπονητή που έχει λάβει τη μεγαλύτερη οικονομική στήριξη επί προεδρίας Αλαφούζου, ωστόσο αυτό δεν συνεπάγεται πως η οικονομική επένδυση που πραγματοποιήθηκε ήταν κι ορθολογική. Με την παρασιτική σχέση Παναθηναϊκού-Sporar καλά να κρατεί, την ώρα που υπάρχει αμοιβαία επιθυμία για λήξη της μεταξύ τους συνεργασίας, εύκολα γίνεται αντιληπτό πως για μία ομάδα με υψηλούς στόχους αυτή η κίνηση αποτελεί έγκλημα. Και για όποιον δεν πείστηκε αρκετά, αρκεί να επισημάνουμε το χρόνιο πρόβλημα της ομάδας στο goal. Τελευταίος επιθετικός της ομάδας που είχε στο ρεπερτόριο του το «εύκολο goal» ήταν ο Marcus Berg, του οποίου η εκτελεστική δεινότητα κι η έφεση στο σκοράρισμα λείπει έντονα στο «Τριφύλλι», από το 2017! Αντικειμενικά κι απ’ όλες τις απόψεις, η παραμονή του Sporar στον Παναθηναϊκό είναι η λογική του παραλόγου. Για τον άνθρωπο που αν είχε ευστοχήσει στο penalty με τον Βόλο πολύ πιθανόν να είχε στέψει πρωταθλητή τον Παναθηναϊκό, αλλά ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν το κατάφερε, ποιος να του συγχωρήσει το άχαστο που κατάφερε να χάσει κόντρα στη Braga για την επιστροφή του συλλόγου στο Champions League, έπειτα από πολυετή απουσία; Οι αποδοκιμασίες, λόγω των αμέτρητων χαμένων ευκαιριών του, που έχει λάβει, φαίνεται να έχουν επιδράσει καταστροφικά στη ψυχολογία του κι άλλη λύση πέρα από την αποχώρησή του δεν μοιάζει να υπάρχει… Κι όχι μόνος του, καθώς Verbic, Vilhena, Kleinheisler κι αρκετοί ακόμη που δεν υπολογίζονται, εκ των οποίων οι περισσότεροι αμείβονται πλουσιοπάροχα, έχουν ξεμείνει στο ρόστερ και μόνο τον σύλλογο οικονομικά επιβαρύνουν. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα καλοκαίρι όπου ο Παναθηναϊκός απέκτησε 2 εξτρέμ (Tete,Pellistri), χωρίς όμως κανένα από αυτά να αγωνίζεται στην αριστερή πτέρυγα, δεν απέκτησε έναν επιθετικό με έφεση στο σκοράρισμα που τόσο είχε ανάγκη, ενώ στο πρόσωπο του Philipp Max δεν έχει βρει επ’ ουδενί τον άνθρωπο που θα έκανε τη μεγάλη διαφορά από τη θέση του αριστερού μπακ. Αντιθέτως, σημαντική δυναμική έχει προσθέσει στο κέντρο της άμυνας ο Ingason, σε μία μεταγραφή που δεν σχολιάστηκε αρκετά. Τέλος, ιδιαιτέρως επιδραστικός στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού είναι ο Tete, ο οποίος έχει ήδη, μάλιστα, σημειώσει ορισμένα σημαντικά goal, με αποκορύφωμα όλων αυτό της πρόκρισης κόντρα στη Lens, φυσικά!
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, με τους αγώνες ο ένας να διαδέχεται τον άλλον, η ικανότητα ή μη λήψης θετικών αποτελεσμάτων είναι αυτή που σε μεγάλο βαθμό, κακά τα ψέματα, αποτελεί και μέτρο αξιολόγησης για τον κάθε προπονητή. Ο Alonso μπορεί να «καρπώνεται» τη σπουδαία πρόκριση επί της Lens, ωστόσο στα μάτια μου όσος χρόνος κι αν του δοθεί, δεν μοιάζει αρκούντως ικανός να φέρει εις πέρας αυτό που του έχει ζητηθεί, να κατακτήσει δηλαδή το Πρωτάθλημα. Πριν έναν χρόνο, πάντως, που ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση, οι αλλεπάλληλες αλλαγές προπονητών τον οδήγησαν, έστω και συμπωματικά, στη κατάκτηση του Conference League. Λέτε να επαναληφθεί αυτή η ιστορία; Πάντως, η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς…
