Του Άγγελου Μπαλαρά,
Ε ναι, λοιπόν, γράφτηκε ιστορία! Η Εθνική Ελλάδος κέρδισε την αντίστοιχη της Αγγλίας, μέσα στο Wembley. Και πως να γίνει διαφορετικά, άλλωστε, μετά και από τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί. Πολλές φορές, στην έκβαση ενός αγώνα, δεν παίζουν ρόλο μόνο οι ενέργειες μέσα στο χορτάρι και το τακτικό πλάνο που, ομολογουμένως, και αυτό υπήρχε, με το απολύτως δίκαιο (1-2) να διατηρεί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην κορυφή του ομίλου του στο Nations League, αλλά να φέρνει και τους Έλληνες διεθνείς ένα βήμα πιο κοντά στον ουρανό, ψηλώνοντάς τους από υπερηφάνεια. Αυτό ήταν κάτι που, έστω και μεταφορικά, ήθελαν να πετύχουν. Ο αγώνας αυτός είχε συνδυαστεί με την τραγική απώλεια του Τζορτζ Μπάλντοκ, του Ελληνοβρετανού δεξιού οπισθοφύλακα του Παναθηναϊκού, ο οποίος ένα βράδυ πριν είχε βρεθεί νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του… Οι Έλληνες διεθνείς, λοιπόν, είχαν διπλή αποστολή. Όπως είπε κι ο αρχηγός της ομάδας – Τάσος Μπακασέτας – στους συμπαίκτες του κατά τη συγκλονιστική ομιλία του πριν τον αγώνα, οι παίκτες μας έπρεπε να τα δώσουν όλα (να «θυσιαστούν») και για τον Μπάλντοκ και για τα όσα προσέφερε σε αυτό το σύνολο, του οποίου αποτελούσε κομμάτι τα τελευταία χρόνια. Για να τιμήσουν τον αδικοχαμένο συμπαίκτη τους. Κι έτσι κι έγινε. Μέσα σε έναν ναό του ποδοσφαίρου, απέναντι σ’ ένα μεγαθήριο του αθλήματος και με μια πανάξια νίκη που θα μνημονεύεται εσαεί…
Κατάθεση ψυχής – Ονειρική εμφάνιση
Στα αμιγώς ποδοσφαιρικά, αυτή η νίκη —και πολύ περισσότερο η εμφάνιση που τη συνόδευσε— φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του προπονητή της ομάδας, Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός, αρχικά, είχε επωμιστεί το κομμάτι της πνευματικής προετοιμασίας του παιχνιδιού, πράγμα που – όπως γίνεται αντιληπτό – ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Τι είπε ακριβώς στους ποδοσφαιριστές του δεν γνωρίζουμε, όμως εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι κατάφερε στον απόλυτο βαθμό να τους συσπειρώσει και να τους κάνει να δώσουν το 110% τους στο γήπεδο. Έπειτα, πρέπει να σημειωθεί ότι παρουσίασε και μια ομάδα με σαφέστατο αγωνιστικό πλάνο στο χορτάρι και με στοχοπροσήλωση. Αμυντική σταθερότητα, κέντρο με τρεξίματα και πίεση ψηλά στο γήπεδο – όταν έπρεπε – προκειμένου η ομάδα να βγάλει με αξιώσεις επικίνδυνες (αντ)επιθέσεις από λάθη του αντιπάλου. Και τέτοια έγιναν αρκετά από τους παίκτες του Λι Κάρσλεϊ, οι οποίοι μετά το ορμητικό τους ξεκίνημα δεν παρουσίασαν ούτε συνοχή ούτε κάποιο αξιόλογο στοιχείο εντός των τεσσάρων γραμμών, ώστε να προσδοκούν κάτι από το παιχνίδι. Γιατί, από μόνη της η θεωρητική υπεροχή σε ποιότητα δεν αρκεί για να σου δώσει τη νίκη σε ένα παιχνίδι.
Στον αγωνιστικό χώρο του Wembley, η πραγματικότητα ήταν πως τους «κατάπιαμε» τους Άγγλους. Το κίνητρο των Ελλήνων διεθνών ήταν σημαντικά μεγαλύτερο. «Ήθελαν» το ματς όσο τίποτα. Φυσικά και για να επιτευχθεί αυτό χρειάστηκαν κι αγωνιστικές υπερβάσεις από τους παίκτες, ώστε να επιβληθούν. Ποιος θα μας το έλεγε ότι θα βάζαμε την μπάλα στα εγγλέζικα δίχτυα πέντε φορές (!!) —άσχετα αν οι τρεις ακυρώθηκαν ορθά για οφσάιντ— ότι θα βλέπαμε άλλο ένα σουτ να σώζεται από αμυντικό πάνω στη γραμμή κι ότι θα βιώναμε μια καθολική επικράτηση της Εθνικής Ελλάδος μέσα στο σπίτι των Άγγλων. Μα και όταν η ομάδα δέχτηκε το γκολ της ισοφάρισης από τον Μπέλινγκχαμ στο φινάλε του αγώνα, η στάση της δεν διαφοροποιήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Οι παίκτες βγήκαν επιθετικά μετά τη σέντρα, με πίεση, με αγωνιστικό πείσμα και… γκολ! Πρωταγωνιστής της βραδιάς ο Βαγγέλης Παυλίδης, ο οποίος με δύο δικά του γκολ χάρισε τη νίκη στην Ελλάδα, όμως, είχε για άξιους συμπαραστάτες όλους του συμπαίκτες του. Δεν υστέρησε κανένας και πραγματικά αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια σε όλο το γκρουπ για αυτό που πέτυχε. Όπως δήλωσε και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μετά το τέλος του αγώνα «Ήταν μία μαύρη ημέρα με λίγο φως», μολαταύτα σίγουρα ο Τζορτζ θα χαμογελάει και θα καμαρώνει για τους συμπαίκτες του, για αυτό που πέτυχαν (και) για αυτόν. Σαν ένα!
Για τον Τζόρτζ Μπάλντοκ
Η συγκινησιακή φόρτιση του παιχνιδιού ήταν τεράστια στις τάξεις της εθνικής ομάδας. Γενικότερα γύρω από το συγκεκριμένο παιχνίδι η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, αφού ο Μπάλντοκ συνδεόταν και με τις δύο χώρες. Γεννημένος στις 9 Μαρτίου του 1993 στην κωμόπολη του Μπάκιγχαμ, έλαβε αγγλική παιδεία κι όντας μέλος «ποδοσφαιρικής» οικογένειας (κι οι άλλοι δύο αδελφοί του δραστηριοποιήθηκαν στον χώρο) γρήγορα φόρεσε ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 2009 από τη Μίλτον Κέινς Ντονς και μετά από σκληρά «αγροτικά» στις χαμηλότερες κατηγορίες, βρήκε την ποδοσφαιρική του «Ιθάκη» στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Στις «λεπίδες» έμεινε 7 χρόνια (205 συμμετοχές και 6 γκολ), πανηγύρισε ανόδους στην Premier League και δέθηκε με τους οπαδούς της, οι οποίοι τον λάτρεψαν για τη μαχητικότητα του μέσα στον γήπεδο. “Star Man” ήταν το παρατσούκλι του στον σύλλογο, ενδεικτικό της αγάπης που υπήρχε για αυτόν.
Η σύνδεσή του με την Ελλάδα πηγάζει από τη γιαγιά του (από τη μεριά του πατέρα του) που ήταν Ελληνίδα κι έτσι, πριν λίγα χρόνια, εκκίνησε τις διαδικασίες πολιτογράφησής του ως Έλληνας. Κάτι που κατέστη εφικτό μόλις ξεπεράστηκε ο σκόπελος της καραντίνας του κορονοϊού κι έτσι άναψε το πράσινο φως για να φορέσει τη γαλανόλευκη. Παράλληλα, οι συνθήκες τον έφεραν το περασμένο καλοκαίρι, στα 31 του χρόνια, να αγωνιστεί στη χώρα μας και σε συλλογικό επίπεδο, με τα χρώματα του Παναθηναϊκού. Μόλις την περασμένη Κυριακή είχε αγωνιστεί στο ντέρμπυ αιωνίων καταγράφοντας αξιόλογη εμφάνιση. Σε κάθε του ευκαιρία ανέφερε πόσο χαρούμενος και περήφανος αισθανόταν για την παρουσία του στη χώρα μας και πόσο ανυπόμονος ήταν να αφομοιώσει την κουλτούρα μας. Όμως, η μοίρα δεν είναι πάντα σύμφωνη κι έτσι ο Τζορτζ πρόλαβε να φορέσει το εθνόσημο μόλις 12 φορές και το τριφύλλι ακόμα λιγότερες…
Εφόσον το παιχνίδι με την Αγγλία, για διαδικαστικούς λόγους της UEFA, δεν μπορούσε να αναβληθεί, τα όσα διαδραματίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί, ώστε να τιμηθεί ο «Γιώργος» κι η μαχητική του ψυχή. Μετά από αυτό χιλιάδες φίλαθλοι έσπευσαν να αγοράσουν εισιτήριο για τον αγώνα κόντρα στην Ιρλανδία, στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, με σκοπό να αποτίσουν κι αυτοί τον δικό τους φόρο τιμής στον άτυχο ποδοσφαιριστή και να σταθούν στο πλάι της Εθνικής σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Και πάλι τα κατάφεραν! Με μία θριαμβευτική νίκη (2-0), όχι μόνο απέδειξαν τη δυναμική τους, αλλά τίμησαν με τον καλύτερο και πιο ηχυρό τρόπο τον συμπαίκτη τους, τον φίλο τους!
Για τον Τζορτζ Μπάλντοκ! Τον δικός μας «Γιώργο»! Όλοι σαν ένα!
