Της Μαρίας Σαράφη,
Ο καιρός περνάει, όλο και περισσότερες γενιές ωριμάζουν, εκπαιδεύονται και προετοιμάζονται για την πραγματικότητα, ώστε να πάρουν τη θέση τους στην κοινωνία. Η θέση αυτή διαφέρει για τον καθένα και καθορίζεται με βάση τα ερεθίσματά του, τη θέλησή του, αλλά και την πρόοδο της κοινωνίας σε ποικίλους τομείς. Αδιαμφησβήτητα, τα νήματα της σύγχρονης κοινωνίας κινεί η τεχνολογία, η οποία συνεχώς αλλάζει μορφές, εξελίσσεται ή ακόμη εκτείνεται και σε άλλους χώρους, όπου ποτέ δε θα φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε να ενταχθεί. Η τεχνολογία έχει πάρει τη δική της θέση στην καθημερινότητά μας και έμμεσα διαμορφώνει τη συμπεριφορά αλλά και τις αντιδράσεις μας. Πόσα ασυναίσθητα “like” έχουμε κάνει και σήμερα; Πόσες εικόνες και πόσα βίντεο έχουν περάσει από μπροστά μας; Πόσο ικανοί είμαστε να ελέγξουμε τον χρόνο χρήσης των ηλεκτρονικών συσκευών και των social media;
Η ανυπομονησία του δεν μπορεί να κρυφτεί, η ουρά του πηγαίνει πέρα δώθε και εκείνο πασχίζει να παραμείνει καθιστό στο πάτωμα λίγα εκατοστά πίσω από την εξώπορτα. Ένα καφέ μαλλιαρό σκυλάκι με δύο στρογγυλά μαύρα ματάκια σαν ελίτσες τον περιμένει για την καθιερωμένη απογευματινή τους βόλτα. Εκείνος φοράει το μπουφάν του, περνάει το λουρί στο κολάρο του σκυλιού και ανοίγει την πόρτα, επιτρέποντάς του να ξεχυθεί στην άσφαλτο. Έπειτα περπατά και αρχίζει να παρατηρεί γύρω του.
Άνθρωποι μεγάλοι και μικροί, σκυμμένοι πάνω από μία οθόνη, φοβισμένοι να κοιτάξουν στα μάτια για να μην αισθανθούν κάτι ή να μην εκφράσουν κάτι. Δεν υπάρχουν διακρίσεις. Σκυμμένοι οι χαρούμενοι, σκυμμένοι και οι λυπημένοι. Σκυμμένοι οι δειλοί, σκυμμένοι και οι θαρραλέοι. Σκυμμένοι οι νεαροί, σκυμμένοι και οι ηλικιωμένοι. Όλοι σκυμμένοι. Στο απέναντι πεζοδρόμιο ένας έφηβος που ανησυχεί μήπως δεν ήταν αστείο το βίντεο που έστειλε και για αυτό δεν έχουν αντιδράσει οι φίλοι του με κάποιο εικονίδιο καρδούλας ή με το προσωπάκι που κλαίει από τα γέλια.
Δίπλα, στο παγκάκι μια κοπέλα ανανεώνει ελαφρώς το μακιγιάζ της και συνεχίζει να ποζάρει πασχίζοντας να βρει εκείνη τη τέλεια θέση. Ξέρεις… εκείνη τη θέση που κάνει τα πόδια της μακριά, τη μέση της λεπτή, τη κοιλιά της επίπεδη και το χαμόγελό της αξεπέραστο. Ναι, εκείνη τη μία θέση. Ένας άντρας περνάει από μπροστά, το κινητό του είναι ανοιχτό στην συνομιλία με εκείνη την ξανθιά κοπέλα, με τα μεγάλα μάτια, τις ωραίες καμπύλες, εκείνη την κοπέλα που δουλεύει ως personal trainer και στον ελεύθερό της χρόνο διαβάζει βιβλία, κάνει πεζοπορία και πλέκει. Εκείνη την κοπέλα που σε λίγα λεπτά θα δει πρώτη φορά στη ζωή του.
Πλήρως αφοσιωμένος στην παρατήρηση, σκοντάφτω πάνω σε μια γυναίκα που καπνίζει και διαβάζει στην οθόνη: «Η αγάπη είναι ένα θέμα του σωματέμπορα εγωισμού μας…. Κική Δημουλά». Μουγκρίζει εκφράζοντας μάλλον την ενόχλησή της και κάνει “like” και “scroll” και μετά ξανά “like”. Λίγο πριν το τέλος του πεζοδρομίου ένα κορίτσι, σκυμμένο, θυμωμένο, πληκτρολογεί με μανία τα παράπονά της, εξηγεί γιατί πειράχτηκε, γιατί θεωρεί ότι εκείνος έκανε κάποια σημαντικά λάθη στη σχέση τους. Πληκτρολογεί ξανά και ξανά, μέχρι που τολμάει και της το γράφει, της ζητάει γραπτώς να χωρίσουν. Εκείνη παγώνει, προσπαθεί να στείλει, να πάρει τηλέφωνο, όμως το μόνο που ακούει είναι: «Ο χρήστης geo23 σας έχει μπλοκάρει, η κλήση σας προωθείται». Κλείνει το κινητό πιέζοντας με το δάχτυλό της το πλαϊνό κουμπί και παραμένει σκυμμένη.
Δέκα λεπτά μετά από όταν διέσχισε το κατώφλι της εξώπορτάς του, ο ιδιοκτήτης του σκύλου σταμάτησε να παρατηρεί. Ο σκύλος είχε ανακαλύψει την περιοχή που θα χρησιμοποιούσε ως τουαλέτα, και ο άντρας έσκυψε πάνω από την μαύρη οθόνη του κινητού του χωρίς να την ανοίξει, απλά για να παραδεχτεί και ο ίδιος την υποταγή του.
Ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο τραγικά στη σημερινή εποχή, ίσως η τρυφερότητα να μην έχει στερέψει, ίσως οι άνθρωποι να μην είναι τελείως αναίσθητοι για τους γύρω τους, για τον κόσμο. Λένε πως το συναίσθημα εκπαιδεύεται, όμως λένε και πως αν σταματήσεις να αισθάνεσαι δε θα αισθανθείς ποτέ ξανά. Σκέψου πόσο σημαντικό είναι να δρας και να εκφράζεσαι μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σκέψου και νιώσε.
