Του Αντώνη Πετρόπουλου,
Στη σημερινή κοινωνία της αποσάθρωσης και της σήψης, ακμάζει με παράδοξο τρόπο η εμμονή για την ατομική ανέλιξη και την προσωπική ανάρρηση, ώστε κάθε ίχνος ενσυναίσθησης να έχει σβήσει από τις ψυχές τόσων ανθρώπων. Με δυσαρέσκεια διαπιστώνει κανείς στην καθημερινότητά του μία μονόπλευρη αφοσίωση των ανθρώπων στα δικά τους αποκλειστικά ζητήματα. Φορώντας τις εγωκεντρικές παρωπίδες, η πραγματικότητα, αν και ορατή, περιορίζεται κατά το δοκούν και πάντα με αποκλειστικό άξονα την ατομική μας ευημερία και σταδιοδρομία (όπως ο καθένας την ορίζει).
Η ανάγκη για ένα αψεγάδιαστο εξωτερικό περίβλημα και για μία καλλιεπή εικόνα έχει παραμορφώσει τις εσωτερικές ανθρώπινες αξίες ή χειρότερα τις έχει εξαϋλώσει. Η εμμονή για την πραγματοποίηση της ατομικής ανέλιξης με κάθε τρόπο είναι ένα φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας, που αναζητά την αφθονία. Συγχρόνως, η ζωή (και η κοινωνία) καταποντίζονται στην ανέχεια και τα προβλήματα της επιβίωσης. Και όχι κάπου μακριά, αλλά και δίπλα μας.
Οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί στους τροχούς της κοινωνικής καταβόθρας και σε αυτό τον βυθό το πνεύμα και η σάρκα πεινούν και βασανίζονται εξίσου. Από την μία πλευρά, το πνεύμα με τις εμμονές του και στην αντίπερα όχθη η σάρκα που πολεμάει απλώς για να παραμείνει ζωντανή. Ίσως, επιδιώκοντας να περιφρουρήσουν τους εαυτούς τους από την αδυσώπητη πραγματικότητα, οι άνθρωποι εθελοτυφλούν από τα πραγματικά προβλήματα και τα παρακάμπτουν σιωπηρά. Η αλήθεια είναι, εντούτοις, ότι αυτή η επίπλαστη πραγματικότητα μάς καθιστά άσπλαχνους απέναντι στους συνανθρώπους μας, οι οποίοι δεν διαθέτουν την πολυτέλεια για την ατομική τους αναρρίχηση και το προσωπικό στάτους.
Θεωρούμε ότι με την αφθονία αποκτούμε πανάκεια για ό,τι μπορεί να συνθλίψει την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζούμε ραμμένοι μέσα στην οίηση. Η ψυχική κενότητα, βέβαια, δε θα αργήσει να αποκαλυφθεί και να μας επαναφέρει στην ωμή αλήθεια. Όταν κάποιος αναλίσκεται στη φιλαυτία και στην επιφάνεια, απεμπολεί τις ανθρώπινες αξίες και κυρίως την ενσυναίσθηση και την ανθρωπιά του. Την ανθρώπινη πλευρά του, τη συμπόνοια του για την «άλλη» πραγματικότητα, αυτή που (εσκεμμένα) αγνοεί.
Πόση ανθρωπιά μπορούμε να διατηρήσουμε ανάμεσά μας; Πόσο ανθρώπινοι πρέπει να παραμείνουμε, ιδίως μέσα στους καθημερινούς ασφυκτικούς ρυθμούς, το άγχος, αλλά και το κυνήγι της προσωπικής ανέλιξης;
Η ανθρώπινη φύση είναι συνυφασμένη με την ευγένεια, την αλληλεγγύη, το αίσθημα της ενότητας, την καλοσύνη. Αξίες που γεμίζουν τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων και δίνουν νόημα και ουσία στο βίο του, συντηρώντας συνεπώς και τα ανθρώπινα αντανακλαστικά. Σαφώς και οφείλουμε να επιδιώκουμε την προσωπική μας εξέλιξη. Με τρόπο, όμως, ωφέλιμο τόσο για εμάς όσο και για τους γύρω μας και την κοινωνία. Η επιβίωση είναι η μία άκρη του σχοινιού. Η ανέλιξη είναι η άλλη άκρη και για να μπορέσουμε να ακροβατούμε ισορροπημένα πρέπει να διατηρούμε απόσταση από την λεπτή γραμμή της ατίθασης επιθυμίας για εξωτερικές φανφάρες με μηδενικό περιεχόμενο.
Προκειμένου να μην απωλέσουμε την ανθρωπιά μας, δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε από τις ανάγκες και τα βάσανα των συνανθρώπων μας. Αντιθέτως, οφείλουμε να ρίχνουμε το βλέμμα μας και να αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον με καλή προαίρεση. Ως μια συλλογική ανέλιξη, όπου θα παρακινεί τον άνθρωπο σε ευγενέστερα κίνητρα της ανθρώπινης ύπαρξης.
