Της Στέλλας Πασίνη,
Στις μέρες μας, αποτελεί αξιοσημείωτο ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι άνθρωποι επιλέγουν να διασκεδάσουν με όμοιους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιούσαν και στο παρελθόν. Από την αρχαιότητα, ένα γεγονός, μία γιορτή, ένας μύθος, μία τραγωδία ήταν η αφορμή για να εκφράσουν τα αισθήματά τους, ακόμα και μέσα από ένα θεατρικό έργο. Το θέατρο, λοιπόν, που η χρονολογία γέννησής του μετράει δυόμιση χιλιάδες χρόνια πίσω, εξακολουθεί να είναι μία μορφή ψυχαγωγίας ακόμη και σήμερα.
Έχοντας κατά νου την παράδοση, που γέννησε ο ελληνικός πολιτισμός, σκηνοθέτες, συγγραφείς και ηθοποιοί δεν διστάζουν να δείξουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους πάνω σ’ ένα χαρτί, ένα σανίδι. Είναι αξιοθαύμαστο, μάλιστα, όταν οι ίδιοι οι ηθοποιοί υιοθετούν τον ρόλο τους. Γίνονται ένα μ’ αυτόν και παρουσιάζουν στους θεατές τους, ακόμη και δικές τους ιστορίες, που βίωσαν οι ίδιοι στο παρελθόν ή ζουν μέχρι σήμερα. Αυτό κατάφερε να κατορθώσει και η μεγάλη ηθοποιός και σεναριογράφος Ελένη Ράντου, η οποία πρωταγωνιστεί για ακόμη μία χρονιά στη θεατρική παράσταση Το πάρτι της ζωής μου υπό την σκηνοθεσία του Ανέστη Ανεζά.
Στο σημείο αυτό, θα ήταν πρέπον να γίνει μία λεπτομερής αναφορά στο θεατρικό έργο, που αγαπήθηκε όσο κανένα τα τελευταία χρόνια από το ελληνικό κοινό. Δεν φτάνει, σε κάποιες περιπτώσεις, μόνο η καταγραφή ενός καλού σεναρίου για να καταστήσει ένα έργο επιτυχημένο. Αυτό που θα βοηθήσει μία παράσταση να δεχτεί θετικές κριτικές και αξιολογήσεις, είναι ο συνδυασμός του αξιόλογου θεατρικού έργου, που θα λάβει αφόρμηση από ένα επίκαιρο γεγονός, αλλά και ο τρόπος μετάδοσης των μηνυμάτων και των συναισθημάτων των ίδιων των ηθοποιών. Ο θεατής δεν γνωρίζει το σενάριο, αλλά το μαθαίνει αντικρίζοντας τους ηθοποιούς να εναλλάσσουν τα «προσωπεία» τους και να μεταδίδουν τις σκέψεις τους.
Έτσι, και η πρωταγωνίστρια-σεναριογράφος, Ελένη Ράντου, την οποία συνοδεύει η Μιρέλα Πάχου σε τραγούδι και ακορντεόν και ο Αλέξανδρος Ιακώβου στο βιολί, πραγματοποίησε την πρεμιέρα της για τη φετινή χρονιά στο Θέατρον Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, όπου θα φιλοξενηθεί έως τις 27 Οκτωβρίου. Το έργο εκτελείται με τον μονόλογο της ηθοποιού. Το υποκριτικό της ταλέντο δεν είναι δύσκολο να εκτιμηθεί αφήνοντας τους ακροατές άφωνους. Ο συνδυασμός, μάλιστα, από τις μελωδίες των String Demons δίνει την ευκαιρία να νιώσουν οι παρατηρητές την ένταση των συναισθημάτων που μεταδίδονται και να ανατρέξουν στις δικές τους μνήμες. Στόχος, λοιπόν, του θεατρικού έργου δεν είναι μόνο η αναπαράσταση μίας ιστορίας, αλλά κρύβει μία διδακτική ερμηνεία που θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο των βιωμάτων του.
Η αληθοφάνεια και η φαντασία εμπλέκονται αναζητώντας την προσοχή του κοινού. Μία μητέρα αδιάφορη με ψυχολογικά προβλήματα, η οποία προσπαθεί να δώσει ένα τέλος στη ζωή της, ένας πατέρας που ενδιαφέρεται μόνο για τη μουσική του και μία κόρη, που μεγαλώνει με την κρυφή ελπίδα: ότι κάποτε θα αγαπηθεί. Δεν μπορεί να κατανοήσει, γιατί δεν την αγάπησαν πότε οι γονείς της. Πενήντα ολόκληρα χρόνια εξελίσσονται ταχύτατα μπροστά στα μάτια των ακροατών μέσα σε δύο ώρες. Δύο ώρες γεμάτες ένταση συναισθημάτων και προσμονής για το τέλος. Ένα τέλος, στο οποίο περιμένουν την κάθαρση, την απελευθέρωση από εσωτερική πάλη, όπως αυτή που λάμβαναν οι πρωταγωνιστές της ελληνικής μυθολογίας. Θα έρθει όμως αυτή η ελευθερία; Θα έρθει όταν ο γιος της ολοκληρώσει την λίστα της με όσα πράγματα την έκαναν ευτυχισμένη: «Αριθμός 5000 να συγχωρείς… Αριθμός 5004 ΥΓ. Σ’ αγαπώ».
Μέσα από καθημερινά βιώματα της ίδιας της πρωταγωνίστριας, λοιπόν, τόσο φανταστικά όσο και αληθινά συμβάντα, κάνει τους θεατές να νιώσουν μία ευδιάκριτη οικειότητα, ενώ άλλοτε αναζητούν κάποιες ομοιότητες μαζί της. Η συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα αφήνει μία πνοή γλυκόπικρων συναισθημάτων, που είναι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος εκ των προτέρων. Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς τον ίδιο τον τίτλο του θεατρικού έργου, που φαίνεται να εκδηλώνει έναν οξύμωρο χαρακτήρα. Σε πρώτη ένδειξη παραπέμπει σε μία κωμωδία της εποχής. Ωστόσο, αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους είναι ένα δράμα. Με έναν μοναδικό τρόπο ενώνει τους δύο αντίθετους πόλους. Η ευτυχία που προσφέρει ένα πάρτι αυτό της ζωής της και η δυστυχία που της προσφέρει η απαξίωση της μητέρας της.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Το “Πάρτι της ζωής μου” της Ελένης Ράντου ανοίγει νέες ημερομηνίες για τον Δεκέμβριο, athinorama.gr, διαθέσιμο εδώ
- «Η γέννηση του αρχαίου δράματος», ancienttheater.culture.gr, διαθέσιμο εδώ
