Της Μαρίας Μπαλαούρα,
Πολλά είναι τα ονόματα που ξεχώρισαν κατά τη «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου. Ονόματα που ακόμα και σήμερα μάς κρατούν συντροφιά με τις αξέχαστες ταινίες που πρωταγωνίστησαν. Διαχρονικοί, ταλαντούχοι, υπέροχοι ηθοποιοί, αλλά και υπέροχοι άνθρωποι. Ανάμεσα σε αυτά τα ονόματα, βρίσκεται φυσικά και αυτό του Νίκου Ρίζου, του «πινέζα» του ελληνικού κινηματογράφου που μας χάρισε αξέχαστες στιγμές γέλιου, τις οποίες χαιρόμαστε ακόμα και σήμερα μέσα από επαναλήψεις στην τηλεόραση.
Ο Νίκος Ρίζος γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1924, στο ιστορικό χωριό της Άρτας, Πέτα. Σε ηλικία 22 ετών, εγκατέλειψε τη γενέτειρά του για την Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει Νομική. Η δύσκολη οικονομική του κατάσταση, όμως, τον ανάγκασε να βρει εσπευσμένα δουλειά, με αποτέλεσμα να στραφεί στη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο… όχι όμως ως ηθοποιός! Η πρώτη του επαφή με το θέατρο ήταν με τον ρόλο του «αντιγραφέα», αυτού δηλαδή που αντέγραφε χειρόγραφα τους διαλόγους των ηθοποιών από το πρωτότυπο κείμενο. Η απώλεια ενός ηθοποιού, όμως, τον ανέβασε στο σανίδι, παρά την αρχική αμφιβολία του σκηνοθέτη λόγο ύψους. «Ανέβασέ με στη σκηνή και θα δεις πως θα ψηλώσω» ήταν η απάντησή του στους ενδοιασμούς του Ελευθερίου και έτσι, πραγματικά ανέδειξε το υποκριτικό του ανάστημα! Στην επιθεώρηση «Όασις», λοιπόν, ο σπουδαίους Αλέκος Σακελλάριος, αναγνώρισε το μεγαλειώδες κωμικό ταλέντο του Ρίζου, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να γίνεται και επίσημα ηθοποιός μέσα από την επιθεώρηση «Άνθρωποι Άνθρωποι» το 1948, στο θέατρο Μετροπόλιταν. Έτσι, το ύψος του «γίγαντα» του κινηματογράφου, για το οποίο πάντα αυτοσαρκαζόταν, όχι μόνο δεν υπήρξε εμπόδιο για την καριέρα του, αλλά τον ανέδειξε.
Ο μέντοράς του, Ορέστης Μακρής, είχε επίσης αναγνωρίσει το ταλέντο του και το ευγενικό του χαρακτήρα, ενώ τον είχε συμβουλεύσει να μείνει σεμνός και ταπεινός, κι έτσι έγινε. Ο Νίκος Ρίζος, παρουσιάστηκε σε περισσότερες από 300 ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, ενώ το 1959 δημιούργησε και τον δικό του θίασο με τον Γιάννη Γκιωνάκη και τον Τάκη Μηλιάδη. Το επιχειρηματικό του ταλέντο δεν περιορίστηκε ως εκεί. Το 1986, μετέτρεψε τον κινηματογράφο «Άστορ» σε θέατρο το οποίο διηύθυνε ως το 1990.
Μερικές από τις ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ήταν οι: «Ο Μεθύστακας» (1950), «Το Ποντικάκι» (1954), «Η Αθήνα χορεύει ροκ εν ρολ» (1957), «Ο Τζίτζικας και ο μέρμηγκας» (1958), «Το γέλιο βγήκε από τον παράδεισο» (1963), «Ο νάνος και οι επτά Χιονάτες» (1970), «Πες τα βρωμόστομε» (1983), «Ο κοντός και οι μνηστήρες» (1988) κ.α. Όσον αφορά τις τηλεοπτικές σειρές, εμφανίστηκε στις: «Ο κόσμος και ο Κοσμάς» (1974), «Χωρίς φόβο και πάθος» (1976), «Η αίθουσα του θρόνου» (1998) και πολλές άλλες, ενώ όσον αφορά τις βιντεοκασέτες τον απολαύσαμε στις: «Γάτος ο κοντός» (1986), «Ο βάρβαρος και η Βαρβάρα» (1986), «Ο γυναικάς» (1986), «Ένας μάγκας ο ψηλός με τη γραβάτα» (1987), «Ο κοντός με το παπάκι» (1988), «Γης Μαδιάμ» (1990) και πολλές άλλες.
Στην προσωπική του ζωή, ο Νίκος Ρίζος είχε ερωτευτεί κεραυνοβόλα την επίσης ηθοποιό, Έλσα Λαμπροπούλου, την οποία και παντρεύτηκε. Από τον όμορφο αυτό γάμο που διήρκησε 40 ολόκληρα χρόνια, απέκτησαν και τον γιο τους Κωνσταντίνο.
Ο Νίκος Ρίζος, άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Απριλίου του 1999 σε ηλικία 75 ετών, ενώ μέχρι τότε υπήρξε ενεργός στο θέατρο, όπως επιθυμούσε. Η απώλεια του στιγμάτισε τη γυναίκα του, η οποία όπως είχε δηλώσει δεν το ξεπέρασε ποτέ, ενώ η απουσία του ήταν ηχηρή και στον χώρο της υποκριτικής.
Ένας σπουδαίος ηθοποιός, ταπεινός και ευχάριστος άνθρωπος, έξυπνος, με απίστευτο χιούμορ και σωστός οικογενειάρχης ήταν ο Νίκος Ρίζος, τον οποίο εξακολουθούν να αγαπούν και να θαυμάζουν ακόμα και νεότερες γενιές μέσα από τις ταινίες του και το πλούσιο κινηματογραφικό έργο που άφησε.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Νίκος Ρίζος, finosfilm.com, διαθέσιμο εδώ
- Νίκος Ρίζος, sansimera.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ο πρώτος ρόλος του Νίκου Ρίζου ήταν ο θηριώδης Τόφαλος. Πώς τον ανακάλυψε ο Αλέκος Σακελλάριος και τον έκανε τον πιο διάσημο “κοντό” του κινηματογράφου, mixanitouxronou.gr, διαθέσιμο εδώ
- Νίκος Ρίζος: Το ξεκίνημα με 100 δραχμές, τα 40 χρόνια γάμου, οι 300 ταινίες και το τέλος “πάνω στο σανίδι”, larissanet.gr, διαθέσιμο εδώ
