Της Μαρίας Ραβάνη,
Η Ελλάδα έχει αποδειχθεί πραγματικά ένα «δώρο» προς τη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα, που απλά δε σταματά να προκαλεί το δέος και το θαυμασμό (ή και όχι) του κοινού. Από τα πυρομανή πουλιά που έχουμε, έως την εξαήμερη –και διπλή άμα λάχει— εργασία, ο υπόλοιπος κόσμος απλά κάθεται και παρακολουθεί εμβρόντητος, τι άλλο θα σκαρφιστούμε οι μπαγάσηδες. Και αυτό το ρεύμα της «καταστροφικής δημιουργικότητας» που έχει συνεπάρει την ελληνική Κυβέρνηση, φαίνεται μάλλον κάπως συγκαταβατικά να ακολουθεί και ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Κάπως έτσι, ένα νέο είδος «υπό-κουλτούρας» φαίνεται να αναδύεται στα πλαίσια της μετά-COVID ελληνικής πραγματικότητας. Μία υποδόρια, πεσιμιστική αντιμετώπιση των συνθηκών της καθημερινότητάς μας, που φαντάζει σαν ένα είδος συλλογικής παραίτησης. Παραίτησης, όμως, από τι;
Από την προσπάθεια βελτίωσης των συνηθειών μας και των τρόπων διαβίωσής μας; Από τον καταλογισμό κοινωνικών (ή πολιτικών ή ποινικών) ευθυνών; Από την λεγόμενη «απόδοση δικαιοσύνης»; Ίσως εν τέλει μία παραίτηση από την προσπάθεια αλλαγής των συνθηκών που ζούμε. Ιδίως εάν αυτές οι συνθήκες δεν επηρεάζουν άμεσα και καταλυτικά τη δική μας πραγματικότητα. Η γνωστή δηλαδή νοοτροπία του «μέχρι να χτυπήσει τη δική σου πόρτα», όπως αναφέρει και ο Niemoeller, στο γνωστό πλέον ποίημά του, με τη γλαφυρή αναφορά του για τη φρίκη του γερμανικού ναζισμού. Και μέχρι κάποιο «ατύχημα» να συμβεί σε εσένα, σε κάποιο κοντινό σου πρόσωπο ή σε κάποιο άτομο που γνωρίζεις. Και τότε, αρχίζεις να θορυβείσαι.
Η έννοια του ατυχήματος τουλάχιστον σε χώρες, όπως η Ελλάδα δυστυχώς τείνει να εργαλειοποιείται συχνά, νορμαλοποιώντας κατά αυτόν τον τρόπο καταστάσεις και περιστατικά, που μόνο ως ατυχήματα δεν πρέπει να ορίζονται. Τρανό παράδειγμα τα 7.800 εργατικά ατυχήματα που καταγράφηκαν κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους (με 24 από αυτά να είναι θανατηφόρα), που ίσως και να αποτελούν ένδειξη αναχρονιστικών και επικίνδυνων συνθηκών που υφίστανται στον ελλαδικό εργατικό χώρο (παραδείγματος χάριν, ελλείψεις σε προστατευτικό εξοπλισμό, ελλιπείς εκπαιδεύσεις, υποστελέχωση, εξαντλητικές βάρδιες κ.λ.π.).
Πριν λίγες ημέρες πάλι, έγινε γνωστή η είδηση του θανατηφόρου τραυματισμού μιας τουρίστριας στο φαράγγι της Σαμαρίας, στην Κρήτη. Και αυτό το περιστατικό μπορεί να χαρακτηριστεί από πολλούς ως ατύχημα, ίσως όμως πάλι να φαίνεται η έλλειψη μέτρων προστασίας και πρόληψης, ιδίως σε περιστάσεις, όπου οι καιρικές συνθήκες –δηλαδή ένας παράγοντας που δεν ελέγχει ο άνθρωπος— παίζουν καταλυτικό ρόλο. Τον Αύγουστο του 2023, είχε προκύψει παρόμοιο περιστατικό με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό ενός Ισπανού τουρίστα, πάλι από κατολίσθηση. Και από μια γρήγορη αναζήτηση στο Ίντερνετ, ανακαλύπτει κανείς ότι δεν είναι τα μόνα «ατυχήματα» στο συγκεκριμένο σημείο. Και πότε τελικά τα ελλειπή μέτρα προστασίας μετατρέπονται σε πολιτική και ποινική ευθύνη;
«Το σύνολο των καμένων εκτάσεων φέτος είναι 24% κάτω από το μέσο όρο 20ετίας» — δήλωση Υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Β. Κικίλια.
Το φαινόμενο δε των δασικών και αστικών πλέον πυρκαγιών είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα, που πραγματικά αγγίζει τα όρια του τετριμμένου. Οι εικόνες εξάλλου από το κέντρο της πρωτεύουσας «πνιγμένο» στις στάχτες έκαναν τον γύρω του κόσμου και προκάλεσαν την αντίδραση πολλών. Οι χιλιάδες καμμένες εκτάσεις, τα εκατοντάδες απανθρακωμένα ζώα, τα δεκάδες κατεστραμμένα σπίτια και ο γενικότερος περιβαλλοντικός αντίκτυπος των φετινών πυρκαγιών αποτελούν πλέον γνώριμο και δυστυχώς οικείο θέαμα για τον ελληνικό λαό, πράγμα θλιβερό και δυσοίωνο.
Στο ντοκιμαντέρ «#Μαμά, έρχομαι» που πρόσφατα έγινε διαθέσιμο και στην streaming πλατφόρμα του Netflix, η δήλωση της Μαρίας Καρυστιανού: «Δεν είναι μόνο τα δικά μας τα παιδιά. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε», υποδηλώνει ακριβώς αυτό. Σε μία χώρα που το σιδηροδρομικό δίκτυο λειτουργεί δίχως εν ενεργεία δικλίδες ασφαλείας. Σε μία χώρα που ιδιωτικά λούνα παρκ έχουν άδεια λειτουργίας (ή και δεν έχουν, αλλά παρόλα αυτά λειτουργούν κανονικά δίχως πρόβλημα) και χρησιμοποιούν μεταχειρισμένα εξαρτήματα, όπου με κάποια diy πατέντα τα εντάσσουν στον τιμοκατάλογό των παιχνιδιών τους. Σε μία χώρα που τα νοσοκομεία λειτουργούν με ράντζα και διπλοβάρδιες και τα σχολεία υποστελεχωμένα στοιβάζουν τους μαθητές σε τμήματα, δίχως καθηγητές και σωστές υποδομές.
Είναι εν τέλει αρκετά τρομακτικό να ζεις σε μία τέτοια χώρα.
Μια χώρα που τουλάχιστον σήμερα, δεν ήσουν εσύ…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Κικίλιας / Λιγότερα τα καμένα – «Πετύχαμε», χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, TVXS.gr διαθέσιμο εδώ
- Πρόεδρος ΟΛΜΕ στο Πρώτο: Θετικό το ότι είχαμε 10.000 μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών – Παραμένει όμως, πρόβλημα το θέμα της στέγασης (audio), Ertnews.gr, διαθέσιμο εδώ
- Ποιοι ελέγχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα, Εφημερίδα των Συντακτών, efsyn.gr, διαθέσιμο εδώ
