Της Μαρίας Κουλούρη,
Λένε συχνά πως είμαστε οι άνθρωποί μας και οι αναμνήσεις μας μαζί τους. Είμαστε οι εμπειρίες, τα πεπραγμένα μας. Κι όμως… Είμαστε πολλά περισσότερα από αυτό. Την ύπαρξή μας συνθέτουν γεγονότα που συνέβησαν και πριν από εμάς, τα οποία, όταν έρχονται στο φως, μας «στιγματίζουν» ίσως και περισσότερο από εμπειρίες που έχουμε βιώσει. Και αν κάποιοι φαίνονται δύσπιστοι ως προς αυτό, η Annie Ernaux στο βιβλίο της Η άλλη κόρη αποδεικνύει πως η αποκάλυψη ενός γεγονότος που συνέβη πριν τη γέννησή ενός ανθρώπου, μπορεί να αλλάξει για πάντα τη ζωή του. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Ρίτας Κολαΐτη.
Η γεννημένη το 1940 στο Lillebonne της Γαλλίας Annie Ernaux αποτελεί μια από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές προσωπικότητες παγκοσμίως. Σπούδασε παιδαγωγικά στα Πανεπιστήμια της Ρουέν και του Μπορντώ, ενώ ειδικεύτηκε και στη σύγχρονη λογοτεχνία. Το συγγραφικό της έργο έχει ως πυρήνα του τις προσωπικές της εμπειρίες και συμπεριλαμβάνει πολυάριθμους τίτλους όπως Μια γυναίκα, Το γεγονός, Η εμμονή, Η ντροπή, Γραφή κοφτερή σαν μαχαίρι, αλλά και την αυτοβιογραφία της, Τα χρόνια. Το 2022 έλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και τιμήθηκε με το Βραβείο Μαργκερίτ Γιουρσενάρ για τη συνολική της συνεισφορά στα γράμματα.
Η άλλη κόρη, λοιπόν, πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό έργο της συγγραφέα. Η ίδια παρουσιάζεται ως πρωταγωνίστρια του βιβλίου, η οποία εξομολογείται τον τρόπο με τον οποίο έμαθε πως πριν από εκείνη οι γονείς της είχαν μια άλλη κόρη που πέθανε δυο χρόνια πριν από τη γέννηση της ίδιας. Συγκεκριμένα, η συγγραφέας περιγράφει πως, όταν εκείνη ήταν 10 ετών και περνούσε τις θερινές διακοπές του 1950 μαζί με τους γονείς της, άκουσε τη μητέρα της να συζητά με μια γειτόνισσα σχετικά με την κόρη που έχασε τη Μεγάλη Πέμπτη του 1938 από διφθερίτιδα, στην τρυφερή ηλικία των έξι ετών. Φυσικά, αυτή η συζήτηση γινόταν κρυφά από τη συγγραφέα, στην οποία δεν είχε αποκαλυφθεί αυτό το μυστικό ώστε να μη στεναχωρηθεί, όπως εξομολογείται η μητέρα της στη γειτόνισσα.
Από εκείνη τη μέρα, όπως παραδέχεται και η ίδια, άλλαξε ολόκληρη η ζωή της. Η συγγραφέας εξομολογείται με απόλυτη ειλικρίνεια τον «κυκεώνα» συναισθημάτων και σκέψεων στον οποίο περιηγήθηκε όλα αυτά τα χρόνια ύστερα από αυτή τη συνταρακτική αποκάλυψη. Αρχικά, αναφέρει πως είχε ανακαλύψει μια παλιά φωτογραφία με ένα μικρό κοριτσάκι στην οποία νόμιζε ότι απεικονίζεται εκείνη, όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν αλήθεια. Αν και εκείνη είχε παρόμοια φωτογραφία, στη συγκεκριμένη απεικονιζόταν η «χαμένη» αδερφή της. Στη συνέχεια, παρατηρούμε να αντιπαραβάλλει τον δικό της χαρακτήρα με εκείνον της «χαμένης» αδερφής της —ή τουλάχιστον έτσι όπως τον φαντάζεται— χρησιμοποιώντας επίθετα όπως αμετανόητη, ανυπάκουη και ξερόλας, με τα οποία συχνά τη χαρακτήριζαν γονείς της. Επίσης, περιγράφει και τις περιπέτειες υγείας που πέρασε η ίδια, σημειώνοντας τον μεγάλο φόβο της μητέρας της μήπως χάσει και εκείνη, ενώ παράλληλα τονίζει συνεχώς ότι η «χαμένη» κόρη «ήταν» πάντα εκεί υποσυνείδητα, γεγονός που οδηγούσε τη συγγραφέα σε μια διαρκή σύγκριση.
Εν κατακλείδι, πρόκειται ουσιαστικά για ένα γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ. Το έργο είναι μια εξομολόγηση κατά την οποία η Ernaux επιστρατεύει όλο το λογοτεχνικό ταλέντο της, εκφράζοντας με απόλυτη ειλικρίνεια όλα τα συναισθήματα που ένιωσε από όταν έμαθε την πραγματικότητα. Ο βιωματικός τόνος του βιβλίου είναι έντονος και «παρασύρει» τον αναγνώστη στον εσωτερικό κόσμο της συγγραφέα, εγείροντάς του συναισθήματα τα οποία παραμένουν ανεξίτηλα ύστερα από την ανάγνωσή του.
«Δεν γράφω επειδή εσύ πέθανες. Πέθανες για να γράψω εγώ, κι αυτό κάνει τη μεγάλη διαφορά».
