Της Άννας Καρρά,
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως ολοένα και περισσότεροι ενήλικες επιστρέφουν στο πατρικό τους σπίτι για να συμβιώσουν με τους γονείς τους και την υπόλοιπη οικογένεια, γεγονός που μας προκαλεί ανάμεικτες σκέψεις. Από την μια, σκεφτόμαστε πως η οικογένεια επανενώνεται, αλλά από την άλλη, η σκέψη αυτή προκαλεί σε πολλούς δυσφορία και πίεση. Τι μπορεί, όμως, να τους οδηγεί πίσω στην ζεστασιά του πατρικού τους σπιτιού;
Από παιδιά ακόμη, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε για να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας μακριά από την οικογενειακή φωλιά. Οι κύριοι λόγοι που κάποιος φεύγει από το σπίτι είναι είτε για να σπουδάσει ή να εργαστεί σε διαφορετική πόλη ή ακόμα και σε διαφορετική χώρα. Όταν έρχεται, όμως, εκείνη η ώρα τα πράγματα δεν είναι τόσο ειδυλλιακά όσο πιστεύαμε ή όσο μας άφηναν να πιστεύουμε. Και αυτό συμβαίνει, γιατί ερχόμαστε αντιμέτωποι με πλήθος υποχρεώσεων που μέχρι πρότινος αγνοούσαμε. Από την άλλη μεριά, αρχίζουμε να παίρνουμε μια δόση ελευθερίας που σιγά σιγά γίνεται εθιστική ειδικά για τους νέους που επιθυμούν πλέον ανενόχλητοι να διασκεδάσουν και να ζήσουν χωρίς ελέγχους και πέσεις.
Ωστόσο, λόγω της οικονομικής κρίσης που διανύουνε τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο πολλοί επιλέγουν την συμβίωση με την οικογένεια, προκειμένου να μπορέσουν να μοιραστούν τα έξοδα. Ας μην λησμονηθεί πως καθοριστικός παράγοντας της επιστροφής στο σπίτι είναι και η κατακόρυφη άνοδος των ενοικίων που φτάνουν να αγγίζουν τον κατώτατο μισθό σε ορισμένες περιοχές. Αλλά, και η ακρίβεια των αναλώσιμων αγαθών δεν δίνει μια ανάσα βοήθειας στους νέους που προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Μη μπορώντας πλέον να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές υποχρεώσεις, αποτελεί μονόδρομος η επάνοδος στην πρώτη κατοικία.
Η επιστροφή αυτή προκαλεί σίγουρα αναταράξεις στην οικογενειακή συμβίωση, αφού τα μέλη πρέπει να χτίσουν νέες συνήθειες και να αναθεωρήσουν τις σχέσεις τους. Η σχέση γονέα φροντιστή και παιδιού, αντικαθίσταται από την σχέση ισότιμων συγκατοίκων με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όλοι μπορούν και πρέπει να συμμετέχουν στις δουλειές και ανάγκες τους σπιτιού ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Επιπλέον, θα πρέπει να τεθούν όρια και ο καθένας να έχει τον δικό του προσωπικό χώρο, προκειμένου να μην αισθάνεται εγκλωβισμένος και να δημιουργούνται διαπληκτισμοί.
Ας μην γελιόμαστε, και τσακωμοί θα δημιουργηθούν ειδικά το πρώτο διάστημα της προσαρμογής, καθώς ο καθένας είχε μάθει να ζει διαφορετικά. Τα παιδιά έχουν πλέον άποψη και αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο την ζωή, με επακόλουθο να μην συμβαδίζουν οι απόψεις και ο τρόπος ζωής τους με εκείνο των γονέων τους. Επίσης, θέλουν την ανεξαρτησία τους και τυχόν έλεγχοι «πού πας και τι θα κανείς» αποτελούν συχνά «το μήλο της έριδος» για την έναρξη φιλονικίας, δημιουργώντας το σπίτι σε αρένα μάχης. Η επιστροφή αυτή, όμως, γίνεται τις περισσότερες φορές από ανάγκη και όχι από θέληση, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να ανεχθούν συμπεριφορές που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα ανεχόντουσαν.
Συμπερασματικά, όσο και να αγαπάς την οικογένειά σου, μια τέτοια κατάσταση σίγουρα προκαλεί τσακωμούς και πιέσεις. Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, όλοι θα πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις και να βάζουν λίγο και νερό στο κρασί τους, γιατί όπως συχνά λέγεται το αίμα νερό δεν γίνεται. Η ψυχική ηρεμία όλων αποτελεί το παν και στην προστασία αυτής θα πρέπει να αποβλέπουν όλοι.
