Του Μάριου Δεστούνη,
Μετά την εισβολή στο Κουρσκ από τις ουκρανικές δυνάμεις, παρακολουθούμε τη Ρωσία να έχει γίνει αυτονόητα πιο επιθετική και να έχει εντείνει τα χτυπήματά της, γεγονός που αναμένεται να συνεχίσει με την ίδια ένταση, αν όχι με περισσότερη. Ο Ζελένσκι, από την πλευρά του, πιέζει διαρκώς για περισσότερα όπλα και κυρίως για όπλα που θα του δώσουν τη δυνατότητα να χτυπήσει την ενδοχώρα της Ρωσίας. Προφανώς, ο Ουκρανός Πρωθυπουργός θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είτε θα αποθαρρύνει τη Ρωσία είτε θα δημιουργήσει μια πιο ισοδύναμη κατάσταση στο πεδίο της μάχης.
Οι Αμερικανοί, παρόλα αυτά, ήταν και είναι διστακτικοί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο πρώτος πιθανός λόγος είναι ότι αυτό που ζητάει ο Ζελένσκι δεν θα δημιουργήσει απαραίτητα μια πραγματική ισορροπία μεταξύ των δυο πλευρών, απλώς θα βελτιώσει τις πολεμικές ικανότητες της Ουκρανίας. Το ζήτημα όμως δεν είναι να αποκτήσει η Ουκρανία περισσότερες πολεμικές δυνατότητες, αλλά να υπάρξει όντως αποτέλεσμα.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η περισσότερη βία αναμφισβήτητα θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη σφοδρότητα στο πεδίο της μάχης. Εάν δηλαδή η Ρωσία ξαφνικά αρχίσει να δέχεται χτυπήματα στην ενδοχώρα της από αμερικανικούς πυραύλους μακράς εμβέλειας, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο Πούτιν θα απαντήσει αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας ακόμα χειρότερες μεθόδους εναντίον των Ουκρανών, ένα σενάριο που δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό.
Εξάλλου, αυτά τα όπλα θα φέρουν την κατάσταση ένα βήμα πιο κοντά σε μια γενικευμένη σύρραξη όπου θα εμπλακεί και το ΝΑΤΟ από την πλευρά του. Η «δεδομένη» γρήγορη κατάρρευση της Ρωσίας δεν έχει έρθει και δεν φαίνεται να υπάρχει στον κοντινό ορίζοντα. Το αποτέλεσμα είναι ένας αγώνας φθοράς, ποια πλευρά θα κατάρρευση πρώτη. Το επικίνδυνο για την Ουκρανία είναι ότι, όσο διαιωνίζεται η κατάσταση, οι φωνές στη Δύση που ζητούν τον τερματισμό του πολέμου ή της βοήθειας θα πληθαίνουν νομοτελειακά. Οι ΗΠΑ βέβαια ανακοίνωσαν ένα νέο πακέτο βοήθειας προς την Ουκρανία, χωρίς όμως να ικανοποιούν τα αιτήματα του Ουκρανού Πρωθυπουργού.
Καθοριστικό γεγονός για την κατάσταση στην Ουκρανία αποτελούν οι αμερικανικές εκλογές, που δεν τις περιμένουν μόνο οι Ουκρανοί, αλλά και οι Ρώσοι. Το πρώτο ενδεχόμενο είναι η εκλογή της Κάμαλα Χάρις, η οποία αποτελεί ερωτηματικό για την Ουκρανία. Η Κάμαλα θα διαδεχτεί την Κυβέρνηση Μπάιντεν, μια Κυβέρνηση ταγμένη απόλυτα στη στήριξη της Ουκρανίας, αλλά χωρίς να κάνει το ένα βήμα παραπάνω και δώσει στο Ζελένσκι αυτά που ζητά.
Το ερώτημα είναι εάν η Χάρις είναι διατεθειμένη να άρει τους περιορισμούς αυτούς και να δώσει στην Ουκρανία όπλα που είναι δεδομένο πως θα εντείνουν τη σφαγή. Ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας της Κάμαλα, Φίλιπ Γκόρντον, σε συνέντευξη που παραχώρησε για την Ουκρανία, έκανε έναν υπαινιγμό ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί λέγοντας χαρακτηριστικά: «Παρέχουμε στην Ουκρανία ήδη τα πάντα και κάθε όπλο που μπορείτε να φανταστείτε». Τα δεδομένα, πάντως, δείχνουν πως η Χάρις θα συνεχίσει την παροχή βοήθειας στην Ουκρανία.
Το δεύτερο σενάριο είναι η εκλογή Τραμπ. Η προσέγγιση του Τραμπ είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, καθώς θέλει τον τερματισμό του πολέμου άμεσα. Επιπλέον, ο Τραμπ επιθυμεί τη στροφή στην εσωστρέφεια και την απομόνωση της Αμερικής από διεθνείς συρράξεις. Έχει ξεκαθαρίσει ότι θα κόψει την παροχή βοήθειας στην Ουκρανία, την οποία θα συνεχίσει μόνο εάν οι Ουκρανοί μπουν σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία. Στην ουσία, το σχέδιο Τραμπ είναι ο εξαναγκασμός της ουκρανικής ηγεσίας να τερματίσει τον πόλεμο, κάτι που θα πετύχει μέσω διαπραγματεύσεων και ταυτόχρονη βοήθεια προς τους Ουκρανούς ή θα αφήσει την Ουκρανία στη μοίρα της και χωρίς τη στήριξη των ΗΠΑ, με τις πιθανότητες νίκης της να εκμηδενίζονται.
Ποιο σενάριο είναι καλό και ποιο όχι εξαρτάται από την οπτική του καθενός πάνω στα γεωπολιτικά ζητήματα. Το σίγουρο είναι και θα συνεχίσει να είναι ότι αυτός ο πόλεμος θα λυθεί μόνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλιώς ο κύκλος βίας ανάμεσα στις δύο πλευρές απλώς θα διαιωνίζεται.
