Του Ανδρέα Βλάχου,
Υπάρχουν διάφορα είδη κακών ταινιών. Υπάρχουν εκείνες που είναι απλώς πολύ βαρετές, για να τις ξανασκεφτούμε και εκείνες που είναι φτιαγμένες με τόσο εκπληκτική ανικανότητα που μόλις και μετά βίας υπάρχουν. Ταινίες όπως ο Χιονάνθρωπος (ένα τεχνικά ημιτελές θρίλερ που παρ’όλα αυτά κυκλοφόρησε) που κυμαίνονται από το κακό έως σε αυτό που ζητάς αποζημίωση ως «ακατάλληλο για παρακολούθηση».
Δεν ήταν πραγματική έκπληξη το γεγονός ότι μια «βασανισμένη» και ανανεωμένη εκδοχή του καταραμένου γοτθικού θρίλερ εκδίκησης του 1994, The Crow, θα ήταν μια αστοχία –βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2008 με πολλούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς από τότε– αλλά είναι πραγματικά εκπληκτικό το πόσο άθλιο είναι το τελικό προϊόν, τουλάχιστον κατ’ εμέ. Το The Crow 2 γυρίστηκε πριν από δύο χρόνια και κυκλοφόρησε ένα σαββατοκύριακο με χαμηλές προσδοκίες στα τέλη του καλοκαιριού. Πρόκειται για μια ολοκληρωτική καταστροφή, που σχεδιάστηκε ασυνάρτητα και ατημέλητα, που προορίζεται να ενταχθεί στα χρονικά των χειρότερων και πιο άσκοπων remake που έγιναν ποτέ.
Ποτέ δεν χρειαζόμασταν πραγματικά μια επανάληψη της μεταφοράς κόμικς The Crow εξαρχής (μια απλή, απολαυστική ταινία που αναπτύχθηκε από τη σκηνοθεσία του Alex Proyas και την παρουσία του Brandon Lee), αλλά πρόσφερε ένα προδιαγεγραμμένο μονοπάτι που μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι πολύ λιγότερο εξωφρενικό από την original εκδοχή της ιστορίας του 1994 –η φόρμουλα για ένα ικανοποιητικό θρίλερ εκδίκησης. Αλλά οι συγγραφείς William Schneider και Zach Baylin (οι τίτλοι του τελευταίου περιλαμβάνουν τα ισχυρά αθλητικά δράματα Creed III, Gran Turismo και King Richard) υποθέτουν ότι ξέρουν καλύτερα, χάνοντας αυτό που θα μπορούσε να ήταν μια εύκολη, αν και υπερβολικά παράγωγη, αναγόμωση και ξεκίνημα σε μια διαφορετική, αντίθετα φοβερή κατεύθυνση.
Αυτό που έχει κρατηθεί είναι ο χαρακτήρας του Eric Draven, τον οποίο ανέλαβε εδώ ο Bill Skarsgård του Barbarian και του It, αλλά του έχουν αφαιρεθεί οποιαδήποτε χαρακτηριστικά ταυτοποίησης με τον Eric των κόμικς, σε μια προσπάθεια να μας τον παρουσιάζουν ως σκοτεινό και σκεπτικό πρωταγωνιστή, επειδή κάνει ναρκωτικά και έχει τατουάζ. Γνωρίζει τη Shelly, την οποία υποδύεται η τραγουδίστρια FKA Twigs, σε ένα κέντρο απεξάρτησης, συνδέονται μέσα από τα ναρκωτικά, κάνουν τατουάζ και μετά δραπετεύουν στην πόλη όπου ερωτεύονται βαθύτερα. Αλλά η Shelly στοχοποιείται από «τον κακό της ταινίας», τον οποίο υποδύεται ο Danny Huston, ο οποίος έχει υπογράψει μια διαβολική συμφωνία που του απαιτεί να κάνει αθώους ανθρώπους να κάνουν τρομερά πράγματα. Το παρελθόν της την καταδιώκει και ο Eric και το ζευγάρι σκοτώνονται μόνο, για να επιστρέψουν ως εκδικητικοί άγγελοι.
Είναι μια ταινία που στηρίζεται στη μεγάλη μελοδραματική σάρωση ενός ολοζώντανου emo ρομάντζου, αλλά επιμένει σθεναρά, χωρίς κανείς να μας δώσει ποτέ λόγο να πιστέψουμε σε αυτό. Απλώς δεν υπάρχει έλξη, καμία ώθηση, κανένα πάθος. Πρόκειται, απλώς, για ένα B-roll δύο άψυχων ηθοποιών που ποζάρουν για μια διαφήμιση αρωμάτων χαμηλότερης κατηγορίας. Ο Skarsgård είναι ευχάριστος στις περιορισμένες σκηνές δράσης της ταινίας, αλλά το παρουσιαστικό του και μόνο δεν είναι αρκετό, για να καλύψει τα σεναριακά κενά του. Η Twigs είναι εντελώς «επίπεδη» και «άγευστη», δεν προσφέρει πολλά στον θεατή, τη στιγμή που χρειάζεται να μας αποδείξει γιατί ο θάνατός της θα ήταν αρκετά επώδυνος, για να προκαλέσει έναν τόσο βίαιο απολογισμό. Πρόκειται απλώς για άλλο ένα όμορφο πρόσωπο σε μια πολύ κακόγουστη ταινία.
Η επιλογή να τροποποιήσουμε το αρχικό σκηνικό, ένα ζευγάρι που διαμαρτύρεται για τις αναγκαστικές εξώσεις που στοχεύει ένας τοπικός άρχοντας του εγκλήματος, και να του αφαιρέσει κάθε ρεαλισμό, μετατρέποντάς το σε ανόητο τέρας της εβδομάδας είναι ένα συντριπτικό λάθος. Είναι αλλαγή για χάρη της αλλαγής, μια πολύ λιγότερο ισχυρή και πολύ πιο ανώνυμη ενημέρωση που μετατρέπει την ταινία από νουάρ αυξημένου εγκλήματος, σε κακό πιλότο σειράς του CW. Ενώ η γραφική νουβέλα αποτελεί μητρόπολη της πρώτης ταινίας ήταν ξεκάθαρα σχεδιασμένη και καθηλωτική, αυτός ο κόσμος είναι μπερδεμένος και δύσκολο να τοποθετηθεί. Δεν είμαστε ποτέ σίγουροι πού βρισκόμαστε ή πώς λειτουργεί οποιοδήποτε σύστημα. Η ιστορία είναι δύσκολο να παρακολουθηθεί και η λογική μέσα της είναι αδύνατο να κατανοηθεί. Μας γλιτώνει η καθαρτική ευχαρίστηση να βιώνουμε τη φρικτή εκδίκηση που περιμένουμε, εκτός από μια ήπια αποτελεσματική, αν και υπερβολικά οικεία, σφαγή τύπου John Wick στην όπερα.
Καταληκτικά, ο σκηνοθέτης Rupert Sanders –ο οποίος έχει πάει από το κακό στο χειρότερο στον γκρεμό με το Snow White and the Huntsman, Ghost in the Shell και τώρα αυτό– πρόσφατα αναφέρθηκε στην παραγωγή ως «αγώνα» και είναι οδυνηρά εμφανές σε κάθε τεντωμένο καρέ. Μπορεί κανείς να αισθανθεί τα αργά βράδια στη σουίτα του μοντάζ και να φανταστεί τις έντονες διαφωνίες στην αίθουσα συνεδριάσεων.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Crow (2024), imdb.com, διαθέσιμο εδώ
