Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η εξαγγελία ενεργειών εκ μέρους του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της ΝΔ, Θάνου Πλεύρη, με στόχο να καταστεί η χρήση του όρου «μπάτσος» αυτόφορο ποινικό αδίκημα, αποτελεί τρανή απόδειξη των ανεξέλεγκτων επιπτώσεων που μπορεί να επιφέρει στη συμπεριφορά του πολιτικού η συναισθηματική του έκπτωση σε κατάσταση απελπισίας. Μια εξ αυτών είναι και η αυτογελοιοποίηση, κατόπιν απώλειας της πολιτικής κι επιστημονικής αξιοπρέπειας.
Η πρόταση αυτή, εκ μέρους του Πλεύρη, δεν οφείλεται αποκλειστικώς στη δεξιά ιδεολογική του συγκρότηση, η οποία επιβάλλει την περιβολή των σωμάτων ασφαλείας με αυξημένη ευαισθησία. Ούτε, φυσικά, είναι προϊόν γνήσιας αγανάκτησης για την προσβολή της προσωπικής κι επαγγελματικής τιμής των εργαζομένων στα σώματα αυτά. Είναι απόρροια της απελπισίας του για το πολιτικό του μέλλον, ένεκα των αλλεπάλληλων και θεματικών κυβιστήσεων, στις οποίες έχει επιδοθεί.
Ο Θάνος Πλεύρης ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως ένα στέλεχος της Άκρας Δεξιάς, βιολογικό και πολιτικό τέκνο του Κωνσταντίνου Πλεύρη, του γνωστότερου ίσως θεωρητικού της ακραίας, χουντικής, ρατσιστικής, αντισημιτικής ιδίως Δεξιάς. Από την εποχή της θητείας του στον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και με μεγάλη ταχύτητα. Έτσι, βρέθηκε καταρχάς στους κόλπους της μνημονιακής παράταξης, ξεκόβοντας αναγκαστικά από εθνικολαϊκιστικά τσιτάτα τα οποία θα του ήταν πιο οικεία. Ακολούθως, συστηματοποιήθηκε πλήρως, κατόπιν της προσχώρησεώς του στη ΝΔ, αναλαμβάνοντας αρχικώς τον ρόλο του «δεξιού άλλοθι» της γαλάζιας παράταξης. Κατέληξε, να φοβηθεί να καταψηφίσει ακόμα και το νομοσχέδιο για τον γάμο και τη δυνατότητα υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους, κάτι που έπραξε πληθώρα άλλων βουλευτών της ΝΔ. Γιατί; Διότι δεν ήθελε να κακοκαρδίσει τον Μητσοτάκη.
Το ζήτημα, βεβαίως, είναι ότι στην πολιτική αυτού του επιπέδου και ειδικά σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη «αγία οικογένεια» φιλίες δεν υπάρχουν. Η πιάτσα βοά ότι ο Κώστας Μπακογιάννης θα είναι υποψήφιος βουλευτής Α’ Αθηνών με τη ΝΔ. Οπότε ο Πλεύρης αποκτά έναν πολύ δυνατό αντίπαλο και οι συμβιβασμοί του μένουν χωρίς δικαίωση. Έτσι, λοιπόν, μέσα στον πανικό του και υποτιμώντας βάναυσα τη νοημοσύνη των ανθρώπων που απαρτίζουν τα σώματα ασφαλείας, προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει ένα εκλογικό ακροατήριο από το οποίο έχει αποξενωθεί εδώ και καιρό, με δική του ευθύνη και για δικό του όφελος.
Ο όρος «μπάτσος» ως απαξιωτικός προσδιορισμός των αστυνομικών είναι πολύ παλιός. Οι ρίζες του ανάγονται τόσο στην εγγενή εχθρότητα που κατά καιρούς αισθάνονται ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας για τον βραχίονα της επιβολής της τάξης του συστήματος, όσο και σε συμπεριφορές αστυνομικών οργάνων που χαρακτηρίζονταν από κατάχρηση εξουσίας. Πάντως, ουδείς σοβαρός άνθρωπος αμφισβήτει την ανάγκη ύπαρξης αστυνομίας, ενώ πλέον ακόμα και οι ίδιοι οι αστυνομικοί έχουν οικειοποιηθεί τον όρο «μπάτσος» ως δηλωτικό της ιδιότητας ενός λαϊκού παιδιού που αγωνίζεται για την τάξη και την ασφάλεια, εν γνώσει των συνεπειών και των αδικιών που θα υποστεί. Δεν χρειάζονται, λοιπόν, συνήγορο οι αστυνομικοί, πολλώ δε μάλλον Μαυρογιαλούρους που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο…
Στην πολιτική η αξιοπρέπεια είναι είδος εν ανεπαρκεία. Σε κάθε περίπτωση, όμως, υπάρχει περιθώριο για όποιον επιθυμεί να μείνει πιστός στις αρχές του. Τούτο, όμως, προϋθέτει επίγνωση του κόστους που θα πληρώσει και σταθερή βούληση να το επωμιστεί. Σε τελική ανάλυση, εκεί καθορίζεται το ιστορικό αποτύπωμα του καθενός…
